Kandırıldığımız günlerin kaçıncısı bu acaba?
Hangisi doğru, hangisi yanlış. Herkes hayallerinde büsbütün başka bir alemde yaşıyor, topluluk halinde rüya görüyoruz . Her nefes ömrümüzden birkaç saniye alıp götürüyor. Güzelse gününüz çabuk geçiyor yorganın altına girip düşünüyorsunuz sonra güzel bir uyku çekiyorsunuz. Peki ya değilse, gidenlerin bıraktığı acılar, yorgunluk varsa üstünüzde... Geçmiyor günler, geçecek dediklerimiz geçiyor ama zamanda ama o anki acıda.
Yalnız kalıyorsunuz bazen o kadar çokluğun içinde yapayalnız, güvenecek kimse mi, asla güvenmek dedim değil mi uzun zamandır tadını alamadığım duygu anne babana bile güvenemezsin ya öyle hiçlik benimki de, anlatmak istersin yaşadıklarını bir kere anlatırsın sonra bir bakmışsın oradan alınmış buraya çekilmiş bir başkası tutmuş başka bir yere çekmiş, çok oldu da geçti böyle. Bir kere yobaz ve küçük bir yerde yaşıyorsanız insanların hayatınızı konuşması atıp tutulması ve bunların size getirdiği sorunlar rutin haline geliyor. Umursamamayı, seni senin bilmenin daha güzel olduğunu öğrendim, hayatımda yeri olmayan yerine de gerek olmayan insanlara kendini anlatmanın ne kadar boş bir çaba olduğunu öğrendim. On dördümden sonra değiştim çokça çokta şey öğrendim...
