Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 43

Bilal's ogen vulden zich met hete tranen.........

Krampachtig probeerde hij ze te stoppen.........

Zijn kaken spanden zich met frustratie. Zijn hele wereld leek plotseling treurig en uit het lood geslagen.

"Maysa ik wil één ding weten!Waarom????........

"Ya'Rabbi....dus ik had nu een kind kunnen hebben en jij hebt het zonder mijn medeweten, abrupt uit mijn leven verwijderd.

"En ja, een brandend verlangen in mij wil nog steeds weten of ik een zoon of een dochter zou hebben gehad!! Dit is onmenselijk Maysa!!!

"Bilal, je moet begrijpen dat ik er helemaal alleen voor stond! In die zwangerschapsperiode kon ik niet eens logisch nadenken, door alle stress en problemen die er speelden.

Er volgde een incident met mijn moeder. Ze vond de predictor zwangerschap test in mijn kamer. Ze eiste dat ik de baby weg liet halen. wat in mijn ogen gewoon niet kon. Maar op dezelfde manier verdergaan als tienermoeder was voor mij ook géén optie.

"Bilal je weet zelf dondersgoed dat je dan als Marokkaans meisje verslind word door boze tongen en vooroordelen! Mijn moeder kon als gescheiden vrouw die Hachouma niet aan. Mijn vader zou haar levend fillen, en mij aan de hoogste boom hangen.

"Het eerste wat in mij opkwam was om naar Marokko te vluchten. Maar mijn vader was al in Casablanca. Dat was dus uitgesloten voor mij.

"Welke tiener gaat er nou zwanger naar Marokko? Vroeg Bilal verontwaardigd.

"Mijn oma vertelde ooit dat jonge zwangere Marokkaanse tienermeisjes slinks naar Marokko werden, geloosd of verbannen. Daar bevielen ze in het geheim en werd het kind door de familie opgevoed.

"Sommigen maakten er uit schaamte een Tnawies verhaal over een nichtje of neefje, wiens moeder bij de bevalling overleed. Of ze maakten er een wees van waarvan de ouders Zehma te arm waren om ze op te voeden.

"Waneer je ouders of familie koste wat kost prompt een zogenaamd 'neef' of 'nicht' naar Nederland willen halen, dan kan het verhaal soms een hele andere toedracht hebben. Vooral als het bestaan van hun echte ouders te vaag is om er een touw aan vast te knopen.

"Ik had moeten zeggen dat ik geen abortus wilde. Ik had zo graag willen vechten en gillen dat ik het kindje wilde houden! Nu ben ik nog steeds enorm boos op mijn moeder!

"Mijn moeder ging met mij mee naar de huisarts. Ik kreeg direct een verwijzing omdat hij wel kon inschatten dat ik er goed over na had gedacht vanwege de jonge leeftijd waarop ik zwanger was geraakt

"Voor ik het wist stond ik bij de abortuskliniek. Geloof mij Bilal: ik heb nog duizend keer overwogen om daar weg te lopen. Eén van de ergste dingen op dat moment was het wachten....net een schaap die naar de slachtbank moet.......

"Je zit met vrouwen die overal vandaan komen op een kamer, je ziet dat ze worden opgeroepen voor de ingreep en daarna weer huilend naar huis, of waar dan ook, naartoe gaan!

"Nu krijg ik achteraf heel veel spijtgevoelens als ik zwangere meiden zie. Vooral de net geboren baby's of kindjes die niet heel veel schelen qua leeftijd van ons kind.

"Ik kan het nu nog steeds niet loslaten. Ook heb ik het nóg niet geaccepteerd dat ik ermee moet leren leven! Ik had dit nooit moeten doen. Ik heb er zoveel last van. Zoveel verdriet. Ik sta er elke dag mee op en ik ga er elke dag weer mee naar bed.

"Als ik een moeder met een baby zie krijg ik tranen in mijn ogen. Ik voel me soms zo vreselijk eenzaam in mijn verdriet. Ik schaam me ervoor dat ik een abortus hebt gepleegd. Het is toch een taboe in onze gemeenschap. Dat vreet aan mij nog steeds aan mij!