The little sparkle In my life.

-H18-

Julia p.o.v
Zo snel als ik kan haast ik me na huis. Over ongeveer 5minuten zouden mijn pleegouders thuis zijn en ik moest voor hun thuis zijn.. Ik had beloofd dat ik zal koken vandaag.. Als ik thuis ben zet ik mijn fiets weg sprint naar binnen gooi mijn jas en tas in de hoek en ren de keuken in en pak meteen alles wat ik nodig heb en begin met het avond eten. Ik ben helema uitgeput.. Ik zucht even zacht. Als ik kook eten we alrijd super gezond. En dat vond ik fijn, verde groenten en geen vlees want daar hield ik niet zo van. Ik zucht even zacht en rek me even uit. Niet veel later komen mijn pleegouders binnen gewandeld. Ik glimlach even kort en begroet ze. Zonder enige begroeting terug gaat de een na boven en de ander ploft op de bank ik zucht even zachtjes en pak mijn mobiel erbij en stuur naar Marthe; Super mega bedankt voor vandaag❤ Het spijt me dat ik zo snel weg moest.. kus Juul

Ik lees het even na en verstuur het dan. Ik kijk nog eens na de fotos die ze me gestuurd had.. De knuffel met Karen ziet er zo liefdevol uit. Ik stop mijn mobiel dan weg en kijk even om me heen en dan in de pannen.

Marthe p.o.v
Ik zucht even diep eenmaal thuis aangekomen gooi ik mijn tas in de kamer  en loop rechtstreeks door naar boven. Ik had met Kristel en Josje afgesproken dat ik ze op de hoogte zou houden.. Ik sluit me ogen even en laat me op bed vallen. Ik pak mijn telefoon even en kijk naar de melding die er staat. Ik had helemaal geen zin om daar nu op te antwoorden dus besluit ik hem niet te openen. Ik voel dat mijn ogen zich langzaam vullen met tranen ik voel me zo ontzettend machteloos.. Julia verteld me gewoon niet wat er aan de hand is.. Ik wil haar zo ontzettend graag helpen. En dan regel ik zo iets voor der en opeens is ze weg.. Dat raakte me wel. Ik voel een traan over mijn wang rollen en veeg die ruw weg. Ik wil niet huilen ik wil na genieten van deze middag.. ik sluit mijn ogen even en hoor beneden de voordeur open gaan.. Ook dat nog. 

Kristel p.o.v
Als Stefan ons is komen halen lopen we rustig terug naar binnen. We zwaaien nog even naar Julia en Marthe. 'Karen, al je zorgen waren terrecht..' zeg ik dan en kijk haar even aan. Karen is natuurlijk zelf mama van Sky en haar moeder gevoelens hadden gewoon gelijk.. Ik kijk even naar Josje. 'Ja, daar kwam ik achter..' zegt Karen rustig. 'Ze wou alleen niet vertellen wat er speelt..' vervolgt Karen. 'Ze wou me er niet mee lastig vallen.' Zegt Karen en ze kijkt van Josje naar mij. Josje staat op haar lip te bijten en opend dan even haar mond maar sluit hem weer. 'We hebben met Marthe gepraat..' zeg ik dan tegen Karen.  'Over Julia.' Vervolg ik. 'We zijn alleen niet heel veel wijzer geworden.. Marthe weet ook helemaal niks van wat er speelt.' Zeg ik en kijk even naar Karen die zenuwachtig met haar vingers speelt. 'Het enige wat Marthe ons kon vertellen maakt me alleen maar ongerust..' zeg ik dan. Karen kijkt me zenuwslopend aan. 'Wat dan?' Vraagt ze voorzichtig. Ik kijk even hulpvragend naar Josje die het woord van me over neemt. 'Uhm nou Marthe vertelde dus dat Julia vaak afwezig is, altijd moe is, vaak wit ziet..' Josje stopt even met praten. Ik gebaar haar dat ze het goed doet.. 'En ze gaat na school meteen naar huis.. Het laatste wat Marthe vertelde is het meest wat onze zorgen wekte..' vertelt Josje rustig ze stopt dan voledig met praten zoekend na de juiste woorden. 'Julia eet amper tot niet..' zeg ik dan voorzichtig. Karen haar ogen worden groot en haar mond zakt open..