En daar zat ik te wachten tot hij thuis kwam... Hij zei dat hij om 6 uur thuis zou zijn.., maar inmiddels was het al half 8. Het eten wat ik helemaal heb klaargemaakt is inmiddels koud. Dit is ook helemaal niets voor hem... Ook nam hij zijn telefoon niet op, en toen ik zijn werk belde, zeiden ze dat hij al lang weg was. Ik vroeg me af of er iets gebeurd was. Ik keek voortdurend naar de oprit, maar zijn auto verscheen er niet.
Een kwartier later ging de telefoon ineens, hopend dat hij het was keek ik erop, maar er stond "nummer onbekend". Ik nam toch maar op, misschien was zijn auto wel kapot en zijn telefoon leeg, waardoor hij iemand zijn telefoon moest lenen, je weet het maar nooit. Ik nam de telefoon op en een onbekende vrouwenstem zei: "Bent u Anna Hale?" Ik antwoordde: "Ja, dat ben ik, met wie spreek ik?" "Mevrouw, u spreekt met het Kindred Hospital Seattle, ik moet u helaas informeren dat uw verloofde, Alec Ryder, een ongeluk heeft gehad. Ik wil u vragen nu meteen naar het ziekenhuis te komen." Ik schrok me dood en het leek alsof alles om me heen instortte. Ik dacht terug aan een paar maanden geleden...
Het was een koude avond in december, buiten sneeuwde het en we zaten samen op de bank een film te kijken. Vandaag was de dag dat we precies 2 jaar een relatie hadden. De bak popcorn was inmiddels leeg, dus hij zette de film op pauze en stond op om nieuwe te halen. Alleen toen hij terug kwam had hij de bak niet bij. Ik vroeg hem waar de bak was en in plaats van op me te antwoorden, knielde hij voor me neer en haalde een doosje uit zijn zak. Hij opende het doosje en zag de grote diamant te zitten. Hij begon te spreken: "Anna... ik ken je inmiddels al bijna 3 jaar en sinds vandaag heb ik al twee jaar het recht om je mijn vriendin te noemen... maar dat wil ik graag veranderen..., " hij haalde diep adem en ging verder: "dus, lieve Anna, zou ik je mijn vrouw mogen noemen?" Ik twijfelde geen seconde en riep meteen: "Ja!" Daarna beloofde hij me dat hij voor altijd van me zou houden en ik beloofde hem hetzelfde.
Toen het ziekenhuis had gebeld en ze vertelde op welke verdieping hij lag, reed ik meteen naar het ziekenhuis toe. Ik reed veel te hard , dus het was een wonder dat ik geen ongelukken heb veroorzaakt of een boete heb gekregen. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen rende ik meteen naar de goede verdieping. Daar aangekomen vroeg een verpleegster of ik Anna was. Ik knikte snel ja en ze begon uit te leggen wat er allemaal aan de hand was. Niet dat ik er veel van heb verstaan, want het enige waar ik aan kon denken, was hem. De verpleegster bracht me daarna snel naar de kamer en toen zag ik hem liggen.
Hij lag doormiddel van veel slangetjes verbonden aan allerlei apparaten. Ik rende naar zijn bed en pakte zijn hand vast. Hij opende zijn en hij vroeg: "Anna?.." Zijn stem was erg schor dus ik gaf hem het glas water wat naast hem op het nachtkastje stond. Nadat hij het helemaal had leeggedronken, vroeg ik hem hoe hij zich voelde, wat er nou precies gebeurd was en waar hij pijn had. Net toen hij wilde antwoorden, liep er een dokter binnen en hij vroeg: "Bent U mevrouw Hale?" Ik antwoorde: "Ja dokter, dat ben ik." Hij vertelde verder: "Oké, nou... Hij heeft een paar gebroken ribben, een breuk in zijn rechterpols en een gebroken neus. Ook heeft hij voor zover duidelijk geen inwendige bloedingen." begon hij. Ik slaakte een zucht uit van opluchting en de dokter sloot af met "De komende week moet hij in het ziekenhuis blijven. Dat was wat ik nog moest zeggen, nu zal ik jullie alleen laten" zei de dokter en hij liep de deur weer uit. Ik vroeg aan Alec wat er nou precies gebeurd was, waarop hij antwoorde dat de auto voor hem ineens moest remmen, waardoor hij ook moest remmen, maar de auto achter hem had dat niet op tijd door, dus hij remde te laat en knalde achteruit op Alec zijn auto.
In de tijd daarna praatten we de hele tijd over alles wat we nog samen zouden gaan doen als hij het ziekenhuis uit was, onze bruiloft, de kinderen die we zouden krijgen, het huis in de heuvels waar we voor de rest van ons leven zouden blijven en de andere leuke dingen die we nog zouden gaan meemaken.
Anderhalf uur later kwam de dokter binnen om te zeggen dat Alec een CT-scan moest doen, voor eventuele inwendige bloedingen. Toen hij klaar was met de CT-scan en hij weer terug in de kamer kwam, kon je aan hem zien dat hij slecht nieuws had. Ik vroeg dus ook gelijk: "Dokter, wat is er?" Hij antwoorde: "Hij blijkt een hersenbloeding te hebben. We kunnen er niets aan doen om hem te verhelpen en hij zal niet meer dan een paar uur meer te leven hebben... Het spijt me..." Ik barste in tranen uit en ook Alec kon ze niet bedwingen.
Na samen een tijdje gehuild te hebben, zei hij ineens: "Ik wil voor ik dood ben, één ding echt doen, en dat is van jou mijn vrouw maken... wat vind jij hiervan?" Ik antwoord hem dat ik zelf ook niet liever wil, dus ik roep een van de zusters binnen en vraag of dit mogelijk is. Ze antwoordt dat het mogelijk is, dus ik bel gelijk een dominee, of hij snel kan komen. We kunnen ringen lenen van het getrouwde stel van de kamer hiernaast en ik bel snel onze ouders en onze beste vrienden.
De dominee zegt een aantal verzen en we lachen terwijl onze tranen op de vloer vallen. Beiden zeggen we onze gelofte en net wanneer ik klaar ben, piept de bloeddrukmeter veel te sloom en je hoort hem zachtjes zeggen: "Anna... ik zal voor altijd van je houden en onthoudt alsjeblieft, dat zelfs als ik er niet meer ben, dat ik echt altijd van je zou houden." Toen hij dat gezegd had, stopten de piepjes, en ik brak in tranen uit. Aan de ene kant van blijheid, dat ik toch nog met hem was getrouwd, maar aan de andere kant van verdriet, dat ik hem voor de rest van mijn leven moest missen, dat we nooit meer onze kinderen zouden krijgen, geen huis meer op de heuvels en dat we nooit meer iets samen zouden kunnen doen.
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
A.N:
Ik moest dit schrijven voor het vak Nederlands op school en ik dacht: hey laat ik het eens ook hierop zetten. Het verhaal is gebasseerd op het liedje "Forever and Always" door de geweldige band Parachute.
