Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 47 •

~ "Ο Κρυφός βοηθός" ~

-Κριστάλια ότι κι αν κάνεις μην κοιμηθείς! Της φώναξα ενώ οι Ψ.Α.Λ.Ι.Δ με πλησίαζαν. (Ψ.Α.Λ.Ι.Δ ή αλλιώς:
Ψυχροί Απεσταλμένοι του Λίτσβερ από τους Ικανότερους Δολοφόνους ή "Δικαιότερους" όπως του άρεσε να λέει...)
-Γιατί είναι όλο τόσο ωραία και ήρεμα...
+Πλάκα μου κάνει! Εδώ γίνεται ο κακός χαμός! Δεκαπέντε άτομα βλέπω μπροστά μου με σπαθιά και άλλοι τόσοι τοξότες! Να μην υπολογίσω αυτούς που δεν φαίνονται! Κι όλα για το άλογο! Αχ... Μάλλον έχει πυρετό. Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι ο θυμός/ νεύρα σε συνδιασμό με συνέχιση και τραυματισμό κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί να έχει τέτοιες συνέπειες σε σπάνιες περιπτώσεις. Πρέπει να της πω κάτι που θα την κρατήσει ξύπνια στα σύγουρα!...Το βρήκα!
-Κριστάλια σκέψου τον μνηστήρα σου! Αχ ναι ο άτημος τον βλέπω που έρχεται! Και γελάει! Γελάει πολύ μαζί σου!
-Τι!?! Θα πεθάνω με ανοικτά μάτια! Άκου εκεί!
-Τι έχει? Ρώτησε ένας από αυτούς έτοιμος να μου βάλει χειροπέδες ενώ ψηλογελούσε με το θέμα της συζήτησης.
+Για γέλια είμαστε!
-Πυρετό από το χτύπημα... Δεν θα είναι επικύνδινη έχετε τον λόγο μου...
-Μπα έχεις και λόγο! Φώναξε ένας από αυτούς ενώ με σημάδευε με το τόξο του από πίσω. Ξαφνικά ακούσαμε φωνές από το δάσος και βουγκητά. Μόνο ήχοι των φύλλων αντιχούσαν στο πέρασμα του αέρα. Πολύ από του "κυνηγούς" μου έτρεξαν προς το δάσος για να σώσουν τους συντρόφους τους. Δεν τους ξαναείδα. Φωνές ουρλιαχτά ακούστηκαν αλλά δεν είδαμε τίποτα. Ο τύπος που πήγε να μου βάλει της αλυσίδες ήταν σοκαρισμένος και κοίταζε συνέχεια προς το σημείο αυτών των φρικιαστικών ήχων.
+Να η ευκαιρία μου!
Κοίταξα στην ζώνη του είχε ένα σπαθί το άρπαξα πριν προλάβει να αντίδραση και τον απείλησα.
-Λέγε! Γιατί θέλετε το άλογό μου?
-Δεν το θέλω εμείς ούτε εγώ έχεις τον λόγο μου. Αλλά ο Λίτσβερ κύριε! Το θέλει για τον... Δεν πρόλαβε να τελειώσει και η Μελίγια έχωσε ένα βέλος στην καρδιά από πίσω.
Η τρελή! Ούτε ανάκριση δεν με αφήνουν να κάνω! Αχ! Και ήμουν τόσο κοντά!
-Ένα λεπτό έλειψα τι έγινε? Κρίσταλια! Φώναξε και έτρεξε προς αυτήν. Τι συνέβει?
-Τώρα πήγα να μάθω! Αχ άστο δεν έχουμε χρόνο θέλω το παγούρι με το νερό και ρίξε αυτό μέσα! Ελπίζω να μην είναι αργά...
-Αχ μη μου λες τέτοια! Είπε την ώρα που έκανε αυτό που της είπα. Εγώ άρπαξα ένα μπουκάλι με βαρύ ποτό από το τσαντάκι μου και και απολύμανα το μαχαίρι μου και δύο βελόνες κι τα χέρια μου. Τα είχα πάρει από την Ελεωνόρα φεύγοντας. Ήξερα πως κάπου θα μου χρισήμευαν. Πέταξα και ένα κουβάρι λεπτό μαλλί στην Μελίγια μαζί με το ποτό. Εκείνη την ο κοίταξε και μου είπε:
-Τι το θες αυτό?
-Το κουβάρι? Για τα ράμματα και απολύμαναι το ,όπως και τα χέρια σου!
-Δεν ενωώ αυτό! Γιατί θες να της δώσω παπαρουνόσπορο?
-Για να κοιμηθεί και να ηρεμήσει. Είναι σφιγμένη και θα πονέσει πιο πολύ όταν θα την χειρουργήσω! Δωράκι από τον Νιούτ!
-Χαχα πολύ αστείο. Είπε ξερά ενώ πήγε να της το δώσει.
-Δεν θέλω να ποιώ! Δεν Θέλω να κοιμηθώ! Ειπε αντιδραστικά ενώ αρνήθηκε να το πιεί.
-Έ και αυτό. Είναι μαγικό και θα διώξει τον Κέρεν πολυυυυύ μακριά.
