I Think This Is Fate!/ვფიქრობ რომ ეს ბედია!

ბრძოლა სადარბაზოში

- ჯიმინნნ??????- ზედმეტად ხმამაღლა მომივიდა და ყველამ მე შემომხედა, თან სახეზე ეწერათ "ხომ არ შეიშალე" რის გამოც მაგრად შემრცხვა და გაწითლებული დავჯექი სკამზე.

- ქალბატონო ნეკო გთხოვთ ცოტა ხმადაბლა-დირექტორი

- უ..უკაცრავად- ძლივს ამოვიღე ხმა

- გოგო სულ გაგიჟდი??? რა გაყვირებს ამხელაზე- მითხრა ნანამ ჩურჩულით და თან პატარაზე წამომარტყა

- შენ სულლ მთალდ გააფრინე ხომ??? - თვით ჰარუმმაც კი წკუის დარიგება დამიწყო

- აუ მიტრიალდი რა- მე მაინც ჩემი არ გავიტეხე და დატუქსვაზე უარი განვაცხადე.

ჯიმინი კი ამ დროს იცინოდა. რატომ??? ნუთუ მე დამცინოდა??? რატომ??? მგონი ეს ყველას გაუკვირდებოდა. აიშ რა ნერვები მეშლება. მე თუ დამცინის მოვკლავ რადგან არ მიყვარს რომ დამცინიან.

მოკლედ შეხვედრამ წარმატებით ჩაიარა. ჩემი გაოცების შემდეგ ვცდილობდი რაც შეიძლება ცოტა მესაუბრა.

*შეხვედრის შემდეგ*

- ჰეი!!! პარკ ჯი მინ!!!! აბა აქ რა ხდება???- დავიწყე მკაცრი ტონით

- გამარჯობათ, მე ვარ პარკ ჯი მინ-ი, ახალი თანამშრომელი. დღეიდან მეორე ჯგუფში ვიმუშავებ და იმედია დავმეგობრდებით, უფროსო თანამშრომელო- ჯიმინი

- აა, ხო ხო დავმეგობრდებით აბა რას ვიზამთ - ძალით გავიღიმე. ჯანდაბა ეს სიტყვები ისე თქვა თითქოს ბაღის მოსწსვლე კითხულობდეს ლექსს. დაზეპირებული და რას ამბობს თვითონნაც რომ არიცის მისი შინაარსი. მაგრამ მაინც საყვარლად გამოიყურებოდა.

- კარგი ეგ ხო მაგრამ, არ უნდა გეთქვა ზუსტად ჩემს სართულზე და თან მეორე ჯგუფში რომ იწყებდი მუშაობას??? თან ეგ რომ ადრე გეთქვა დღეს ამდენი ნერვიულობა არ მომიწევდა- გაბრაზებით ვუთხარი

- ბოდიში, სიუპრიზის მოწყობა მინდოდა-ჯიმინი

- კარგი ხო არაუშავს-ნეკო