Half A Heart

Letter Seventeen

POV Niall Horan

Boos kijk ik om me heen. De jongens zijn te ver gegaan. Het zijn kinderachtige idioten. De Directioners kunnen me niks meer schelen en ik haat alles en iedereen. De jongens dachten leuk te zijn en hebben mijn persoonlijke brieven voor Lucy gelezen.

Nee dat doe je niet. Oke, misschien klinkt dit best vaag maar die brieven betekenen echt heel veel voor me. Het is een stuk papier met wat inkt er op maar alsnog, het kwam uit mijn hart. Het is een soort dagboek voor me. En ja, ik weet het. Ik ben een jongen van 20 en dat klinkt nog al gay. Maar al mijn gevoelens zijn er in verwerkt en de jongens hebben hem dood leuk gelezen.

Misschien had ik ook niet zo bot hoeven te doen want ze zeiden wel positieve dingen er over. Zoals dat ze hetzelfde voelen als mij. Maar even serieus, dat kan niet. Ik bedoel, Lucy is depressief. Ik vind het echt vreselijk dat ze het heeft maar Lucy zelf is diegene die de grootste pijn voelt. Ik bedoel, als je moeder zou overlijden zouden je vrienden met je meeleven en als het bijvoorbeeld kenissen zijn van je moeder, dan zouden ze zeggen dat ze ook verdriet hadden. Maar uiteindelijk, zijn diegene die het dichtsbijzijnde de mensen die de ergste pijn lijden.

Ik staar naar de zestiende brief van Lucy. Haar zestiende brief die wat vertelt over haar. Al de zestiende keer dat ze moeite nam voor mij om een brief te schrijven.

Lieve Niall,

Het spijt me als dit een van mijn laatste brieven zijn. Ik weet het, het klinkt alsof het vreselijk is ofzo maar zo is het niet. Ik verlang om naar de hemel te gaan. Of naar de hel. Of weet ik veel waar ik uiteindelijk kom. Maar ik weet wel dat ik niet meer in Londen wil leven. Ik weet wel dat ik van deze wereld af wil. Ik weet wel dat jij mijn aller beste vriend bent die ik ooit heb gehad.

Ik ben te moe om te ademen. Ik wil het gewoon niet meer. Ik ken het gevoel niet om vol te zitten. Bij mij voelt het alsof ik al vol zit met 1 hapje. Vol met vet.

Gister ben ik dus betrapt. Voor het eerst in deze verschrikkelijke internaat. Misschien herinner je het niet meer wanneer ik over Alice begin. Maar dat is dus mijn 'fake' vriendin. Toevallig zit zij ook in dit verdomde internaat. Geen idee waarom maar het intresseert me ook vrij weinig. Ze heeft me horen overgeven. Ze is meteen naar mensen toe gelopen en heeft verteld dat ik zat over te geven in de wc. Nou meid, gefeliciteerd. Nu je zin?

Toen ik er uit kwam, staarde duizende ogen me aan. Nou ja, zo voelde het. Ik werd toen bij mijn schouders gepakt door een vrouw die in deze verschrikkelijke inrichting werkt en werd naar een kantoortje gesleept.

''Ben je wel goed in je hoofd?''

''Je komt hier om te genezen, niet om je avondeten uit te spugen!''

Misschien omdat ik niet wil genezen. Niet eten is mijn hobby. Iets wat ik wel kan. Iets wat mij wel lukt. Iets waar ik verdomme goed in ben. Ook voor het eerst. Ik ben niet de mooiste persoon, de slimste of de gelukkigste. Dus ik wil de dunste zijn. Dat ik mensen hoor met: ''Zie je hoe dun zij wel niet is?'' Misschien is dat wel een wens. Misschien. Of gewoon mijn doel, ik wil gewoon onder die 40 wegen. Ik wil het.

Maar oke, we gaan het niet over mijn doelen praten. Ik wil je vertellen over die Alice. Ik haat haar zo erg. Eerst laat ze me kennis maken met die Ana en nu, nu ik niet meer terug kan verlinkt ze me. Ze zet me voorschut. Haten is misschien nog niet eens het goeie woord voor haar. 'Haat' is nog te positief voor haar. Oke, dat klinkt echt gemeen. Laat maar.

Ik heb geen vrienden nodig Ni, ik heb een denkbeeldige Niall als beste vriend en een '''vriend'' genaamd Luke. Dat is meer dan genoeg. Denk ik. De laatste tijd ben ik niet meer vaak met Luke trouwens, hij is te druk op school en ik heb niet zo'n behoefte om elke dag met hem te skypen. Omdat het meestal heel awkward is omdat we niet weten over waar we het over moeten hebben.

Maar toch, ik vind hem na alles nog steeds leuk. Naja, dat denk ik dan.

''Dat liegt ze. Ze vindt jou leuk.'' Hoor ik achter me. Louis. ''Waar haal je dat nou vandaan?'' Zeg ik lachend. Dan bedenk ik me pas dat ik boos op hem hoor te zijn. Oke. Faal Niall. Faal. Zo snel dat mijn glimlach op mijn gezicht verscheen, zo snel veranderde hij ook weer in mijn gewone gezichtsbedrukking.

''Omdat ik het zeker weet dat als ze niet van je houdt, dat ze nooit zo depressief zou worden om jou. Als zij niet veel om jou gaf, schreef ze je nu geen brieven. Ik wil je echt niet pijn doen ofzo maar je had contact met haar moeten houden. Je moest toegeven dat je van haar houdt. Je had zo vaak te kans gekregen. Vanaf de eerste paar weken dat je alleen maar bij haar wou zijn tot die keer in de supermarkt. Iedereen weet dat je van Lucy houd. Ik, de rest van de jongens en de rest van de wereld. ''

Was het maar zo'n feest Louis. Was Lucy maar verliefd op me. Dan was alles een stuk makkelijker geweest. ''Ze heeft een vriendje Louis.'' Ik kijk hem nog steeds zonder emotie aan. ''Geloof me maar dat het lot jullie samen brengt. Dat gebeurd altijd zo. Het is toch geen toeval dat jij haar na al die jaren, na al die brieven haar in de supermarkt ziet?'' Hij kijkt me grijnzend aan.

Ik haal mijn schouders op. ''Misschien was het wel gewoon toeval, Lou. Als ze echt van me houd laat ze me niet alleen. Niet in deze grote wereld die onbekend voor me is.'' Louis kijkt me verward aan. Ik wijs naar de laatste zin van de brief.

Je ziet wel of ik je nog een brief schrijf, ik hou van je.