-Αλήθεια. Καλά το πίνω όλο!
+Ωραία μπήκε και η Μελίγια στο παραμύθι.
-Έτσι τον λένε? Ρώτησα την Μελίγια ενώ σήκωνα τα μανίκια μου.
-Ναι! Άξεστος και στρειμένος. Από παιδιά ξακονόντουσαν!
+Ααα για αυτό τον μισεί τόσο!
Πήρα το μαχαίρι κι κοίταξα την Κριστάλια. Κοιμόταν ήρεμη και ξέγνοιαστη. Ήταν πολύ όμορφη ακόμα και τώρα... Εεε. Τέλος πάντων ήμουν έτοιμος!
-Να βγάλω το τόξο?
-Πας καλά θα της σκίσεις περισσότερη σάρκα έτσι. Δεν έχει καρφωθεί κάθετα στο σώμα της αλλά οριζόντια! Την διαπέρασε με ευθεία βολή!
-Άρα θα το τραβήξουμε κι εμείς ευθεία?
-Καθόλου είναι η απάντηση. Είναι επιφανειακό! Απλά θα το βγάλω προς τα πάνω κάθετα.
-Τι?! Και το δέρμα της θα...
Δεν μίλησα άλλο πήρα το μαχαίρι καθαρό που ήταν και είδα το βέλος. Είχε κάνει μια τρύπα μπαίνοντας από την μια πλευρα στο δέρμα της και βγαίνοταν από την άλλη είχε σκαλώσει. Ευτυχώς ήταν επιφανειακό όπως είπα και δεν είχε παράξει τίποτα εκτός από σάρκα.
+Δεν έχει διαπεράσει τον θώρακα. Αχ ευτυχώς!
-Ωραία ξεκινάω. Είπα και πήρα το μαχαίρι χάραξα ελαφρά, (όσο χρειαζόταν,) όλο το σημείο που κατευθυνόταν το βέλος ακριβώς από πάνω του. Έπεισα το βέλος με τα δύο μου χέρια. Το ένα από την μύτη και το άλλο στην άκρη και το σήκωσα πάνω. Βγήκε ολόκληρο χωρίς ιδιαίτερη ζημιά ή αιμοραγία. Έκανα νόημα στην Μελίγια να φέρει καθαρές πετσέτες τις οποίες και δέσαμε πάνω στην Κριστάλια. (Για να μην μολυνθεί η πληγή.) Αφού συγουρεύτηκα για την κατάστασή της υγείας της σηκώθηκα γρήγορα κι πήγα προς το δασάκι. Σε εκείνο το σημείο ήταν πολύ πυκνό. Όποιος και αν ήταν δεν ήθελε να τον δουν εκτός από τα θύματά του φυσικά. Προχωρήσα και το θέαμα που αντίκρισα ήταν ανατριχιαστικό. Κλεμμένα χέρια, μέρη του σώματος ήταν πεταμένα παντού. Η λεπίδα αυτού του τύπου πρέπει να είναι πολύ καλή. Από το τρόμο που μου προκαλεί αυτό το "τοπίο" έβγαλα το σπαθί μου από την θήκη του. Λίγο που πάνω υπήρχε ένα μικρό λοφάκι ανέβηκα ενώ δεν πρόλαβα να κοιτάξω άκουσα θόρυβο πίσω από ένα πεύκο. Είχε πολλά η γύρω περιοχή... Απείλησα τον τύπο με το σπαθί μου. Τελικά ήταν η Μελίγια!
-Μα τι κάνεις εσύ εδώ! Γυρνά πίσω! Πρόσεχέ την!
Είχε χλομιάσει ολόκληρη όταν μίλησε:
-Μάλλον δεν κοίταξες μπροστά σου! Μου απάντησε καθώς έτρεμε το χέρι της. Μου έδειξε πίσω το έδαφος. Γύρισα και φρίκαρα κι εγώ! Παντού πτώματα ανδρών. Όλοι τους Ψ.Α.Λ.Ι.Δ. και όλοι τους δεν είχαν ούτε μια πληγή! Ούτε ένα τραύμα! Όλοι τους κάτασπρη , μάλλον από τον φόβο τους όμως τα μάτια τους μου άλλαξαν σκέψη. Ήταν κάπως σαν ξέναβαμένα και σχεδόν λευκά. Γκρι σαν τα δικά μου! Κι άλλα λίγο πιο σκούρα.
-Τι έγινε εδώ? Με ρώτησε η Μελίγια. Όχι ξανά!
-Δεν έχω ιδέα. Πρέπει παντός να μείνουμε μακριά! Δεν ξέρω τι ή ποιός ή ποιοί Μακριά παντός! Αλλιώς θα πάθουμε κι εμείς αυτό! Τι ενωείς ξανά? Το έχεις ξαναδεί?
-Τίποτα. Όχι αλλά έχω ακούσει για κάτι τέτοιο παλιά... Και έφυγε αμέσως.
+Μήπως είναι δύο? Μα πώς γίνεται όλο αυτό? Και γιατί μας βοηθά? Δεν άφησε πουθενά ίχνη! Μια αυτό με την Μελίγια? Μήπως κάτι ξέρει?