down to earth

Chapter 1

Het hele verhaal is gebaseerd op CW's The 100, je hoeft niet de film te kijken om het boek te snappen. Geen van de personages zijn zelf verzonnen. Het hele verhaal is compleet geschreven door mij.

CLARKE POV :

de landing heeft me nogal door elkaar geschud, en toen ik keek naar de twee bewegingsloze lichamen naast me voelde ik mijn maag samenknijpen : drie debielen hadden tijdens de reis hun gordels losgemaakt om te vliegen in de dropship, de twee bewegingsloze bewezen echter de domheid van dat idee.

Ik schudde mijn hoofd en stond op, controleren op de hartslag was niet meer nodig, ze waren al te ver weg.

Knipperend door de grote hoeveelheid rook in de dropship zag ik de derde idioot : Ik heb hem eerder gezien.... Finn dacht ik , hij was diegene die zuurstof voor een maand verspilde aan een ruimtewandeling.

Toen ik hierover nadacht werd ik direct al overspoeld met woede : wisten anderen maar hoe belangrijk zuurstof op de Ark was..... maar het was een gevaarlijk geheim die ik aan niemand mocht vertellen.

Ik liep de trap af naar de ingang waar een menigte van mensen om een lange zwarteharige jongen stonden, zijn handen waren geklemd rond de klink, klaar om hem te openen.

"Wacht! Nee! De lucht kan giftig zijn!" Schreeuwde ik zo hard mogelijk, maar mijn stem verdween in het niets door het inademen van de rook en de drukte van de mensen.

"Als de lucht giftig was, waren we toch al dood!" en hij ging door met het openen van de deur.

Ik rolde met mijn ogen en keek naar hoe hij probeerde de deur de openen, tot opeens een jonger meisje schreeuwde "Bellamy! Bellamy!" ruw werd ik opzij geduwd. Door de paniekerige blik op haar gezicht dacht ik misschien dat het zijn vriendin was? Maar door zijn gezichtsuitdrukking dacht ik toch van niet.

Ze stond snel vooraan bij de menigte, waar ze nu onbewogen stond.

"Bellamy?" zei ze

"Octivia?" fluisterde hij terug

Plotseling veranderde het lawaai om me heen in gemompel en gefluister. Ik hoorde dingen als "vloer, verboden, broers en zussen"

En toen snapte ik het, natuurlijk, daarom herkende ik de namen, hetzelfde zwarte haar en de gezichtsvorm. Dit zijn de blakes. De zeldzame broer en zus, evenals de enige Australische familie naast de mijne.

Zonder zelf op te merken dat ik naar voren liep, stond ik nu ook vooraan vlak achter Bellamy en Octivia. Bellamy was ondertussen al niet meer bezig met zijn zus Octivia, Hij duwde hard op het handvat van de deur. Ondertussen zoekend naar iets met zijn ogen.  Ik ving zijn ogen en hij had een kleine blik van verontschuldiging over zijn gezicht. 

Ik kon niet lang daarover nadenken, want plotseling was ik overspoeld met een golf van schone, frisse lucht. Ik negeerde de verhalen van mijn moeder over de vergiftiging van de aarde, dat liet ik over me heen gaan. Oppeens werd ik overspeeld door licht!

De ark was altijd verlicht met saaie, blauwachtige stroken, maar dat is niets in vergelijking met het licht op de grond.  Ik genoot van de gele gloed, en de warmte toen het mijn gezicht bereikte, ik sloot mijn ogen om de felheid.