Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

40.

Met trillende handen houdt Bilal het wapen op Marouane gericht, en blijft hij hem strak aankijken.

'Denk goed na voor je iets doet', fluistert Omed in zijn oor, die inmiddels vlak achter hem staat.

'Fucking tering hoofd! Val dood samen met je k*nker neefje', roept Soufiane woedend naar Omed toe. 'Neefje?', hoor ik Faouzi die nog steeds vlak achter me staat verbaasd opmerken.

Ik kijk paniekerig om me heen, en zie hier en daar wat mensen geschokt toekijken. Er wonen niet zoveel mensen in deze straat, dus dat valt wel mee.

'Alsjeblieft, luister naar me!', smeek ik, terwijl er een klein traantje over mijn wangen rolt. 

[ FLASHBACK, 1.5 HOUR AGO ]

'Kom je schatje?' Bilal loopt de woonkamer in, als hij de laatste koffer in de auto heeft neergezet.


Ik zucht diep, en sta vervolgens op. 'Ik kom'

Dit is het dan.

Na alle ellende en pijn die ik heb moeten doorstaan is dit het dan, er is geen ontkomen meer aan.


Alles zal ik achter me moeten laten hier, of ik nou wil of niet wil.

Qatar.

Altijd al een droom voor me geweest, om daar heen te gaan, maar niet op deze manier. Maar hé, wat moet ik anders?


Misschien is het wel beter zo. Ik heb teveel meegemaakt om hier te kunnen blijven, denk ik. Ik durf mijn gezicht toch nergens meer te vertonen, en al helemaal niet bij mijn familie. Als ik niks meer heb in dit land, wat doe ik hier dan nog? 

Ik loop voor Bilal het huis uit, maar blijf stil staan als ik voor de deur sta. Ik tover een zwakke glimlach tevoorschijn. 

Ik heb geprobeerd mezelf hier zo goed mogelijk op voor te bereiden, in de korte tijd die ik ervoor heb gekregen, maar toch is het raar als het moment daar is. 

Wie weet wanneer ik mijn ouders terug zie, misschien wel nooit. Ik bedoel, Bilal gaat nu naar zijn familie toe, dus veel heeft hij niet meer te zoeken in dit land. En ik denkt niet dat de kans groot is dat hij mij alleen terug hierheen laat komen.

Nooit gaat hij mij loslaten. Vanaf het moment dat we in het vliegtuig zitten, zit ik aan hem vast voor de rest van mijn leven. 

Met veel moeite stap ik in de auto die Bilal van iemand heeft geleend of gehuurd of weet ik veel wat. Gestolen, is natuurlijk ook nog een optie bij hem. 

'We vertrekken pas over een paar uur, dus we hebben ruim de tijd', zegt Bilal als hij de weg oprijdt. 'Ik moet nog wel even sleutels van osso bij m'n oom afgeven', laat hij weten, als hij niet de afslag naar de snelweg neemt, maar juist dieper de stad inrijdt.

Zal wel.

Het enige waar ik nu aan kan denken is mijn familie. Kan ik dit?

Ik leun achterover met mijn hoofd. 

De hele tijd maak ik mezelf wijs dat ik dit moet doen, dat het het beste is voor iedereen, maar is dat ook zo? Is het het beste voor mij? Kan ik zonder mijn ouders voor de rest van mijn leven? 

Ik schud hevig met mijn hoofd. Ik moet stoppen met deze tweestrijd. Het is het een of het ander, ik kan niet allebei kiezen. 

Wat praat ik, ik kan zoiezo niet kiezen, want ik moet gewoon mee, niks te kiezen. 

Leren accepteren, moet ik. Het is klaar nu.  

'Het komt allemaal goed, ik beloof het je'

Langzaam knik ik met mijn hoofd. 'Ik hoop het', fluister ik zacht.