The Fox and I

Chapter 1 het bos

Het is een dood normale zondag morgen.
8:00 de wekker gaat voor Annie.
Tijd om te gaan pakken,  ze gaat even een weekje naar haar vader.
Het is herfstvakantie en alle blaadjes vallen mooi van de bomen.
Het is echt herfst,  niet zo koud, niet zo warm,  een beetje wind.
Snel pakt Annie haar spullen en gaat naar de woonkamer.
Annie woont met haar moeder in een flatje,  samen met haar broertje David van 6. Nadat haar ouders gingen scheiden is haar vader in een ander huis gaan wonen,  best een groot huis.  Haar vader heeft een goede baan.  Hij is tandarts.
Annie is dol op haar vader.
Op haar moeder natuurlijk ook maar omdat ze haar vader minder vaak ziet dan haar moeder is elke keer dat ze elkaar zien extra speciaal.
"môge mama" Annie geeft haar moeder een zoen en pakt wat eten.
Haar moeder zit achter de computer wat werk te doen.
Haar moeder is tandarts assistente.  Op het werk hebben haar ouders elkaar ontmoet.
Ze kunnen het nog wel oké met elkaar vinden maar gelukkig hebben ze andere werk tijden.
"lekker geslapen schat?" "jup, mama ik ga zo naar papa,  mag ik David nog even doei zeggen?" "nee hoor schat,  David is ziek,  vannacht overgegeven en koorts,  hij slaapt net ik zal hem wel een zoen geven van je"
Annie glimlacht en eet snel haar ontbijt op.
Ze geeft haar moeder nog een zoen en pakt dan nog haar laatste spullen.
"doei mama,  tot zaterdag!"
Haar moeder zwaait en annie doet de deur dicht.
Ze controleert nog even of ze haar sleutel en telefoon heeft en loopt dan naar beneden om Haar fiets te pakken.
Ze loopt 4 trappen af en pakt haar fiets uit de fietsenkelder.
Ze moet ongeveer een half uurtje fietsen naar haat vader,  hij woont in een klein dorpje,  net buiten rotterdam.
Annie snijdt altijd af door een klein rustig bos, met mooie hoge bomen en kleine slootjes.
Ze stopt altijd even bij een klein meertje en zit daar even bij de kant.
Het is daar zo rustig en stil.  Het enige wat ze op dat moment hoort zijn de vogeltjes, het kraken van de takjes en blaadjes en haar eigen adem.
Ze sluit altijd even haar ogen en probeert alle negativiteit van zich af te sluiten.
Ook nu fietst annie door dat bosje.
Ze stopt op haar vaste plekje en gaat op de grond zitten.
Het is er bezaait met mooi herfst gekleurde blaadjes en het lijkt net alsof het blaadjes regent.
Annie leunt tegen een boom aan en sluit haar ogen.
Ze hoort het ruisen van haar adem,  ze hoort de vogeltjes,  de blaadjes die langzaam mee bewegen in de wind.
Ze hoort het water langzaam stromen.
Dan word haar aandacht getrokken door een fel iets.
Zelfs met je ogen dicht zie je dat er een groot licht is.
Annie opent haar ogen en probeert te zien wat zulk groot licht geeft.
Met een hand voor haar ogen probeert ze de grootste licht stralen tegen te houden.
Het licht dooft wat en nu ziet annie pas wat het echt is.
Het is een blaadje,  een heel bijzonder blaadje.
Het is een blaadje met pastel kleuren die heel fel licht geven.
Het blaadje dwarrelt langzaam uit de lucht precies voor de voeten van annie.
Als het blaadje op de grond ligt durft annie wat dichterbij te komen. Ze pakt het blaadje voorzichtig op,  bang het te breken.
Als ze het blaadje aanraakt gebeurt er iets geks.
De wereld veranderd, of nou ja,  zo lijkt het.
Langzaam beginnen de bomen te bewegen en krijgen gezichten.  Annie verstaat wat de bloemen en het gras zeggen.
Het is prachtig.
De zon lacht haar toe en alles is kleurig verlicht.
Het meertje lijkt vrolijker en blauwer dan ooit en ze kan de kleine visjes en water plantjes met elkaar zien lachen
Dan ziet ze nog een blaadje liggen.
Precies de zelfde als die ze nu in haar handen heeft. Ze loopt er naartoe en pakt hem op.
Dan ziet ze er nog 1,  en nog 1.
Ze gaat ze allemaal achterna en komt uiteindelijk uit op een klein paadje.
Daar ziet ze er nog veel meer liggen.
Ze hebben de meest mooie kleuren.
Bij elk blad dat ze oppakt verander dat stukje bos,  in het mooie,  prachtige perfecte plekje, net zoals bij het meer.
Ze word vrolijk gegroet door de bloemen en de paddenstoelen.
Ze word vriendelijk glimlachend aangekeken door de bomen.
Blij loopt annie verder het bos in.
Ze vergeet alles waar ze eerder mee bezig was.
Ze vergeet zelfs dat ze eigenlijk onderweg naar haar vader was.
Aan het eind van het paadje ligt nog 1 prachtig lichtgevend blad.
Als ze hem oppakt staat er opeens een klein mens voor haar.
Hij ziet er grappig uit.
Hij is erg Klein,  niet zo klein als een kabouter,  maar ongeveer als een 10 jarig kind.
Hij heeft een lange snor met rode spikkeltjes erin en groen met paarse kleren aan.
Achter hem staat een klein huisje,  met veel bloemen en dieren.
Het huisje staat in een open plek in het bos,  en er schijnt veel zon op het huisje.
Het mannetje pakt zonder iets te zeggen annie's hand en trekt haar mee vooruit.
Annie is zo verbaasd dat ze het maar laat gebeuren.
Het mannetje doet de deur van zijn huisje open en laat annie naar binnen.
Het is knus binnen.  Klein maar knus.
Er staat een kleine tafel met 2 stoelen.
Op de tafel staan 2 dampende borden met blauwe soep.
Het mannetje trekt een stoel naar achteren  " ga zitten annie,  ik verwachte je al"