Θα μπορούσα να μιλάω για σένα με τις ώρες ... να γράφω για σένα δίχως να κουράζομαι ... μόνο που αν συνέχιζα να μιλάω και να γράφω για σένα , κάποια στιγμή θα τελείωναν οι ήδη υπάρχουσες λέξεις ...
Θα κατέφθανα σε συναισθήματα που δεν έχουν προσδιοριστεί , που δεν έχουν ονομαστεί, γιατί πολύ απλά κανείς σε αυτό τον κόσμο , ούτε και σε άλλον , δεν έχει ξανανιώσει ποτέ το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με αυτό που με διακατέχει για σένα ..
πνίγομαι γιατί δε μπορώ να σου πω με λόγια αυτά που αισθάνομαι για σένα.. πασχίζω να βρω λέξεις , φράσεις , λόγια .. ΤΙΠΟΤΑ
και πλέον το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να με κοιτάξεις στα μάτια , να ακούσεις την καρδιά μου και να νιώσεις το σφυγμό μου ..
να με πάρεις μια αγκαλιά από αυτές τις δικές σου .. ξέρεις εσύ.. που με σφίγγεις πάνω σου, με τέτοιο τρόπο, ώστε το σώμα σου να καλύπτει τη μεγαλύτερη δυνατή επιφάνεια του δικού μου ...
Ποθώ σαν τρελή να νιώσω και το τελευταίο κύτταρο του κορμιού σου ...
Να γνωρίσω κάθε σπιθαμή του σώματός σου και της ψυχής σου ...
να είσαι δικός μου και να είμαι δικιά σου..
Και τότε πια δε θα χρειάζεται ούτε να μιλάω ούτε να γράφω για σένα ...
Γιατί θα είμαστε ένα και οτιδήποτε άλλο θα περιττεύει ...
