Begonvil

Henüz bir kaç dakika olmuştu ayrılalı. Hasta bakıcı adamın, daha fazla gelemezsiniz deyişini duymuş ama hiç umursamamıştı. Yasak beyefendi deyip bağırmasıyla  ve  sedyeden ellerini itip atmasıyla kendine gelmişti Behnan, diz çöküp beklediği ameliyathane kapısında. Ellerinden tutuyordu sımsıkı
. Bilinci kapalı olmasına rağmen hissettirmeye çalışıyordu varlığını.

-Korkma tamam mı
-iyi olacaksın
-Ben yanındayım
-Sakın korkma...

hıçkırarak ağladığı için çok zor anlaşılan , ama tekrarlayıp durduğu bu bir kaç cümle döküldü ağzından.

O bu hayattaki tek varlığını 'dünyam' dediği annesini kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyaydı.
Aslında kaybetme duygusunu iliklerine kadar yaşamış ve bu duyguyu çok iyi bilen biriydi. Daha önce kör talih defalarca yaşatmıştı bu hissi ona. Ama yine de geriye kalan son varlığını, tek dayanağını kaybetmek bunun suan için sadece bir ihtimal olması bile içten içe bitiriyordu Behnan'ı. Bu ihtimali düşünmek bile istemiyordu.

Zaman durmuş gibi. Hiç ilerlemiyor sanki. Bana kalsa bir kaç gün geçti üzerinden.  Ama gel gör ki annemi ameliyata almalarının üzerinden sadece bir saat geçmiş. Hala bir hareketlilik yok kapıda. Gözümü bir an olsun ayırmadım. Kapının altından koridora saçılan ameliyathane ışıklarından sağa sola hareket eden bir kaç gölge dışında gördüğüm hiçbir şey yok.
______________________-____________________

Hastane koridorunda sevdiğiniz birini beklemeye başladığınız an, çok şey değerini yitiriyor sizin için.  Pişmanlıklar baş gösteriyor tüm düşüncelerinizde ve
Dünya tüm ihtişamıyla önemini kaybederken
Anlamsız gelmeye başlıyor yaşam.
O güne o saate o ana kadar yaptığınız her şeyi sorgulamaya başlıyorsunuz. Yapmasaydım keşke dedikleriniz boğazınıza çoktan sarılmış oluyor.
Peki ya yapmadıklarınız ve çeşitli nedenlerle yapamadıklarınız. En büyük pişmanlıkları insanın bu hayatta yapamadıkları oluyor.
___________________-______________________

Şimdi her zaman aklımın bir köşesinde hayatıma yön veren o sözün tokadını yüzümde hissediyorum. Acıtmadı ama bu kez çok  koydu.

İnsan sadece yapamadıklarından pişmanlık duyar.  Keşkeleri doğuran da budur.

Kendimi hiçbir zaman bu kadar çaresiz bu kadar aciz ve bu kadar işe yaramaz hissetmemiştim.
En değerlim canım her şeyim...

Benim yüzümden yatıyor orada. Benim yatmam gereken yerde.  Bu sindirilmesi en zor hismiş şimdi anlıyorum.

Defalarca uyarmıştı annem beni. Bu işin sonu yok diye. Yol yakınken dön diyordu hep. Hani klişe bir laf vardır çok duyardım annemden. Zararın neresinden dönersen kârdır diye.
Dinlemedim annemi.
Dönmedim.
Kendimce erkeklik yaptım belki.
Baş koyduğum bir davam vardı ve sonu ölüm bile olsa vazgeçmeyecektim. İnandığım doğrular herkesçe yanlış bile olsa bunun uğruna canımı vermeye hazırdım.
Ama annemi değil.
En büyük keşkem bu oldu.

Bir mutluluk ki dünyaları bağışlayan.
Önce hayat veren
Sonra hayattan koparan.
Gülümsemek büyük bir ikilem.
Ölmek mi?
Kalmak mı?
Bence Kader.

Benim kaderimde buydu. Böyle yazılmıştı. İnandığım tanrı ve onun tarafından kullar daha iyi anlasın diye gönderilen kitap da  böyle açıklamıştı.
İnsan doğarken alnına yazılmıştır kaderi. Ne yapacağı nasıl yaşayacağı kiminle evleneceği ne zaman düşeceği ne zaman kalkacağı kimlerle yaşlanacağı ve ne zaman öleceği bellidir.
Adım Behnan.
Suriye’de doğdum.
Müslüman bir annenin çocuğuyum.
Ondan emdiğim sütü anlayabildiğim yaştan beri onun inandığı her şeye ben de inanırım. Öyle ki babamın bizi terk ettiğini ve Türkiye’de başka bir evlilik yaptığını yıllar sonra öğrendiğimde bile onun öldüğüne şüphesiz inanmamın tek sebebiydi.
Mezarı bile vardı babamın aslında. Yıllardır gidip mezarının başında dua ettiğim kimdi. Annem bildiği birinin, bir yakınının mezarını mı göstermişti acaba. Bazı günler çok kötü hissetiğimde toprağını öpüp dertleştiğim bir yabancı mıydı yoksa. Mezar taşı neden yok diye anneme her sorduğumda beni geçiştirdiğini şimdi anlayabiliyorum. Babamın vasiyetiymiş mezar taşı istememiş. Yanlış da olsa herhangi bir insanın duasında bulunmak istemiş sanırım. İhtiyacı varmış anlaşılan babamın herhangi birinden, rastgele edilmiş bir duaya. Ya da bu koca bir yalanmış. Anneme bunu konduramadığımdan bu ihtimali hiçbir zaman düşünmeyeceğim.