Bakasyon (UPDATING)

Chapter 3

POV:Prince

Nakakainis talaga yang Patrick na yan. Pasalamat sya bestfriend ko sya. Kundi nakatikim sa'kin yung mokong na yun. Napakadilim naman dito sa lugar nila. Wala pang masyadong naglalakad. Dapat di na 'ko sumama sa kanya sa kanila eh. Magkapit bahay pero ang pagitan ng bahay isang kanto. haha.

Habang naglalakad ako, may parang kumakaluskos sa likuran ko. Biglang tumayo ang balahibo ko at kinilabutan ako. Lalo pa akong kinilabutan ng biglang humagin ng malakas at napakalamig. Tagos hanggang buto ang lamig.

Sa lakas ng hangin animo'y liliparin ako at parang taong sumisipol. Pinapakiramdaman ko lang kung ano yung narinig ko. Pero habang tumatagal parang palapit na ng palapit yung kaluskos. Palapit ng palapit at lalong nanindig ang balahibo ko. Kaya binilisan ko ang lakad ko at nilakihan ang hakbang ko.. Siyempre ikaw ba naman maglakad mag-isa sa daan tapos napakadilim pa. walang masyadong naglalakad at wala ding mga sasakyang dumadaan, di ka ba matatakot? Lalo pang nanglamig ang pakiramdam ko ng ang matataas na damo sa gilid ng kalsada aimo'y may humahawi, at anumang oras ay biglang may lalabas at ako'y dadambahin. Ako ay napahinto at sinuring mabuti ang paligid. Tumigil ang pagkaluskos sa damuhan kaya tuloy an ang aking paglalakad.

Nang maramdaman kung nasa likod ko na sya, i stop and slowly turned my back to face him or whoever or whatever it is. Pero when i turned my back, there's no one out there but me..So goose bumps runs all over my skin..so i run very fast. as fast as i can...Then bigla na lang may humawak sa'kin. I thought I was running, pero sa di ko malaman lamang dahilan. 'Di pala ako makaalis sa puwesto ko. Hingal na hingal ako pero 'di naman pala ako umaalis sa puwesto ko. I am still standing where i stop. Wala na akong magagawa kundi ang harapin siya. so ang ginawa ko nagtapang tapangan ako at humarap dun sa humawak sa balikat ko.

...humarap dun sa humawak sa balikat ko. pero pagharap ko wala akong nakita kundi isang itim na anino na parang unti-unting lumalaki at nilalamon ako ng kadiliman.

Blackout.....

Unti-unti kong iminulat ang aking mata ngunit wala akong ibang makita kundi ang nakakasilaw na liwanag na nagmumula sa buong silid na aking kinaroroonan. nang medyo nakasanayan na ng aking mata ang liwanag ay inilibot ko ang aking mata sa bawat sulok ng silid n iyon. Sa aking pagtataka kung nasaan ako ay sinubukan kong bumangon. Ngunit 'di ko nagawa pang bumangon dahil masakit ang ulo ko. Kinapa ko ang parteng masakit at nsgtataka ako kung bakit ako nakabenda sa ulo. ano bang nangyari sa'kin kagabi?

Nilibot ko muli ng sulyap ang kuwarto at dun ko nasilayan si patrick. nakahiga sa isang sopa at natutulog.

"Patrick,." mahina at nangangatal kong tawag sa kanya.

"O Prince gising ka na pala." sagot ni patrick na hunuhikab..

"Nasaan ba ako? ano bang nangyari sa'kin kagabi.? wala akong matandaan." tanong ko kay Patrick.

"Nandito ka ngayon sa hospital." sagot ni Patrick.

"Bakit ano bang nangyari?" tanong ko.

"Nahold-up ka kasi kagabi. May pumukpok sa ulo mo kaya ka nawalan ng malay. Mabuti na lang ay may nakakita sayo sa daan." sagot ni Patrick.

"Ilang araw na ba akong nandito?" tanong ko.

"You've been here for almost three days." sagot ni patrick.

"What!? three days!? that' too long. i don't wanna stay here any longer! i wanna go home. we have a trip by next week. i don't wanna postpone it." pagaalala kong sagot.

"It's ok. don't worry. ang mas mabuti mong alalahanin ay ang mabilis mong paggaling. tsaka ok ka na daw sabi ng doktor. It's a good sign na nagising ka na after three days na wala kang malay. at sa makalawa ay makakalabas ka na." dugtong nito.

"Ganun pala ang nangyari.."

Pero pa'no na ang bakasyon namin? Ayokong madelay 'to. Kailangan kong magpagaling agad.