Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες .. ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν .. ένα κλασικό παρτάκι γνωριμίας σαν όλα τα άλλα .. ή και όχι ..
Η βραδιά κυλούσε ήρεμα με φαγητό, ποτό, γέλια, παιχνίδια..
και τότε σκούντηξαν καταλάθος οι αγκώνες μας .. ήσουν στο διπλανό τραπέζι ..
και τότε κοιταχτήκαμε..
τα σύμπαντα των ματιών μας για πρώτη φορά βρέθηκαν στην ίδια τροχιά , ο κόσμος του ενός για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του σε αυτόν του άλλου..
Εκείνη τη βραδιά συνάντησα πολλά νέα ζευγάρια μάτια ..
Στο δικό σου μόνο όμως σκάλωσα για κάποια δεύτερα, τα οποία εκ των υστέρων φάνταζαν αιωνιότητα .. Είχες την ικανότητα να μετατρέπεις την εκ πρώτης όψεως γκριζογάλανη παγωμένη θάλασσα των ματιών σου σε κάτι τόσο ζεστό και οικείο με όπλο το επόμενο χαρακτηριστικό σου που με καθήλωσε · το υπέροχο χαμογελό σου, που καθρέφτιζε όλη την ομορφιά της ψυχής σου.. ναι, πρόδωσε την καλοσύνη σου και την τελειότητά σου το χαμόγελό σου..
ξαφνικά υπήρχες μόνο εσύ στο γεμάτο πλήθος δωμάτιο .. ή μάλλον μόνο εσύ κι εγώ ..
Με κατέκλυσε μια απροσδόκητη και ακατανόητη δόση ελπίδας και ευτυχίας..
Η καρδιά μου χτύπησε με έναν ρυθμό αμυδρά πρωτόγνωρο για αυτήν αλλά και για εμένα.. Και τότε ανεπαίσθητα αυτή ήταν που ήρθε να δώσει απάντηση στην αρχική ερώτηση:
Ω ναι, λοιπόν, διάολε ! ΥΠΑΡΧΕΙ
