Next to Earth - Ayame || Onder constructie

9. Ayame - Opgesloten

Alles was donker, duister, zwart. Ik kon geen woorden meer verzinnen. Mijn ogen had ik geopend, maar het leek erop dat er geen verschil was. Ogen open of ogen dicht. Alles was donker. Alles deed trouwnes ook pijn. Mijn linkerarm deed nog steeds pijn, maar het leek erop dat ik hem wel weer kon bewegen. Hij was waarschijnlijk dus toch uit de kom geweest.

In het duister roerde ik me voorzichtig. Het geluid dat de stilte vulde, was het gerammel van ketenen. De ketenen zaten vast aan mijn polsen en aan mijn enkels. Bij elke beweging die ik maakte rammelden ze luid en het koude ijzer stak door mijn kleding heen. Het geluid deed pijn aan mijn, nu bonkende, hoofd en ik probeerde zo stil mogelijk te blijven zitten. Luisterend of er misschien nog andere geluiden ronddreven. Maar tot nu toe hoorde ik niets.

De stilte was zwaar en de lucht leek zwaar op me te drukken. Elke keer dat ik in ademde, kon ik de schimmel om me heen haast proeven. Langzamerhand begon ik misselijk te worden en ik snakte steeds meer naar frisse lucht.

Wachtend in het duister begon ik langzaam de tijd weg te tellen, wanneer ik de tel kwijt raakte begon ik opnieuw. Totdat ik voelde hoe ik weg dreef. In slaap vallend in een ongemakkelijke houding en de kou die doordrong tot op het bot. Ik was alleen, volstrekt alleen.

~

"Ayame! Kom hier!" De moddervette stem galmde door de donkere, vuile woonkamer heen. Een klein, spichtig, ondervoed meisje kwam de ruimte binnengelopen. Trillend over haar hele lichaam, terwijl ze voor de man ging staan. Haar zwarte haar zat vol klitten en piekte onregelmatig op haar rug. De kleding die ze aanhad was smerig, vol vlekken en scheuren. Lubberend rond haar veel te magere lichaam.

De man lag uitgestrekt op een vale bank. Zijn bierbuik was van gigantische omvang en zijn hele lichaam was log door het gebrek aan beweging. Zodra Ayame bij hem in de buurt kwam, kreeg ze een leeg bierblikje naar zich toe gegooid. "Volgende." Was het enige wat hij bars zei, terwijl hij het meisje verder geen blik waardig gunde. Zijn blik alweer gekluisterd aan de televisie en de slechte rugby wedstrijd die op stond. Ayame deed geen moeite om het blikje op te pakken, maar maakte zich daarentegen haastig uit de voeten. In de richting van een ruimte, die klaarblijkelijk, als keuken diende. Hieruit kwam het meisje al snel weer tevoorschijn met een hernieuwd blikje bier, die zij naast me man neerzette. Deze greep zonder omhaal het nieuwe blikje, opende het en nam gulzig een slok. Waarna hij een luide boer liet. De biergeur mengde zich met de andere onsmakelijke geuren van oud zweet, vuil en schimmel, die al in de ruimte hing.

~

In de verstreken tijd werd ik meerdere keren wakker. Nog steeds bleef ik omringd door die eindeloze duisternis en een stilte zo diep, dat ik het bloed door mijn aderen haast kon horen. Ik vroeg me af hoe lang ik inmiddels opgesloten zat, het voelde als een eeuwigheid en ik voelde mijn maag protesteren. Met een zucht begon ik opnieuw met tellen, proberend om mezelf weer af te laten glijden in mijn dromen. Maar mijn aandacht werd getrokken.

Gehoest, er klonk gehoest naast me. Luken! Schoot het me te binnen. De jongen zat hier dus ook.  Voor het eerst in mijn leven was ik opgelucht om de aanwezigheid van een ander mens te horen. "Luken?" Vroeg ik, toen het gehoest eenmaal was afgenomen. Het bleef stil. Totdat ik "O, jij." Hoorde. De stem van de jongen klonk enigszins geïrriteerd, maar boven dat,klonk de ziekte er in door. Luken zijn gezondheid ging weer achteruit. "Ja, ik." "Jij moet me met rust laten." "Waarom?" "Waarom? Meen je dat Ayame! Je liet me gewoon in de steek, daar op die trap. Alleen maar om jezelf te redden." Barste Luken uit. "Je liet me gewoon in de steek." Voegde hij er nogmaals zachtjes aan toe.

Hij had natuurlijk gelijk. Ik had hem in de steek gelaten. Zoals altijd had ik voor mezelf gekozen, om mezelf te redden en iemand anders ten onder te laten gaan. Wat had het me uiteindelijk opgeleverd? Helemaal niets. Ik zat hier in een donkere cel, en de jongen die ik in de steek had gelaten zat er ook. Hij had alle recht om boos te zijn en het gaf me ook een schop onder mijn kont, om over mijn acties na te denken. Ik kreeg een reality-check. Een harde, waarbij ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Luken verdiende een verontschuldiging. Maar kon ik dat wel?