Love and Prejudice

Κεφάλαιο 5

Ο γυρισμός για το κάστρο ήταν πολύ δύσκολος. Ο Ιβάν αν και είχε δεχτεί τον Σεμπαστιάν να μείνει μαζί τους ήταν πολύ επιφυλακτικός. Δεν θα τον άφηνε στιγμή από το βλέμμα του. Όμως αν το έκανε αυτό, ο Σεμπαστιάν δεν θα αποκάλυπτε ποτέ τον πραγματικό του εαυτό.. Τι θα έκανε; Αν ήταν εδώ ο πατέρας του θα ήξερε ακριβώς πως θα έπρεπε να διαχειριστεί την όλη κατάσταση. Φτάνοντας στο κάστρο όλοι κοιτούσαν με απορία τον καινούριο επισκέπτη. 

<<Το δωμάτιο σου θα είναι στην δυτική πτέρυγα του κάστρου. Μαζί με τους υπηρέτες. Δεν έχεις πρόσβαση στην ανατολική και στα δωμάτια που γίνονται τα συμβούλια. Σου επιτρέπετε να κυκλοφορείς ελεύθερα μόνο στον κήπο. Για οποιαδήποτε κίνηση σου θα ενημερώνεις και θα περιμένεις την δική μου έγκριση.>> ο Ιβάν ήταν τόσο κοφτός που έκανε την Έλενορ να παγώσει. Ήταν απλά ένα παιδί.. κοντά στην ηλικία της κόρης τους.. Πόσο κακό μπορούσε να προκαλέσει..;

Ο Σεμπαστιάν τον κοίταζε ανέκφραστα και μόλις τελείωσε την πρόταση του έκανε μια βαθιά υπόκλιση. <<Όπως επιθυμείτε άρχοντα μου..>> ο ίδιος μέσα του έβραζε αν και η φωνή του ακούστηκε ήρεμη. 

Καθώς ο Ιβάν ανέβαινε την σκάλα της ανατολικής πτέρυγας μαζί με την Έλενορ η Αντζελίκ σταμάτησε στο τρίτο σκαλοπάτι. Γύρισε και κοίταξε τον Σεμπαστιάν να απομακρύνεται και να ακολουθεί τον υπηρέτη που θα του έδειχνε το δωμάτιο του. Πήγε προς το μέρος του, τον προσπέρασε και ψιθύρισε κάτι στο αυτί του υπηρέτη που ο Σεμπαστιάν δεν άκουσε. Ο Σεμπαστιάν τον είδε να ανεβαίνει την σκάλα και να τον περιμένει στο τέλος της. Τα σκληρά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του φαίνονταν μπερδεμένα καθώς κοιτούσε την ξανθιά κοπέλα απέναντι του. Έπρεπε να το παραδεχτεί ήταν μια οπτασία παρά τον κατεστραμμένο φόρεμα της και τα ανακατεμένα μαλλιά της.

<<Αντζελίκ!>> η φωνή του Ιβάν τον έβγαλε από τις σκέψεις του κάνοντας το αλαζονικό ύφος να επιστρέψει στο πρόσωπο του. Η ίδια δεν έστρεψε το κεφάλι της στο κάλεσμα του ονόματος της, απλά παρέμεινε εκεί δυο σκαλιά μπροστά του να τον κοιτάει. Ακόμα και έτσι την περνούσε μερικούς πόντους και το κεφάλι της ήταν ελαφρά προς τα πίσω.

<<Εμ.. σε ευχαριστώ που με έσωσες..>>είπε χαμηλόφωνα σπάζοντας πρώτη τη σιωπή.

<<Τι σοι δούκισσα αφήνει την δεξίωση που είναι επίτιμη καλεσμένη, ώστε να χαθεί μέσα στους κήπους και τους λαβυρίνθους ενός ξένου οικήματος; Παραλίγο να σκοτωθείτε.>> την αποπήρε αμέσως με έναν επικριτικό τόνο.