Sweet Disaster

Τόλμη

" Θα'σαι τα πάντα, για εμένα αγάπη μου, πάντα! "

Σοφίας POV.

Αρκετά! Βαρέθηκα να βλέπω τη φίλη μου σε τέτοια χάλια, επειδή ο Δημήτρης δε βλέπει μπροστά του, ή μάλλον βλέπει αλλά φοβάται την Έλενα.

Πιάνω τη Μυρτώ από το χέρι και την τραβάω έξω, στο τραπέζι μας.

-Επιστρέφω.

Της φωνάζω στο αφτί δυνατά για να ακούσει και με κόπο, πηγαίνω προς την έξοδο. Χαμός γίνεται σε αυτό το το κλαμπ σήμερα, αμάν!

Ανοίγω τη μεγάλη πόρτα και αρχίζω να σκανάρω τον χώρο. Κάπου εδώ θα είναι, δε μπορεί.

Τα αφτιά μου εντωμεταξύ βουίζουν τρελά, από τη δυνατή μουσική και τον χαμό που επικρατεί μέσα, αλλα μ'αρέσει!

Επιτέλους τον βρίσκω καθισμένο σε ένα παγκάκι να μιλάει ΑΚΟΜΑ στο τηλέφωνο. Αν είναι δυνατόν!

-Ναι αγάπη μου, τα λέμε αύριο, καληνύχτα.

Λέει και κλείνει το τηλέφωνο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και επιτέλους με κοιτάει.

-Σοφία τι έγινε; Η Μυρτώ;

Ε αυτό ήταν! Όσο κρατήθηκα τόσο καιρό, κρατήθηκα!

-Είσαι ένα παλιογουρούνι του κερατά!

Φώναζω και τον σπρώχνω με δύναμη πάνω σε μια κολώνα.

-Τι είμαι;

Κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ο ηλίθιος. Θα τον αποκεφαλίσω.

-Τι θες απο τη Μυρτώ επιτέλους; Μπορώ να ξέρω; βλέπεις ποσο ερωτευμένη είναι μαζί σου τι θες; να την πληγωνεις; Η άστην στη ησυχία της η κανε επιτέλους αυτό που λέει η καρδιά σου, άσε την Έλενα και πήγαινε στη Μυρτώ, δε θα βρεις καμία σαν εκείνη!

Φωνάζω ενώ τον χτυπάω στο στέρνο και τον σπρώχνω για άλλη μια φορά.

-Σοφία ποσο έχεις πιει;

Ρωτάει και ακινητοποιεί τα χέρια μου.

-Άσε με αχρείε, με πονάς!

-Σοφία μπορείς να ηρεμήσεις και να μου πεις τι συμβαίνει;

Ρωτάει με πρόσωπο όλο απορία, δήθεν και επιτέλους αφήνει τα χέρια μου.

-Γιατί δε σταματάς επιτέλους νατο παίζεις μαλακας; Η Μυρτώ είναι ερωτευμένη μαζί σου, πήγαινε βρες την και κανε αυτό που πρέπει!

-Τι εννοείς ρε Σοφία; Με τη Μυρτώ είμαστε φίλοι!

Η έκφραση του πρόσωπο του φανερώνει ενα τεράστιο ερωτηματικό. Ώπα. Μισό λεπτό. Με κοροϊδεύει τώρα;