Okuldan eve gidiyordu Duru. Morali bozuktu, dersleri iyice düşmüştü çünkü.
Aslında en önemli sebep bu değildi. Aldatılmış bir kız olarak acısını bile yaşattırmıyorlardı, o da başka şeylere kafasını yoruyordu.
Bir de bugünkü açıklanan matematik yazılısından otuz alınca iyice kötü olmuştu.
Zaten bu aralar ne olsa ağlıyordu. En ufacık şeye dahi canını sıkmaya başlamıştı.
İçine bir sıkıntı dolmuştu. Kırgındı.
Sessizce ve düşünceli bir halde eve ilerliyordu.
Oturdukları evin küçük bahçesine girip kapıya yöneldi.
Yavaşça çantasının küçük cebinden anahtarını çıkardı.
Anahtarı kapının kilidine sokup açmaya başladı. Içeriden sesler geliyordu.
Duyduğu seslerle beraber kaşlarını çattı, hızlanmaya başladı ve kapı açılır açılmaz içeriye attı kendini.
Annesi çığlıklar içinde feryat ediyordu.
Kanı donmuştu annesini öyle görünce.
"Baba ,n'apıyosun!"
Babası deli gibi içmiş yine annesine sataşmıştı. Zavallı kadın, kaşı patlamış bir vaziyette yeri boylamıştı.
Annesi yine her zamanki gibi ağlıyordu, dayak yemişti.
Gözleri dolmuştu Duru'nun. Artık dayanamıyordu annesine.
Babasının kendisine yaptıklarını yok sayabilirdi belki ama annesi...
Annesine dayanamazdı.Hep annesinin bunları hiç haketmediğini düşünürdü.
Babasından bir kez daha nefret ettiğini anlamıştı.
Babası yüzünden yine hayattan soğumuştu.
"Anne,kalk.."
Diyerek onu kaldırmaya çalıştı.
Babasının gözlerinde kin, nefret,öfke vardı.
Hayatı boyunca bir kez olsun doğru düzgün bir aile olabilmeyi başaramamışlardı.
Babası hızla Duru'nun kolundan tutup ayağa kaldırdı.
Hiç beklemediği anda öyle şiddetli bir tokat atıvermişti ki beş parmağının izi kalmıştı Duru'nun suratında.
Babasının dayaklarına alışmış ve bir zamanlarda tekvandoya gitmişti Duru.
Ama bu attığı tokatla sarsılmış ve hatta yere düşmüştü.
Başını yere vurduğunda annesinin çığlıklarıyla kötü düştüğünü anlaması bir olmuştu.
Gözleri açık, başı yerde hayat denen ince çizgide kendisi için manalı bir yer arıyordu beyninde.
"Neden yaşıyorum ben? Neden öldürmüyorum kendimi. Neden yok olup gitmiyorum,neden buna cesaretim yok? Neden babama cesaretim varda , ölüme yok, NEDEN?"
.........
"Neden hayat adil değil, ne-den?"
Içinde sayıklıyordu bunları.
Ve son cümlesi ile beraber gözlerinden yaşlar akmaya, gözleri kapanmaya başlamıştı.
BÖLÜM SONU
Arkadaşlar ilk bölüm bu kadar. Kısa ama sık bölüm yayınlamayı düşünüyorum. Ilk bölüm hakkındaki ilk izlenimleriniz neler? 🌸
- Yazım yanlışlarım veya anlam bozuklukları gibi hatalarım varsa affola.🌹
-Yorum ve vote'yi de unutmayın.💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAFYA SEVDASI #Wattys2018
Novela Juvenil"Babam gibi olma, bırakma beni." "Söz veriyorum, bırakmayacağım seni." "Bir söz vermiştin bana, hatırlıyor musun! Beni hiç bırakmayacaktın?..." "...." Duru ve Ateş diğer insanlardan değişik değillerdi. Ne çok güzel/yakışıklı, ne çok akıllı... Tek fa...
