Μισούσα τη βροχή ..
δεν καταλάβαινα ποτέ τι το ρομαντικό έβρισκαν όλοι σε αυτήν..
μου προκαλούσε θλίψη..
Μέχρι σήμερα ..
Γιατί σήμερα κατάλαβα πως τόσο καιρό το πρόβλημά μου δεν ήταν η βροχή αυτή καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι κανεις δεν την είχε περπατήσει μαζί μου...
Εσύ το έκανες ...
Ένιωθα τόσο όμορφα και ταυτόχρονα τόσο αμήχανα ..
προσπαθούσα να ακουμπάω δειλά δειλά και απαλά το κορμί σου καθώς "τυχαία" σκουντούσαμε κάτω από την ομπρέλα σου...αλλά και να αποφεύγω να σε ακουμπάω μήπως το άγγιγμά μου σου προδώσει το πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου .. από τη μια θέλω τόσο πολύ να το καταλάβεις και από την άλλη φοβάμαι μόνο και στην ιδέα ..
Μου είπες να έρθω πιο κοντά σου να μη βρέχομαι και φοβήθηκα ότι θα με προδώσουν οι χτύποι της καρδιάς μου.. η ανάσα μου κοβόταν την ώρα που πάσχιζα να φερθώ φυσιολογικά..
Για άλλη μια φορά ήμαστε μόνο εγώ και εσύ .. η πόλη γεμάτη ανθρώπους και θόρυβο αλλά εγώ άκουγα μόνο τη φωνή σου...
και τον ήχο της βροχής ..
Και ήταν η πρώτη φορά που δεν ανυπομονούσα να περάσει για να βγει ο ήλιος ..
Γιατί είχα όλα όσα ήθελα .. χάρη σε αυτήν ..
Σήμερα αγάπησα τη βροχή ..
