Hij is onvermijdelijk

49) Oude herinneringen

( Take care of all your memories. For you cannot relive them. )

*49)  Oude herinneringen 

{ LIA }

Ik reken mijn boodschappen af en zet ze in mijn tas. Het is lekker weer buiten. Niet te koud en niet te warm. Hierdoor neem ik een omweg naar huis. Lopen kan mijn hooft helder maken en dat heb ik op dit moment wel echt nodig. Het bos komt steeds dichterbij en ik heb echt zin om naar het meertje te gaan. Zonder te luisteren naar mijn verstand loop ik het bos binnen naar het meertje. Gelukkig is er niemand. Het is nog steeds even prachtig als die dag, die dag dat Micheal en ik gezoend hebben. Daar is het begonnen en kreeg ik gevoelens voor hem, of was dat al veel eerder? 

Ik wou dat ik mijn tekenblok had meegenomen. De locatie is perfect om te schetsen. Ik krijg hier zoveel inspiratie binnen. Ik voel de wind op mijn gezicht, je hoort de wind waaien door de bomen maar ergens hoor ik ook een soort geritsel. Volgens mij zijn het voetstappen. Net wanneer ik weg wil gaan zie ik twee mensen lopen. Ze komen mijn kant op. 

Michael? Ik kijk hem als eerst aan en dan naar Elise die naast hem staat.  "Oh Sia! Wat leuk om jou weer te zien!" Zegt Elise. Ze weet mijn naam maar doet alsof ze het niet weet.   "Lia." verbeter ik haar.  "Oh ja, Lia, sorry." Zegt ze nep verbaasd. Ik rol met mijn ogen maar dat zien ze toch niet want het is te donker.  

"Nou het was gezellig, ik ga weer." zeg ik en wil weg lopen maar ze houdt me tegen.  "Hey, geen haast Lia. Het zou leuk zijn als je blijft want ik moet toch alleen maar stil gaan staan dus je gezelschap is welkom." Ik frons en zie dan pas in Michaels handen de schilder spullen. Gaat hij haar schilderen?  Alsof ze mijn gedachte kan lezen beantwoord ze mijn vraag.

"Michael gaat me namelijk schilderen." Ik kijk hem aan en hij knikt alleen maar. Mag hij niet meer tegen mij praten van Elise ofzo? Elise pakt zijn hand vast en loopt langs me verder naar de open plek. Hij zegt tegen haar dat ze in het midden moet staan en gaat zelf schuin tegenover haar zitten op een boomstam. 

"Sta ik zo goed?" Vraagt Elise nog. Ik zie dat ze erg forceert. Stiekem lach ik vanbinnen. Ik ga schuin achter Michael staan en kijk mee hoe hij Elise eerst schetst. Ik mis het om hem zo creatief bezig te zien. 

"Dus lia..." ik kijk op naar haar en frons.  "hoe ken je Mike? Zijn jullie vrienden of gewoon klasgenoten?" Ik zie dat Michael heel eventjes stopt met schetsen maar beweegt weer na mijn antwoord.  "Michael is een klasgenoot van mij ja." mompel ik. Ze knikt.  "Vroeger was ik ook zijn klasgenoot, dat waren echt leuke tijden!"  "Leuk." zeg ik terug. Het boeit me niks wat ze vroeger waren, ik wil weten wat ze nu zijn. 

"Maar Lia?" Kan deze bitch nooit even stil zijn?  "Ja?"  "je haarkleur. Het is wel echt fel en opvallend he." Ik trek een wenkbrauw op.  "Dus?"  "Nou ik vind het gewoon een beetje apart. Het is echt opvallend rood." Ik wil mijn mond openen om iets te zeggen maar Michael is me voor.  "Het is haar keuze om het die kleur te verven. Het is wie ze is toch?" Zegt hij zonder mij aan te kijken. Hij blijft door schetsen. Ik kijk hem verbaasd aan net zoals Elise. Dan pas kijkt hij op naar ons.    

"Ze houdt gewoon van risico's nemen. Kan toch?" en hij kijkt Elise aan die er een beetje hulpeloos bij staat. Ik snap niet waarom hij voor mij opkomt.  "Dankje." fluister ik zachtjes naar hem.  "Ja het zal wel." mompelt Elise en gebaart naar Michael dat hij door moet gaan met schetsen. 

"Ik ben zo blij dat ik terug ben Mike. Ik had je echt gemist." Zegt Elise dan uit het niets. Michael geeft er geen antwoord op en gaat door met het schilderij.  "We hadden veel dingen meegemaakt. Ik heb veel fouten gemaakt maar je weet dat het me spijt toch."   "Ja." brengt hij heel droog uit. Het gesprek voelt ongemakkelijk. 

"Weet je nog de eerste keer dat we dronken waren." Hij kijkt even op en knikt. Als je bezig bent met schilderen of tekenen weet ik dat je geen gesprek wilt voeren maar dat snap deze bitch volgens mijn niet. Ik moet denken aan de keer toen Michael mij leerde schilderen. We hadden samen 3 narcissen geschilderd. Nooit gedacht dat ik dit zou denken maar ik mis het dat hij me altijd narcisje noemt. Het voelde zo vertrouwd en goed.

"We moesten toen samen naar boven van Emma en Jake maar...." Elise blijft maar dingen vertellen over het verleden. Michael lijkt het ook niet te interesseren. Maar opeens veranderd ze van onderwerp.

 "Ik denk trouwens echt dat Luke jou ziet zitten!" zegt ze dan. ik kijk haar geschrokken aan en Michael tekent uit het niet een lijn dwars door het gezicht.  "Shit!" Mompelt hij. We kijken elkaar even aan, wat uren lijkt te duren.  "Awh heb je mijn tekening verpest!"  Vraagt Elise. 

 "Ik fix het wel Elise." mompelt hij dan.  "Mooii!" "Maar misschien is het beter als we een andere keer terug komen?" zegt hij dan en legt zijn potlood weg.  "Oh." Ze klinkt teleurgesteld maar haalt haar schouders op.  "Is ook goed." Michael pakt weer zijn spullen in en ik help hem. Ik kan niet zomaar ernaast gaan staan toch. Elise is gewoon weer bezig op haar telefoon zoals gewoonlijk. Ze wacht totdat wij klaar zijn. Wanneer alles opgeruimd is kijkt hij mij aan.  "Bedankt." Zegt hij dan. Ik krijg kippenvel over mijn armen. Mijn gevoelens voor hem zijn nog steeds even sterk, jammer genoeg.  "Geen dank." Antwoord ik trillend. Hij geeft me een vaag lachje en zo lopen we met ze drieen het bos uit en scheiden onze wegen.