Daemon's Academy Ⅰ. (School of Devils)

Chapter 49

Step down

~~~🌸~~~

Cassiopeia's Point of View

I feel so sore all over. Ni hindi ako kaagad makalagaw when I felt the soreness all over my body. I tried to move and look for my phone beside me to check the time when I felt an arm hugging me from behind. Doon lamang ako natauhan. Tumingin ako sa nakapulupot na kamay na nakayakap sa akin at sinundan ito para doon makita ang may ari.

It was Lance. And after I saw his peaceful face, doon ko lang naalala ang lahat ng nangyari. Damn it! Did we really do it? Really?

I tried to move a little more para mas makita siya pero mukhang hindi ganun kalalim ang kaniyang tulog. Onti-onting bumukas ang kaniyang mga mata.

"Hey!" His deep baritone voice already found its way to put the unexplainable feelings on me again. Napangiti ako kaagad at nawala ang mga kanina lang na iniisip.

"Hi!" I greeted him back. The only difference was, I heard a slight touch of shyness in my voice. Hindi rin ako makatingin ng diretso sa kaniyang mga mata.

I don't know that after what we did, nagagawa ko pang mahiya. Goddamnit, Cassiopeia! I never felt the embarrassment when I was calling at gasping for his name earlier and now? Shit!

"How are you feeling? Are you hungry?"

Halos isiksik ko na ang mukha ko sa kaniyang dibdib para lamang hindi siya maharap. Hindi naman niya ako pinilit dahil mas niyakap pa niya ako ng mas mahigpit habang hinahaplos ang aking buhok atsaka inilagay ang ilang takas na buhok sa likod ng aking tenga.

"Hmm, yeah..." I answered in lower voice na tila takot pa na marinig niya.

Hindi rin nagtagal at naramdaman ko ang halik niya sa aking buhok atsaka lumayo ng bahagya sa akin.

"Come one, let's eat. What do you want? We can ask them to bring the food here. Magpapadala ako if you still cannot—

"No! I am fine going to the cafeteria." Putol ko kaagad sa mga pinaplano niya. It's been just more than an hour. Siguro naman ay naroon pa ang mga kaibigan ko. At kung ipapadala niya ang mga pagkain dito, baka anong isipin nila.

"Are you sure? Aren't you tired?"

Alam ko na walang masama sa kaniyang sinabi pero ako ata itong may maruming isip. Kung ano ano na ang pumasok sa isip ko dahil lamang sa tanong na iyon kaya naman sa halip na sumagot agad ay hindi ko nagawa. Pilit ko muling isiniksik ang mukha ko sa kaniyang gilid at doon ko na narinig ang mapanuya niyang mga tawa.

"Hey? You okay?"

Damn it! Kailan pa naging ganito kalambing ang boses niya sa pandinig ko? Hindi ako nakasagot kaagad. I cleared my head and try to find the right state of my voice para sagutin siya.