I go to London

Hoofdstuk 1

"Ik ga!" roep ik naar mama terwijl ik de trap af storm. "Veel plezier!" hoor ik nog achter me als ik de deur achter me dichttrek. Vandaag is het dan eindelijk zover. Deze meid gaat naar Londen.

O wacht, helemaal vergeten. Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Isa, 18 jaar en afgelopen jaar ben ik geslaagd voor mijn Vwo. Toen kreeg ik van mijn Engels leraar de kans om een Engelse studie te volgen in Londen dus. Omdat ik voor mijn Engels eindexamen een 10 had, blonk ik uit. Daarom gaf mijn lieve leraar me op voor deze geweldige kans. Mijn liefde voor Londen is gegroeid sinds het klassenuitje in de 5de, we gingen met de klas naar de stad met de big ben en ik was gelijk helemaal verliefd. Je kunt er geweldig shoppen, eten, naar het theater gaan en schijnbaar kun je er ook nog leuk studeren.

Ik loop naar de bus met mijn ontzettend zware tas. Ugh, waarom moest ik zoveel meenemen. Ik probeer de tas in de kofferbak van de bus te proppen maar het lukt niet omdat hij te zwaar is. Ugh. Maar O.. Daar komt een jongen aan die bij mij in de klas heeft gezeten en die ook mee naar Londen gaat. Sven heet hij. "Sven wil je mij even helpen met tillen?" vraag ik met een poeslieve stem. "Tuurlijk, Isa" zegt hij met een enthousiaste stem. Ik wist wel dat hij zo opgewekt zou reageren want hij was namelijk zes jaar verliefd op mij. In het zesde jaar vroeg hij verkering aan mij. Maar ik weigerde omdat ik hem niet zag zitten. Stom, Stom, Stom want een maand later ging het uit met mijn toenmalige vriend. Sven was een cutie maar ik had Stijn dus ik kon natuurlijk niet vreemd gaan. Ik baalde nog harder dan hard toen het uitging met Stijn. Omdat ik het gevoel had dat ik niet 1 iemand kwijt was geraakt, maar gelijk twee vrienden. Ik kon natuurlijk geen verkering meer vragen aan Sven, hij zou me in ieder geval raar aankijken. Daarbij was Sven in de klas ook nog best populair onder de meisjes, dus hij hoefde maar te zeggen dat hij opzoek was en hij had gelijk een paar relatieverzoeken van een van de meisjes uit mijn klas.

"Kom je langs mij zitten?" vraag ik aan Sven als hij onze koffers in de kofferbak heeft gezet. Hij knikt en loopt achter me aan. De bus was best luxe, de banken waren bedekt met een soort heel chique leer en het zit ook nog eens heerlijk, merk ik als in een van de stoelen ga zitten.

"Hèhè" puf ik als ik goed zit. Ik pak een rol snoep uit mijn tas en laat de tas zakken onder de stoel voor mij zakken. "Ben je nu al moe?" vraagt Sven als hij zijn hand uitsteekt voor een snoepje. "Slijmbal!" roep ik met een lichte verontwaardiging in mijn stem. Maar eigenlijk ben ik wel gewend van hem dat hij zo schooit. Daar stond hij op de middelbare al om bekend en dat imago heeft hij mooi gehouden. "Sorry", roept Sven, "Ik ben het nog steeds niet afgeleerd om te kanen. Ik vind eten gewoon geweldig. Het is er altijd als ik het nodig heb. Het is gewoon een perfect geneesmiddel tegen al mijn pijn en verdriet". *Ahum* "Sorry dat ik even kuch hoor", zeg ik lachend, "Alsof jij ooit pijn of verdriet voelt."

‘Oké, geintje’ zeg ik plagerig tegen hem als hij me boos aankijkt. Een vernietigende blik komt me tegemoet, die blik die doet zo veel pijn. ‘Aaaaaah!’, roep ik, ’kijk niet zo eng’. Helaas wordt de blik van Sven als maar ijziger en pijnlijker. "Hou op!" roep ik, "die blik is echt veel te eng." ‘hahaha, ik vind het wel grappig’ zegt Sven op een plagerige stem. ‘Oké, nu een serieus onderwerp Sven. Wat ga jij eigenlijk studeren in Londen?’ vraag ik serieus geïnteresseerd. ‘Uh… wat? Een Serieus onderwerp? Meen je dit?’ antwoord Sven, "Maar om antwoord te geven op je vraag: Ik ga een jaar English law studeren." Ik grinnik. Sven is helemaal niet het type om te studeren laat staan een law studie waarbij je super veel moet leren. Man, volgens mij gaat hem dat echt niet worden met zijn opleiding dit jaar. Maar goed, we zullen zien wat hij ervan bakt en misschien lukt het mij ook wel niet om in het Engels te studeren. Het is per slot wel een andere taal en je moet constant de taal spreken en er wordt zoveel van je verwacht. Het zal heel zwaar worden maar ik ga er eigenlijk vanuit dat het wel gaat lukken. Ik wil niet falen. Daar komt mijn perfectionisme weer opborrelen. Ja, ik weet het. Ik ben een strever, ik wil alles gewoon perfect doen. Als je iets doet, doe het dan goed is dan ook mijn motto.