Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 141

Zoals altijd was de middag weer voorbij gevlogen. Ze zeggen altijd dat de tijd vliegt als je plezier hebt, nou dat is wel zo. Nooit ging de middag zo snel, als dat ik met Stella was.
'Ga jij kloppen' moedigde ik haar aan toen we weer voor de deur stonden. Ik zou haar weer bij haar moeder afleveren.
'He lieverd' glimlachte Eva naar haar dochter. 'Heb je het leuk gehad' vroeg ze belangstellend.
'Ja we gingen wandelen en de eendjes voeren. Popje ook' praatte ze honderduit tegen haar moeder.
'Dus popje heeft het ook leuk gehad' informeerde Eva nog even verder.
'Ja' knikte Stella stellig.
'Zeg je even dank je wel en dag tegen papa dan' moedigde ze haar dochter vervolgens aan.
'Dag papa tot de volgende keer' kreeg ik zoals altijd een dikke knuffel van haar.
'Doei lieverd. Tot de volgende keer' zwaaide ik haar na toen ze langs haar moeder naar binnen liep.
'Gaat het wel goed' keek Eva vervolgens naar mij op.
'Ja hoor. Prima' knikte ik zo overtuigend mogelijk. Ze hoefde niet te weten over mijn innerlijke strijd waar ik in verkeerde.
'Je ziet er moe uit. Als het te vermoeiend is kan Stella ook wel een keertje hier blijven' bedoelde ze het vast allemaal heel erg goed.
'Dat is niet nodig. Ik wil haar niet missen. En het ligt niet aan haar. Ze geeft me juist veel energie' schudde ik afkeurend mijn hoofd.
'Je moet het zelf weten' haalde ze vervolgens haar schouders op.
'Bedankt' perste ik er maar een glimlach uit. Het was de eerste keer dat Eva uit zichzelf tegen me was begonnen met praten. Dit was een stap in de juiste richting.

Nadat ik Stella thuis had afgeleverd keerde ik ook terug naar huis. En deze keer, echt, zou ik me niet laten mee slepen in het zelfmedelijden van Nicole. Ze was nu echt veel te ver gegaan en ik was er echt klaar mee. Ik had mijn besluit gemaakt.
'He liefje' deed ze poeslief toen ik de voordeur in het slot liet vallen.
'Hoe durf je het in je hoofd te halen' viel ik meteen tegen haar uit.
'Een toevallige voorbijganger is toch niks mis mee' haalde ze haar schouders op.
'Een toevallige voorbijganger die mij dan heel toevallig zou aanspreken zeker' liet ik me niet kennen.
'Ik wilde haar gewoon ook even zien' zette ze nu ook haar zielige gezicht op.
'Dit was niet de afspraak' wees ik haar erop.
'Er is toch niks gebeurd, je wist niet hoe snel je af moest slaan. Houd Eva je soms in de gaten' deed ze er lacherig over.
'Eva is niet zo kinderachtig. Ze vertrouwd me en dat vertrouwen wil ik niet beschadigen doordat jij van die onverzonnen acties hebt' bleef ik er tot mijn eigen verbazing aardig koel onder.
'Je zit gewoon bij haar onder de duim. Heb je een relatie met haar of met mij' lachte ze het gewoon weg.
'Ik zit niet onder de duim. Dit is een kwestie van vertrouwen en kennelijk heb jij geen vertrouwen in mij' was hetgeen wat ik erop te zeggen had.
'Ze palmt je helemaal in, zet ons tegen elkaar op' bleef ze maar weer doorgaan.
'Hou nou eens op, ik ben hier zo klaar mee. Dat eeuwige ge-jen van jou' bleef ik deze keer wel trouw aan mezelf.
'Je bent klaar met mij' leek ze er verbaasd door. 'Wat doe je hier dan nog' dacht ze het wederom te gaan winnen. Ik zag het aan de blik in haar ogen.
'Ik kom mijn spullen halen' deelde ik haar mee zonder mijn blik van haar af te wenden. 'Je bent vandaag te ver gegaan' deelde ik haar. 'Je bent al veel vaker veel te ver gegaan. Keer op keer slikte ik het maar omdat ik dacht dat het beter zou worden. Met hier met jou, word het nooit meer beter' schudde ik afkeurend mijn hoofd. 'Sorry' waren mijn laatste woorden waarna ik me omdraaide om boven mijn spullen in te gaan pakken. Al had ik nog geen idee waar ik heen moest. Eén ding was duidelijk, en dat was dat ik hier in elk geval weg moest.
☺️