Penalty

15

Hoofdstuk 15

'Hoi, Jis,' glimlachte Laura, toen ze haar zusje begroette.

'Lief dat je bent gekomen.'

'Ik wilde je graag zien voor je de operatiekamer ingaat,' vertelde ze.

'Zenuwachtig voor je operatie?'

'Je wilt niet weten hoeveel zenuwen er door mijn lichaam gieren,' grinnikte Jiska.

'Ik heb honger,' zeurde haar zusje.

'Ja, helaas mag je niet eten, want je moet nuchter blijven,' reageerde ze.

'Daar heb ik misschien nog wel meer moeite mee dan met de zenuwen,' gaf Jiska toe.

'Na ja, je moet maar denken dat het over een paar uur voorbij is en dat je dan gewoon mag eten. Ik zal een chocoladereep voor je kopen, dan kun je je daar alvast op verheugen,' knipoogde Laura naar haar zusje.

Ze toverde een glimlach op Jiska's gezicht. 'Je bent de beste, Lau. Ik zou me geen betere zus kunnen voorstellen.'

'Wil je erbij zijn totdat ik word opgehaald voor de operatie?' Jiska keek haar glimlachend aan.

'Ja, natuurlijk, Jis,' antwoordde Laura.

'Weet je wie vanochtend langsgekomen is?'

'Geen idee, vertel op,' nieuwsgierig staarde ze Jiska aan.

'Sem, die jongen waar ik je over verteld had toen ik daarvoor naar Amsterdam gekomen was,' glunderde Jiska.

Laura grijnsde. 'Zijn jullie al een setje?'

'Ja,' de glimlach op Jiska's gezicht werd breder en breder.

'Maar nu over Matthijs en jou,' nu was het haar zusje die grijnsde. 'Klopt dat het dat hij bij ons geslapen heeft vannacht?'

Shit, Jiska had haar door. Maar Laura was niet van plan haar de waarheid te gaan zeggen.

'Nee, Matthijs heeft in een hotel overnacht, want hij wilde me niet tot last zijn,' verzon ze gauw als leugen.

'Echt? Ik heb het idee dat je me niet het complete verhaal vertelt,' Jiska trok haar wenkbrauwen op.

'Nee, ik spreek de waarheid,' loog ze opnieuw.

Eigenlijk had Laura er een bloedhekel aan als ze loog, maar kleine zusjes hoefden nou eenmaal niet alles te weten...

'Jiska van Vliet,' een arts kwam Jiska's binnen.

'Mark de Jong,' stelde hij zich voor. 'Ik ga jou zo opereren.'

'Ben je er klaar voor?'

Jiska knikte. 'Ja, hoe eerder ik ga, hoe eerder ik ervan ben.'

'Precies,' lachte de arts.

'Succes, Jis.' Laura stak haar duimen op.

'Dank je. Tot straks, Lau en ik wacht met smacht op die chocoladereep van je,' waren Jiska's laatste woorden voordat ze operatiekamer in werd gebracht.

-

'En, is er al nieuws over mama?' Hopend op goed nieuws stapte Laura naar Peter en Matthijs toe de wachtkamer in.

'Nee, de situatie is onveranderd,' vertelde haar vader.

'Hoe is het met je zusje gegaan?' wilde Matthijs weten.

'Ze had honger en was nerveus voor de operatie, maar ik heb haar beloofd dat ik ze een chocoladereep van me krijgt,' ze haalde de reep uit haar tas tevoorschijn. 

'Ik weet niet of ze daar zin in heeft na de narcose. Vaak zijn mensen nogal misselijk na zoiets,' antwoordde Matthijs.

Laura haalde haar schouders op. 'Ach ja, we zullen het zelf zien. Misschien heeft ze trek, misschien niet. En anders heeft ze gewoon wat lekkers voor wanneer ze zich goed voelt.'

'Je mag wel naar Lisanne toe als je dat wilt,' meldde Peter.

'Matt, wil je met me mee?' vroeg Laura.

Matthijs knikte, waarna hij Laura haar hand vasthield en opstond.

Toen ze voor de deur stonden, bleef Laura staan. Durfde ze dit? Was het niet te  confronterend om haar zo te zien? Wilde ze haar moeder op deze manier zien?

'Weet je het zeker dat je het wilt?'

Laura aarzelde even, maar knikte en liep toen toch de kamer binnen waar haar moeder lag.

Laura schrok toen ze zag dat Lisanne aan heel veel draden en infusen lag.

'Mam,' de tranen stonden in haar ogen.

Ze wandelde richting het bed en pakte haar hand vast. 'Kom alsjeblieft snel terug. Ik mis je, mam.'

Het apparaat begon te piepen en dat kon maar één ding betekenen: haar bloeddruk viel weg.

'Fuck,' schold ze in paniek. Zou haar moeder dit overleven?

'Lau, rustig. Het goed komt goed. Ik roep een arts,' probeerde Matthijs haar te kalmeren, waarna hij de kamer verliet om een arts te gaan halen.

'Mevrouw Van Vliet, het is beter als u de kamer verlaat,' vond de arts die de Intensive Care Unit binnen stormde.

'Mam, blijf alsjeblieft hier!' zei ze voordat ze de kamer uitliep en zich tegen de muur aan naar beneden liet glijden.

'Gaat het?' Matthijs plofte naast haar neer op de grond.

Laura schudde haar hoofd en liet de tranen over haar wangen vloeien.

'Alsjeblieft,' Matthijs gaf haar een zakdoekje aan.

'Dankjewel voor nu en alles wat je de afgelopen dagen voor me hebt gedaan,' zei ze, terwijl ze naar hem glimlachte tijdens het huilen door.

'Ik doe het graag voor je. Je gaat een moeilijke tijd in en daarin kun je alle steun gebruiken. Bovendien beteken je meer voor me dan jij jezelf kunt voorstellen.'

Deed Matthijs hier nu een liefdesverklaring? Nee, dat mocht niet.

'Matthijs, zou je alsjeblieft naar huis willen gaan?' snikte Laura. 'Ik wil liever alleen zijn nu.'