Penalty

16

Hoofdstuk 16

'Ik snap dat je alleen wilt zijn,' zei Matthijs en stond op.

'Als je erover wilt praten of steun nodig hebt, sta ik voor je klaar. Dat je het weet.'

'Zal ik doen.'

'Dan ga ik maar terug naar Amsterdam. Het komt goed met je moeder en zusje. Doeg, Laura.'

'Doei, Matthijs,' fluisterde ze door het huilen door.

-

'Familie van Lisanne van Vliet?' Na een uur kwam er eindelijk een arts naar haar toe.

Laura knikte en keek om haar heen. Waar was haar vader gebleven? Zou hij nieuws over haar moeder niet willen weten?

'Simone Hendriks, behandelend arts van mevrouw Van Vliet,' stelde de vrouw zich aan haar voor.

'Laura, de dochter van Lisanne,' glimlachte ze, terwijl ze de hand van de arts aannam.

'Ik heb goed en slecht nieuws,' vertelde de arts.

Haar moeder had het overleefd, anders zou de arts geen goed nieuws hebben, was de gedachte die door Laura heen schoot.

'Ik zal beginnen met het goede. Mevrouw Van Vliet heeft een hartstilstand gehad en
we hebben mevrouw Van Vliet kunnen reanimeren en ondertussen ademt ze weer. We hebben het nog niet aangedurfd om haar dat zelfstandig te laten doen na de hartstilstand,' deelde de arts mee.

'Ze zal dus ongeveer één à twee dagen aan de beamening liggen als alles goedgaat.'

'Het slechte nieuws is dat we niet weten of de hartstilstand schade in de hersenen of elders in het lichaam heeft aangericht.'

Haar gezicht betrok. Wat als er bij haar moeder functies zouden uitvallen of erger ze in een coma was geraakt en de kans dat ze wakker werd nihil zou worden?

'Wanneer denkt u met zekerheid te kunnen geven over mijn moeders situatie?' vroeg Laura aan de arts.

'Uiterlijk morgen, maar ik doe mijn best eerder de uitslagen te kunnen hebben. Er wordt zo meteen een CT-scan gemaakt en daarna een MRI-scan,' antwoordde de arts. 'Daaruit zal ik met meer zekerheid zeggen of er blijvende schade je.'

'Denkt u dat er blijvende schade is?' wilde Laura weten.

'Op die vraag durf ik geen antwoord te geven. Het enige wat ik daarover kan zeggen, is dat we er snel bij waren en zo de gevolgen waarschijnlijk beperkt zijn gebleven.'

Aan dit antwoord had ze dus niks.

'Bedank,' zei ze toch.

'Als je vragen hebt, mag je altijd aankloppen,' glimlachte de arts.

-

Laura glimlachte. 'Je bent wakker.'

'Is de operatie geslaagd?' was Jiska haar wat suffe reactie.

'Jazeker, alles is gegaan zoals het moest,' antwoordde ze.

'Hoe voel je je, Jis? Als je pijn hebt of je misselijk voelt, kunnen ze je daar iets voor geven, hè.'

'Een beetje slaperig en misselijk, maar ik hoef niet meer troep naar binnen dan ik al heb gekregen,' zei Jiska.

'Ik ga pap even waarschuwen dat je wakker bent,' deelde ze mee, waarna ze de uitslaapkamer uitliep.

Ondertussen vroeg ze zich af hoe ze Jiska ging vertellen dat haar moeder een hartstilstand gehad had. Moest ze ermee wachten tot de narcose uitgewerkt was?

Ze verwachtte dat hij in de wachtkamer van de kinderafdeling zou zitten en haar vermoeden werd bevestigd toen ze haar vader zag huilen aan de tafel.

'Pap, Jis is wakker, kom je mee? Ik denk dat ze het leuk vindt om je te zien.'

Peter knikte. 'Een hartstilstand,' verzuchtte hij, terwijl hij opstond.

'Het komt vast goed met mam.' Laura was niet helemaal zeker van haar woorden – eigenlijk helemaal niet – maar ze moest voor haarzelf ook optimistisch blijven.

'Ik weet het niet, Lau,' gaf haar vader toe. 'Als de artsen geen verbetering zien, moeten we haar misschien laten gaan.'

Ze schrok van Peters woorden. Was de moed hem zo in de schoenen gezakt?

'Pap, doe normaal! Ten eerste is niet zover en ten tweede moet je niet zo denken. De dokter heeft nooit gezegd dat dat de beste optie was om te kiezen.'

'Pap!' Er verscheen een glimlacht op Jiska's gezicht toen ze met haar vader de uitslaapkamer betrad.

'Hé, meisje. Ik hoorde dat je operatie geslaagd is,' Peter zette een masker op door zich een vrolijker voor te doen dan hij bij Laura had gedaan.

'Ik moet wel wennen aan mijn gips,' gniffelde Jiska.

'Dat begrijp ik.'

'Heb je die chocoladereep nog gehaald?' vroeg haar zusje, die al een stuk wakkerder was geworden.

'Natuurlijk, maar ik denk dat je daar nu geen trek in hebt, aangezien je misselijk bent,' reageerde Laura.

'Klopt, het ging me om het idee,' lachte Jiska.

'Hoe gaat het met mama?'

Laura en Peter keken elkaar aan.

'Waarom staren jullie elkaar aan? Is het niet goed?' fronste haar zusje.

'Mama heeft een hartstilstand gehad tijdens jouw operatie,' vertelde Peter haar.

Ze zag dat er tranen in Jiska's ogen ontstonden en ze zich zorgen maakte.

'Is ze..'

'Nee, mam is niet dood, Jis,' onderbrak ze haar, 'maar het scheelde niet veel of het was anders geweest.'