My changing life •Dutch• {voltooid} (herschreven)

*Hoofdstuk 13*

P.O.V. Caitlyn
Na de eerste twee lessen ben ik er alweer helemaal klaar mee. Het is zo saai...

We lopen naar de aula toe, waar we nu lunchpauze hebben. Ik ga naast Colin zitten en geef hem een knuffel. Ik pak mijn lunch die ik thuis altijd klaar maak en begin dat vrolijk op te eten. We kletsen met zijn vieren over allemaal dingen en opeens worden de deuren van de aula opengeslagen.

Eerst denk ik dat het Sander, Dylan en Tyler zijn, maar dat kan niet want die waren al binnengekomen. Ik kijk op en zie vier mannen in zwarte kleding staan. Iedereen kijkt bang naar de mannen en ik houd mijn adem in. Oh shit...

Ze kijken alle vier rond en dan blijven hun blikken op mij hangen. Ze lopen met grote passen naar mij toe. "Ze komen hierheen" Piept Claire. Ik pak mijn tas en sta op. "Cait" zegt Colin bang. "Ik moet echt heel nodig plassen" zeg ik. Ik kijk hem aan en dan weer naar de mannen. Ik begin te rennen en de mannen rennen achter mij aan. Ik pak in de gang waar nooit iemand is, snel mijn pistool uit mijn tas en gooi mijn tas dan ergens op de grond. Die pak ik zometeen wel weer...

Ik draai me om en houd mijn pistool op hen gericht. Zij doen alle vier precies hetzelfde. Ik vloek in mezelf. Ik zie de grijnzen al op hun gezicht komen en dan gaat het ineens heel snel.

De man links schiet naar mij en ik voel een stekende pijn in mijn arm, maar voordat een van de andere mannen mij kan bekogelen, heb ik ze alle vier al neergeschoten. Lang leve de demper... Ik steek mijn pistool achter in mijn broek en pak mijn telefoon.

Ik bel snel dat nummer wat ik van Caleb heb gekregen en zeg het adres en hoeveel ik er hier heb. Ik hoor overal al voetstappen komen en maak dat ik weg ben, met mijn tas. In de wc sluit ik me op en al snel hoor ik allemaal mensen gillen. Ik zucht diep en kijk dan naar mijn arm.

De kogel is er gelukkig net langs geschaafd, maar het bloed wel heel erg. Ik houd mijn arm onder de kraan en verbind mijn arm dan strak met veel wc-papier. Ik doe het thuis wel goed...

Al snel hoor ik sirenes en dat zijn denk ik de mannen van Caleb. Ze werken denk ik als politie, maar onderscheppen de zaken van The Spikes.

Ik loop gewoontjes de wc uit en zie dat er witte schermen om de mannen heen zijn geplaatst. Bijna alle meisjes zijn aan het huilen en de jongens weten geen houding aan te nemen. Ineens voel ik twee armen om me heen en kijk ik in het gezicht van Colin. "Oh god, ik was zo bang dat ze je hadden neergeschoten. Ik hoorde maar 1 schot en dacht dat jij het was" hij begint te snikken en ik sla stevig mijn armen om hem heen. "Ik ging naar de wc en sloot me daar op. Ik heb er niks van gezien" lieg ik.

"Gelukkig maar. Het zag er heel eng uit" zegt hij.

"Wegens een schietpartij in de school mogen alle leerlingen naar huis." Wordt er in de intercom omgeroepen. Colin trekt zich uit de knuffel en kijkt me met betraande ogen aan. Hij veegt ze snel weg en ook Claire en Sander komen aanlopen. "Ik zag je ineens wegrennen. Gaat alles goed?" Vraagt Sander. "Ja hoor, ik moest naar de wc en had me opgesloten. Ik heb niet gezien wie het heeft gedaan" "Oh, ik was zo bang" zegt Claire, terwijl ze me stevig omhelst.

"Vanavond gaan we naar het feest en gaan we lol maken om dit te vergeten!" Zeg ik tegen iedereen, terwijl we de school uitlopen. "Mee eens" zegt Sander. Colin en ik lopen naar zijn auto en stappen in. Ik zeg nog gedag tegen de anderen en dan rijdt Colin weg.

Al snel komen we thuis aan en mijn ouders rennen naar buiten. "We kregen net een telefoontje met wat er is gebeurt! Oh, ik ben zo blij dat jullie veilig zijn" zegt mijn moeder, terwijl ze ons allebei tegelijkertijd omhelst.

"We zijn ongedeerd" zegt Colin. Nu hij dat zegt, voel ik toch mijn arm heel erg branden. "Mogen we vanavond met vrienden naar een feestje?" Vraag ik. "Met wie?" Vraagt mijn vader. "Claire en Jonathan. Claire haalt ons allemaal op" "Dan is het goed" Ik glimlach en samen lopen we naar binnen.

Ik ga naar mijn badkamer en trek mijn trui uit. Ik haal het wc-papier eraf dat helemaal rood was geworden en ontsmet het. Als ik dat heb gedaan, verbind ik het met normaal verband en voelt het meteen al een stuk beter. Ik gooi mijn trui in de wasmand en trek in mijn kamer een schone aan.

Ik pak mijn telefoon en bel Caleb.

Caleb: "Oh Cait, ik ben zo blij dat je belt! James had mij gebeld dat hij je helemaal niet had gezien en ik was zo bang dat ze je mee hadden genomen!"
Ik: "Ik kon me niet zichtbaar maken. Iedereen stond erbij. Ik heb me in de wc opgesloten."
Caleb: "Hebben ze je niks aangedaan?"
Ik: "Er is een kogel langs m'n arm geschampt, maar ik heb het al goed verbonden, dus het gaat wel. Ik blij dat ik nog overeind sta"
Caleb: "Als er nog zoiets gebeurd, kom ik naar je toe"
Ik: "Dat hoeft echt niet! Je hebt in Nederland honderden mensen die je moet trainen"
Caleb: "Daar heb ik mensen voor Cait. Ik kan wel voor een paar dagen naar je toe"
Ik: "Ik hoop gewoon dat ze nu bij de school weg blijven"
Caleb: "Dat hoop ik ook voor je"
Ik: "Ik ga weer ophangen. We gaan vanavond naar een feestje om alles even te vergeten"
Caleb: "Heel veel plezier en niet te veel drinken he" zegt hij lachend.
Ik: "Ik zou niet durven" zeg ik grinnikend.
Caleb: "Doei Cait"
Ik: "Doeg!"