Bazen ağlamak gelir içinden.
Hıçkıra hıçkıra ağlamak.
İzin vermezler, içine akıtman gerekir gözyaşlarını.
Sessiz sessiz ağlarsın, kimseler görmeden silersin yanaklarından.
Bazen haykırmak istersin mesela.
Seni seviyorum diyebilmek gibi.
Kendine değilde, herkese duyurmak istersin.
Kalbine sığdıramadığını, anlatmakla bitiremeyeceğini, yine kendine itiraf etmekle kalırsın.
Bazende sarılmak istersin.
Senin olmayana, bir ömür de olmayacak olana.
Yani imkansıza.
Sarılıp, öylece kalmak.
Bazense gitmek istersin.
Susarak gitmek.
Anlamalarını beklersin.
Anlamayacaklarını bile bile.
Sevmek de bu değilmiydi.
Olmayacağını bildiğin halde.
En sonda susmak zorunda kalırsın.
Çünkü,
Ne gözünde yaş dökecek derman,
Nede yaşı har vurup harman savuran.
Bir kimse yoktur artık!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatyanın Yaprağı
PoesíaSeni, şiir olarak yazmaya karar verdim. Sevmek adama, şiir olmak kadına yakışır, Şiir sensen, Ben şair olmak isterim.
