GECE YOLU

2000 yılı

Lexi Baill , ufacık,kırmızı renkli coğrafi semboller yorgun gözlerinin önünde titreşmeye başlanyıncaya dek Washington State haritasını inceledi. Yer isimlerinin sihri andıran bi havası vardı;genç kızın hayalinde güçlükle canlandırabildiği, bir su kenarından yükselen karla kaplı dağlardan,çan kuleleri kadar sivri ve uzun ağaçlardan,sonsuz,parlak mavi gökyüzününden oluşan bir manzarayı çağrıştırıyordu. telgraf direklerinin üzerine tünemiş kartallar ve dokunabileceği kadar yakın görünen yıldızlar canlandı gözünün önünde. Aylar geceleri sessiz arazilerde dolaşıp , kısa süre önce kendilerine ait olan yerleri arıyordu muhtemelen.

Yeni Evi
Oradaki yaşamının farklı olacağını düşünmek istiyordu. Fakat buna nasıl inanabilirdiki? On dört yaşındaydı ve çok şey bilmiyordu belki ama çok iyi bildiği birşey vardı:Koruyucu ailelerin yanına yerleştirilen çocuklar , boş gazoz şişeleri yada ayağı vuran ayakkabılar gibi iade edilebilirlerdi. Dün sosyal hizmetler görevlisi onu erkenden uyandırıp eşyalarınıntoplamasını söylemişti . Yine
"Güzel haberlerim var," demişti bayan Watters .
Lexi uyku sersemi olmasına rağmen bunun ne anlama geldiğini anlamıştı. "Yeni bir aile daha mı Harika gerçekten.Teşekkürler bayan Watters."
"Herhangi bir aile değil. Senin ailen olacaklar."
"Evet tabii. Yeni ailem. harika olacak"
Bayan Watters o karamsar sesle karşılık verdi;iç geçirmek denemeyecek yumuşak bir soluk verişti bu ." Güçlü bir kızsın Lexi. Uzun zamandır dayanıyorsun."
Lexi gülümsemeye çalıştı . " Kendinizi kötü hissetmeyin bayan W. Büyük çocuklara ev bulmanın ne kadar zor olduğunu biliyorum. Hem Rexler ailesi harikaydı. Annem geri dönmeseydi o aileyle işler yolunda giderdi bence."
"Senin bir suçun yok, biliyorsun"
"Tabii dedi Lexi . İyi hissettiği zamanlarda, onu iade eden insanların kendi sorunları olduğuna ikna edebiliyordu kendini. Kötü hissettiği zamanlardaysa-ki son zamanlarda daha çok böyleydi- nerede hata yaptığını, ondan neden bu kadar kolay vazgeçildiğini düşünüp duruyordu.
"Akrabaların var Lexi Büyük teyzeni buldum. İsmi Eva Lange altmış altı yaşında ve Port George , Washington da yaşıyor ."
Lexi doğruldu. "Ne? Annem hiç akrabalarım olmadığını söylemişti."
"Annen...Yanılıyordu. Akrabaların var."
Lexi ömrü bıyunca o değerli kelimeyi duymayı beklemişti. Hep tehlikeli,belirsiz bir dünyası olmuştu ve kıyıya kavuşmayı bekleyen bir gemi gibiydi. Çoğunlukla yalnız başına,yabancıların arasında,bir parça yiyecek ve ilgi için mücadele edip ikisinede asla doyamayan vahşi bir zamane çocuğu olarak büyümüştü. O zamanların büyük bir bölümünü zihninden silmişti ama çabaladığında aç kaldığını,ıslandığını,ve onu duyamayacak kadar uçmuş yada onunla ilgilenemeyecek kadar sarhoş bir anneye seslendiğini hatırlayabiliyordu.Kirli bir oyun alanının içinde ağlayarak , varlığının birileri tarafından hatırlanmasını bekleyerek günlerce oturduğunu anımsıyorsu. Şimdi bir Greyhound otobüsünün kirli camından dışarıya bakıyordu. Ondan sorumlu sosyal hizmet görevlisi yanındaki koltukta bir aşk romanı okuyordu.
