Luckless

Chapter 1

#Luckless01 || Copyright © 2017 by Your Catastrophe

*  *  *

“Ayaw mo talaga, Leaf Portia?”

Mabilis akong napabalikwas nang tayo sa kama nang marinig ang freakish threat sa tono ng boses ni Mama. Lalo akong napaayos nang makita ang isang kilay niyang nakalipad sa itaas.

“I-Ito na nga po, oh. Babangon na...” Mabilis akong tumungo sa closet ko para kumuha ng towel at makaligo na.

“Bilisan mo diyan at tanghali ka na naman,” Mama reminded.

“Opo, Ma.” I frowned. I was about to walked and enter my bathroom when something passed out through my sight.

I gasped. Nanlaki ang mga mata ko.

“Holy crap!” I shouted at the top of my lungs.

At wala na nga akong nagawa kung hindi ang pumasok sa loob banyo at para agad na maligo.

It’s now 7:05 for shitness sake. And I know, that time would kill me.

*  *  *

“Mama—Ay, palakang bundat!” Kamuntik pang sumabit ang paa ko sa huling baitang ng hagdan dahil sa pagmamadali. Mabilis kong tinapos ang pagsusuklay ng buhok at dumiretso sa living area.

I cursed as I reached for my bag.

God. 15 residue minutes really sucks!

“Eat your breakfast first before you leave,” Mama said.

I didn’t answer. Instead, I pick out my white sneakers to pair it with my black cropped on top and a denim skirt. It was three inches above my knee.

Mabilis kong tinapos ang pagsisintas ng sapatos at sinukbit sa balikat ang cream tint body bag ko. Lumapit ako kay Mama at mabilis siyang hinalikan sa pisngi bago mabilis na tumakbo palabas ng bahay.

“Bumalik ka dito, Portia!” she shouted.

I chuckled.

I looked like a runaway kid that was escaping by their Mom. Well, I really am escaping because of these two chicken sandwich on my hands. Alam ko kasing magbu-bunganga na naman siya kapag hindi ako kumain ng breakfast, eh. And mind you, I only had one hour and forty minutes to pull through. Bale, ten minutes na lang ang natitira kong oras para maghintay sa taxi. Eh, ang dalang pa naman ng taxi dito sa village namin. ‘Tsaka madalang kasi akong mag-taxi, jeep lang talaga. I often use a cab whenever I was in a hustle like this one.

Kinuha ko ang journal notebook ko sa loob ng bag para tingnan ang schedule ko ngayong semester.

My class would start at 8:50 in the morning and would end before 5 in the afternoon. I also had some time skips every week. I would smile na sana if it wasn’t because of time. Ang ganda na kasi ng schedule ko ngayon. Talagang inayos ko na rin kasi ito ng bongga dahil ayoko nang maulit pa iyong dati. Second year ako niyon at napilitan akong mag-dorm kahit sobrang labag sa loob ko. Nuknukan kasi talaga ako ng tamad noong time na iyon (well, kahit ngayon naman) kaya hindi ko naayos ng maganda ang schedule ko. Naalala ko pa, everytime na may occasions like birthdays, family outings, anniversary, etc., lagi akong umiiyak kasi gusto kong umuwi at nami-missed ko sila Mama. I was such a cry baby, I know. Sobrang lungkot naman kasi niyon, ‘di ba, tapos hindi ko pa close iyong mga dormmates at roommate ko...

Hindi ako mapakali habang naghihintay ako sa kanto ng village namin. Panay ang lingon ko kaliwa’t kanan kung may paparating na bang taxi dito sa banda ko. Pero wala pa.