Πόσα κρύβεις...νύχτα!

Άτιτλο κεφάλαιο 1

Ήτανε αγόρι μοναχικό. 

Στον διάβα του άφηνε πίσω του εικόνες που σχημάτιζες με το μυαλό σου. Εικόνες θλίψης και φόβου. Τον κοίταζα να περνά σκυφτός με βήμα γοργό. Κοντοστάθηκα. Είχα την επιθυμία να τρέξω να τον αγκαλιάσω σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος . 

Μα τέτοιους ανθρώπους δεν κάνει να τους αγγίζεις. Μπορεί να τους κάψεις την ψυχή τους. Πρέπει να τους αφήσεις στον δικιά τους ουτοπία.

Η φιγούρα της μοναξιάς γι' άλλους μοιάζει με κατάρα και για άλλους μοιάζει με ευχή. Εμένα με γοητεύει με έναν μαγικό τρόπο. Ίσως γιατί αυτοί που την έχουν βιώσει την καταλαβαίνουν καλύτερα.

Πάλι απόψε θα βγω στον κήπο θα κλείσω τα μάτια και θα ονειρευτώ με την γλυκόπικρη μελωδία των Chopin και Rachmaninoff συντροφιά μου.

Άραγε που να ξενυχτάει τούτη την γλυκιά βραδιά το μοναχικό αγόρι; Κοιτάζω το χρυσοκίτρινο φεγγάρι, αυτό που θάλασσες χωρίζει και θάλασσες ενώνει. Του χαμογελάω.

Το μοναχικό αγόρι είναι εγώ.. είναι εσύ.. είναι τα καταραμένα όντα αυτού του απέραντου κακού κόσμου...