LOVE DISASTER
CHAPTER I: BACK TO MY OLD SCHOOL
Kristina's POV
Dam Dam Dam Dam (Lame sound)
Nagising ako sa tunog ng alarm clock at sa walang humpay na pagtatahol ng aming aso na si Nido. Isama mo pa ang mala-microphone na boses ni Mama sa baba na rinig hanggang dito sa kwarto ko.
"Good morning Nido!" Bahagya namang napalayo ang aming aso sa akin.
Aha! Dogs really have a good sense of smell. I think Nido smelled my breath of air. Hihihi. :">
Tiis-tiis ka muna Nido, kakain muna ako para hindi sayang ang toothpaste.
Wow! Kung ganito ba naman ang bubungad sa akin kapag kainan, hindi na ako takot tumaba. Ehh kay sarap ba naman ng pagkain, aber?
Pancake, fried rice, fish fillet, meatballs, scrambled egg, etc.
Masyadong marami, hindi ko na iisahin. Feeling magpapafiesta si mother-lily eh.
nom nom nom nom
I therefore conclude, pwede na akong sumama sa The Biggest (yet the prettiest) Loser.
"Nice seeing you toothbrush and toothpaste, we meet again!" (Insert horror laugh)
At least hindi na takot lumapit sa akin si Nido.
So ayun, ginawa ko ang dapat gawin ng isang estudyante bago pumanta sa paaralan. You're a student, you get what I mean. Or don't you?
Sa school . . . . .
All eyes are on me. Like duh? I'm so pretty kaya. Shhh! Huwag kayong maingay, secret lang natin iyon. Kayo lang ang pinagsha-share an ko, pagbigyan niyo na ako. Mabuhay ang mga taong mataas ang self-confidence! Iangat ang sariling bandera! Wohoo!
Hop. Hop. Hop. Hop.
Room 229? Nasaan na kaya iyon?
Wala bang orientation sa paaralan na ito? Or late lang ako?
Students this day. -.-
"Hey! Kris. Why are you here?" Kung hindi ko lang ito kaibigan, iisnobin ko siya. Put yourself into my situation. I wear an identification card, white blouse, stripped-green skirt (color-theme ng school) and well-polished black shoes. And I also carry a backpack. When someone asks you that question you might as well want to snob them.
"Oh? Hi Michelle! I missed you. Dito na ulit ako mag-aaral. I texted you yesterday na sa Pinas na ako mag-aaral. And Suprise!". You are indeed right guys. I am a transfer student. Nabase si Papa sa Canada for the past 2 years kaya doon na rin kami tumira at nag-aral ng pansamantala. And here I am again. Yahoo!
"I missed you too. Is that really you, I thought nagbibiro ka lang eh? At tsaka inisip ko na bas a ibang school ka na mag-aaral. By the way, anong room ka?" Syempre we did the hug and beso-beso thing. Bago pa mapahaba ang usapan namin, mas minabuti ko na lang sagutin ang tanong niya.
"Room 229. Kanina ko pa nga hinahanap eh." Alam niyo yung feeling na ang aga kong pumasok. Alam niyo yung feeling na nag-aral ako dito doon kaso nakalimutan ko na kung saan yung mga rooms. Buti na lang.......
"Oh great. We're classmates."
Dali-dali kaming naglakad papunta sa room namin. Muntikan pa kaming maguidance kasi akala nila we are running in the corridors. That is called fast walking not running.
