To fantazyjna opowieść o smokach. Smoki jak wiadomo nie spotyka się na codzień, ale są szczęściarze lub nie, którzy spotkali smoka, a nawet oswoili. Jest to proces bardzo trudny i tylko nielicznym się udaje. Nazywam się Lian. Mieszkam na małej wyspi...
Otworzyłam oczy. Zobaczyłam zmartwionych chłopaków siedzących przy moim łóżku.
-Hejka. O co wam chodzi? Co to za smutne miny?
-Hej Lian. Martwiliśmy się, że już się nie obudzisz, dlatego że zużyłaś mnóstwo energii i mogłaś nawet umrzeć...-powiedzieli z troską chłopcy. Po chwili wyszli, by dać mi się ubrać, a ja szybko i zwinnie założyłam na siebie odzienie i ułożyłam włosy. Po ogarnięciu wyszłam z domu i udałam się na śniadanie. Na początku zapowiadało się spokojnie, ale nagle obok mnie przeleciała strzała. Ktoś wołał ,,Rozbójnicy! Ratuj się kto może!".Nagle atak nie przyjaciół ustał, a ja wbiegłam do stajni i osiodłałam konia. Wyglądałam tak.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jechałam prosto w stronę granicy, która dzieli wyspę na dwie krainy. Spięłam konia i ruszyłam cwałem. Gnałam tak i gnałam, a wiatr układał mi włosy( to wspaniałe uczucie poczuć wiatr we włosach ). Niedaleko granicy zwolniłam i zaczęłam kłusować w pełnym siadzie. Jechałam prosto do namiotu wodza, by wyjaśnić sprawę( sąsiedzi mieszkali w namiotach ). Zatrzymałam się, a konia przywiązałam do koniowiązu. Weszłam pewnie do namiotu i ukłoniłam na znak pokoju. Wódz odwzajemnił gest.
-O! Wielki wodzu! Jestem wysłanniczką drugiej krainy! Pańscy wojownicy zaatakowali nas dnia dzisiejszego! Przyszłam tu to wyjaśnić!
-Rozumiem! Moja córka Maggie musiała się mnie nie posłuchać. Serdecznie przepraszam za nią i obiecuję, że się to więcej nie powtórzy. Na znak pokoju dam dla krainy 5 sztabek złota, a dla ciebie ten naszyjnik. Może go nosić tylko osoba o złotym sercu, dlatego przyjmij te podarki wraz ze swoją krainą.
-Dziękuję w imieniu mojej krainy. Oraz żegnam wielkiego wodza.
-A ja wódz, żegnam wielką wojowniczkę-kiwnęłam głową jako gest na pożegnanie. Wyszłam z namiotu i udałam się do mojego wierzchowca. Galopowałam spokojnym galopem przez pola, lasy i łąki aż w końcu znalazłam się w wiosce. Kiedy tylko zeszłam z konia (Demon) to podbiegli do mnie chłopcy i oczywiście zostałam obsypana tysiącem pytań w stylu ,,Co?", ,,Jak?" i ,,Dlaczego?".
-Lian! Gdzieś ty się podziewała?!
-W każdej chwili mogą nas zaatakować ponownie, a ty znikasz...
-Hola! Hola! Nikt nikogo nie będzie atakować! To było zwykłe nieporozumienie,a na znak przyjaźni dostaliśmy te sztabki złota!
-Ok. Już się uspokoiłem.
-Ja też-powiedział Nico, a ja odstawiłam Demona do stajni i wzięłam Zefira. Zostawiłam chłopcom na łóżku kartkę o treści:,,Nie martwcie się o mnie! Patroluję wyspę z Zefirem! Nie długo wrócę! Buźka!!!". Niektórym może wydawać się dziwne słowo ,,buźka", a napisałam im tak, dlatego że jesteśmy bff czyli best friends forever (najlepsi przyjaciele na zawsze )...