Yirmi altı saatten fazla süren yolculuğun ardından nihayet varacakları yere gelmişlerdi. otobüs ,çimento rengindeki derme çatma terminale yaklaştı ve durdu. Otobüsün kapıları vızıldayarak açıldı.
"Lexi?"
" Ya gelmezse ?" diye sordu Lexi
Bayan Watters elini uzattı. "Gelecek"
Lexi otobüsten inince kendisi için gerçektrn önemli olan tek şeyle -kitaplarla- tıka basa doldurduğu için taşınamayacak kadar ağırlaşmış,hasat olmuş kırmızı valizini geri aldı . Valizi kaldırımın kenarına sürükleyip oracıkta dikildi. Bayan W. bir şemsiye açıp Lexi nin yanına sokuldu Yağmur şiddetle gergin naylona çarpıyordu.
Boş park alanına bakarken lexi nin içinden ağlamak geliyordu. Tam olarak kaçıncı kez aynı duruma düşüyordu?Annesi içkiyi her bırakışında kızı için geri dönmüştü. 'BANA BİR ŞANS VER BEBEĞİM. İYİ KALPLİ YARGICA BENİ SEVDİĞİNİ SÖYLE.BU SEFER İYİLEŞECEĞİM...ARTIK SENİ İHMAL ETMEYECEĞİM' Ve lexi her seferinde beklemişti."Belki de fikrini değiştirmiştir?"
"Öyle olmayacak Lexi."
"Olabilir"
Bayan watters "Bir ailen var Lexi" diyerek o heyecan verici sözcükleri yineleyince Lexi nin zihni dağıldı,umut usulca içeri süzüldü.
Mavi renkli külüstür bir Ford Fairlane ikilinin önüne yanaştı.Araba çamurluk boyunca göçmüş,çizgi halinde pas izleriyle kaplıydı çatlak camı seloteyple yapıştırılmıştı.
Sürücü kapısı yavaşca açıldı ve içinden bir kadın indi. Kısa boylu, kır saçlı ve kahverengi gözlüydü;cildi,sigara tiryakiliğinden yadigâr baklava deseni biçimindeki lekelerle bezeliydi. İşin ilginç yanı, bu kadın ona tanıdık gelmişti;Lexi nin annesinin yaşlanmış ve buruşmuş hali gibiydi. O anda inanılmaz kelime Lexi nin aklına geldi AİLE.
"Alexa?" dedi kadın kulak tırmalayan bir sesle .
Lexi yanıt vermeye cesaret edemedi . Bu kadının gülümsemesini , hatta belkide kendisine sarılmasını istiyordu ama Eva Lange orda öylece durmakla yetinmişt. Kurumuş elmayı andıran yüzü şiddetle asıldı.
"Senin büyük teyzenim ben. Büyükannenin kız kardeşiyim."
"Büyükannemle hiç tanışmadım, diye karşılık verebildi Lexi yalnızca.
"Bunca zamandır babanın akrabalarıyla yaşadığını sanıyordum"
"Babam yok. Yani,onun kim olduğunu bilmiyorum.Annemde bilmiyordu."
Eva teyze iç geçirdi. "Bunu bayan Watters sayesinde öğrendim. Bütün eşyan bu mu?"
Lexinin içinde bir utanç hissi belirdi."Evet."
Bayan Watters valizi lexinin elinden Nazikçe alıp arka koltuğa koydu. "Hadi Lexi. Arabaya bin. Teyzen kendisiyle birliktr yaşamanı istiyor.
TABİİ YA, ŞİMDİLİK...
Bayan Watters Lexi yi çekip sıkıca kucaklarken fısıldadı, "Korkma"