HOPE

Νότες στον καμβά

Ξημέρωνε στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Ο ήλιος που ανέτειλε έβαφε τον ουρανό στα χρώματα της ανατολής. Η πόλη ξυπνούσε και μαζί με αυτή και η  Ελπίδα...

   Άλλη μια μέρα ξεκινά. Δεν θα έλεγα οτι είμαι ενθουσιασμένη επειδή είμαι αναγκασμένη να πάω σε αυτό το κολαστήριο που λέγεται σχολείο. Δεν λέω, είμαι αρκετά καλή μαθήτρια αλλά δεν μπορώ να βλέπω και να ανέχομαι τη συμπεριφορά των αμόρφωτων συμμαθητών μου. Ευτυχώς όμως δεν είναι όλοι έτσι. Βέβαια δεν έχω και πολλές απαιτήσεις από τους συμμαθητές και γενικότερα τους συνομήλικους μου επειδή στην εποχή μας τα άτομα που νοιάζονται για την τέχνη ανήκουν στην μειοψηφία. Άργησα όμως και η Αναστασία θα με περιμένει και μετά ποιος ακούει τη γκρίνια της.
   Αφού ετοιμάστηκα, ξεκίνησα για να πάω στο σπίτι της να την πάρω. Την κάλεσα στο κινητο και τότε μου είπε πως ήταν έτοιμη και ερχόταν. Μετά από κανα δεκάλεπτο την είδα να βγαίνει γεμάτη χαρά από την κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας της. Κάθισα λίγο να την παρατηρήσω και κατάλαβα οτι ήμασταν τελείως διαφορετικές. Αυτή ήταν κοντούλα με ολόισια μαλλιά που έφταναν ως το ύψος των ώμων της και φόραγε γυαλιά. Από την άλλη εγώ, ήμουν αρκετα ψηλή με μακριά μαύρα μαλλιά και μαύρα ματια. Όταν με πλησίασε δεν αντεξα να μην την ρωτήσω τι είχε.
-Τίποτα, απάντησε εκείνη.
-Γιατί όμως εγώ είμαι σίγουρη οτι αυτό το τίποτα το λένε Παντελή Νικολάου του Γεωργίου και της Χριστίνας και μενει στο απενανρι διαμέρισμα από το δικό σου, της είπα εγώ.
-Ρεεε... Είναι τόσο γλυκος, μου απάντησε έχοντας παρει το ύφος του ερωτευμένου κοτόπουλου. Δεν παίζει να έχω ούτε μισή ελπίδα μαζί του, συνέχισε.
-Μην λες βλακείες ρε, την διέψευσα εγώ. Το παλικάρι λιώνει σαν παγωτό στην Σαχάρα. Τον έχεις κάνει να τρέχει απο πίσω σου.
-Μην είσαι χαζή ρε, είπε. Επίσης νομίζω οτι εσύ πρέπει να ασχοληθείς με το μαναράκι που σε κοιτούσε χτες στο γήπεδο όταν έπαιζες βόλεϊ. Το τρέλανες το παιδί.
-Έλεος ρε... Απλώς παίζω καλά και του κίνησα την περιέργεια, απάντησα.
-Έτσι το λέμε τώρα, μου είπε και με κοίταξε έχοντας παρει το πονηρό της ύφος. Εγώ σου λέω οτι το πολύ μέχρι το πάσχα θα είστε μαζι.
-Άσε μας ρε Αναστασία με τις βλακείες σου. Πάμε τώρα γιατί βλέπω τον Αλέξανδρο σε εκείνο το παγκάκι εκεί πέρα. Πάλι μόνος του είναι. Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι. Ο χωρισμός τοτ με την Παναγιώτα τον έχει επηρεάσει. Πάμε να του μιλήσουμε
