Αυτο το αγορι.

Αυτος. Αχ αυτο το αγορι. Σε εκανε να αισθανεσαι πολλα μαζι του χωρις να τον εχεις δει απο κοντα ουτε μια φορα. Σου ειχε πει οτι σε αγαπουσε και οτι αν δεν ηταν η αποσταση θα ησουν δικια του. Μονο δικια του. Εσυ περιμενες και περιμενες να τον δεις. Ξαφνικα μαθαινεις οτι εχει κοπελα. Κλειδωνεσαι στο δωματιο σου. Δεν κλαις. Καθεσαι στο κρεβατι σου και κοιτας τον απεναντι τοιχο. Σκεφτεσαι. Γιατι μου αξιζει αυτο; τι εκανα λαθος; Μετα απο λιγο καιρο σου λεει οτι χωρισε. Τα σχεδον χαμμενα συναισθηματα επανερχονται. Πιστευεις ξανα σε οτι σου λεει και ξαφνικα... Σου στελνει καποια screenshots. Η πρωην κοπελα του εγραψε ενα κειμενο που ελεγε οτι ακομα τον αγαπουσε, οτι ποτε δεν τον ξεπερασε, οτι θελει να ειναι ολα οπως παλια, οτι εχει μετανιωσει καθε μαλακια που εκανε για να αξιζει αυτον τον χωρισμο. Ταραζεσαι. Τον ρωτας "την αγαπας;". Αργει να απαντησει. Ξερεις οτι ηρθε η ωρα που θα ραγισει η καρδια σου και παλι. "Ναι..." απαντησε. Σπαραζεις. Κανεις σπασμους. Αρχιζεις να κλαις. Του εξηγεις οτι θελεις να ειναι χαρουμενος και οτι πρεπει να της μιλησει. Σου λεει οτι ειναι μπερδεμενος... υπαρχει στην μεση μια αλλη λεει που του αρεσει και εκεινη. "Ποια;"... η ελπιδα σου δεν εχει πεθανει ακομα. Ομως το προσωπο που σου λεει δεν εισαι εσυ. Ειναι μια αλλη. Πιο κοντα. Μπορει να τον βλεπει. Εισαι αναγκασμενη πλεον να παρεις τον ρολο της φιλης του και να τον βοηθησεις. Του μιλας. Στο τελος σε ρωταει: Εσυ...τι νιωθεις για εμενα; Σου ερχονται ποσα πραγματα στο μυαλο. Θελεις να του τα πεις. Αλλα το μονο που μπορεις να του πεις ειναι ενα: "Αστο. Δεν εχει σημασια πια" Σου ζηταει συγγνωμη. Συγγνωμη που δεν αισθανθηκε το ιδιο ουτε για μια στιγμη. Ξερεις ποσο ποναει αυτο; Ποναει πολυ το να εισαι η δευτερη επιλογη αλλα ποναει περισσοτερο να μην εισαι καν μια απο αυτες. Πλεον δεν μιλατε. Εχετε να μιλησετε απο εκεινο το βραδυ. Εχθες σου εστειλε μηνυμα. Σου εστειλε ενα μηνυμα και εσυ το επαιξες αδιαφορη. Πως δεν σε νοιαζει πλεον. Ηλιθια. Δεν θα επρεπε να του πεις οσα νιωθεις; Αυτο δεν τον ειχες συμβουλεψει να κανει και εκεινος; Εσυ γιατι δεν το κανες τωρα; Ισως επειδη φοβασαι πως θα παθεις το ιδιο με παλια. Ναι αυτο ειναι. Αλλα δεν σε νοιαζει. Εχεις παθει αρκετα για να εισαι δυνατη. Και πανω που πας να πληκτρολογησεις την πρωτη λεξη: "Ακομα.." Βλεπεις οτι ειναι μεσα. Και δεν σου μιλαει. Μαλλον επειδη ησουν πολυ αδιαφορη για τον χαρακτηρα του. Και μαλλον επειδη δεν σε εχει ξαναδει ετσι. Γι αυτο, σβηνεις μεχρι και την πρωτη λεξη. Την μονη που καταφερες να πληκτρολογησεις. Λες να με ξεχασε; Σκεφτεσαι. Ποτε δεν σε σκεφτηκε για να σε ξεχασει τωρα. Ησουν η καβατζα του. Ετσι σου ειχαν πει ολοι. Σου ελεγαν να τον ξεχασεις, να σταματησεις να κλαις, να βρεις καποιον αλλον καλυτερο. Δεν σου την δινει οταν το λενε αυτο; Εκεινες τις στιγμες δεν υπαρχει αλλος καλυτερος απο αυτον που σκεφτεσαι. Και εσυ σκεφτηκες αυτον ενω εκεινος σκεφτοταν αυτη για μερες τωρα χωρις να τον ενδιαφερει τι κανεις ή αν ζεις και τοσο πολυ. Και οσο σκεφτεσαι πως παρατησες καποιον που σε αγαπουσε πραγματικα για εκεινον νευριαζεις και τα βαζεις με τον εαυτο σου. Εσυ φταις. Εσυ, κανεις αλλος. Πιστευεις σε ψευτικες καταστασεις. Αλλα το χειροτερο σημειο ξερεις ποιο ειναι; Οτι αμα σε επαιρνε τηλεφωνο στις 4 το ξημερωμα και σου ελεγε πως κατι δεν πηγαινε καλα θα ετρεχες να τον δεις. Ασχετα το ποσο κουρασμενη θα ησουν. Ενω εκεινος, δεν θα το σηκωνε καν. Δεν του καιγεται καρφι. Εισαι μια απο τις πολλες ενω εκεινος για εσενα ηταν απο τους πολλους ο ενας.