Πριν ομως προλάβουμε να πλησιασουμε ακουσαμε το κουδουνι να χτυπα και οηγαμε για προσευχη. Οι ωρες στην ταξη περνούσαν ανιαρά. Εγώ σκεφτόμουν τον Χρήστο. Ήμουν κολλημένη μαζί του από το γυμνάσιο και πρέπει να παραδεχτώ οτι ακόμα τον ήθελα. Ουφ... Επίσης έβλεπα την Αναστασία και τον Παντελή να έχουν καρφώσει ο ενας τον άλλο με τα βλέματα τους. Γιατί ειναι τοσο δειλοι και οι δυο και δεν λενε τι πραγματικα νιωθουν. Τωρα θα μου πειτε οτι δεν εχω καν μιλησει στον Χρηστο μεσα σε αυτα τα 4 χρονια που μου αρεσει. Αλλο θεμα αυτο.
-Καραμάνου παιδί μου που ταξιδευεις, άκουσα τη φωνή της καθηγήτριας μου.
-Να πω εγώ κυρία που ξέρω; ρώτησε η Αναστασία.
-Κωστοπούλου σκασμός, της είπε με δυνατή φωνή. Καραμάνου πρέπει να σου πω πως με απογοητεύεις και δεν ξερω τι να κανω μαζί σου. Είσαι άριστη όταν θες αλλά...
Εκείνη τη στιγμή χτυπησε το κουδούνι και έφυγα τρέχοντας από την τάξη ακούγοντας την Αναστασία, τον Παντελή και τον Αλέξανδρο να φωνάζουν το όνομα μου. Ξάφνου έπεσα πάνω σε κάποιον. Ένα δυνατό άρωμα ροδάκινου ξεχύθηκε στην ατμόσφαιρα.
-Συγγνωμή, απευθύνθηκα στο άτομο απέναντι μου χωρις να το εχω κοιτάξει.
-Δεν πειράζει, άκουσα μια αντρική φωνή να λέει. Σήκωσα το κεφαλι μου και αντίκρισα το παιδί για το οποίο συζητούσα με την Αναστασία το πρωί.
-Πειράζει, του είπα. Πώς θα μπορούσα να στο ξεπληρώσω; Εγώ σε έριξα κατω και εσύ λες οτι  δεν πειραζει. Ουφ... Συγγνώμη, είμαι πολύ απότομη. Να φανταστεις πως ούτε καν ξέρω πως σε λενέ. Εγώ είμαι η Ελπίδα, του είπα και ετεινα το χερι μου για χειραψια.
-Πέτρος. Χάρηκα, είπε. Λοιπόν Ελπίδα, θα μπορούσες να με αφήσεις να σε παω ως το σοίτι σου.
-Και που ξερεις που μενω, τον ρώτησα απορρημένη.
-Μένω στην ίδια πολυκατοικία με τη φιλη σου την Αναστασία.
-Εμμμ δεν ξερω του είπα. Βασικά εντάξει...
-Ωραία.
Κατα τη διάρκεια της διαδρομής μιλούσαμε συνεχώς. Εντυπωσιάστικα με τις γνώσεις του, τις απόψεις του αλλα ειδικότερα με το πάθος του για την ζωγραφική. Τελικά ειναι ενα πολυ καλο και παιδι και ενδιαφερον ατομο. Λιγο πριν φτάσουμε σπίτι μιυ με ρώτησε:
-Ελπίδα, θα μπορούσε να μου μάθεις κιθάρα;
-Βεβαίως, του απαντησα. Είσαι ένα πολυ καλό παιδί και θα το ήθελα παρα πολύ, συνέχισα. Πάντως θα ήθελα και εγώ να σου ζητήσω κάτι.
-Τι, ρωτάει.
-Θα βρώ κατι στο μελλον...
-Ενταξει.
Το βραδυ επεσα στο κραβατι γεματη σκεψεις για τον Πετρο και για το ποσο τον ειχα παρεξηγησει. Μακαρι να ειναι ο πραγματικος του εαυτος αυτος που μου εδειξε σημερα.