Next to Earth - Ayame || Onder constructie

10. Ayame - Offer

Seconden tikten weg, minuten gleden voorbij en de uren dreven rond. Ik had geen idee hoe laat het was. Ik had geen idee hoe lang ik nu al hier zat. Hoeveel tijd er was verstreken, en wanneer ik voor het laatst gegeten of gedronken had. Luken had al een hele tijd niets meer gezegd. Ergens gokte ik dat de jongen nog steeds kwaad op me was. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. De tijd in dit donkere hok had me een reality-check gegeven. Had me over mezelf laten nadenken en het gaf me een beeld over hoe ik me had gedragen.

Ook ging ik me dingen afvragen over de band die ik met Tero had. Tero had alles van me gezien. Hij wist wie ik was en wat ik had gedaan. Hoe kon het dat de Eenhoorn er niet van terug was geschrokken. Waarom was hij überhaupt een band aangegaan met mij? Ik kon het niet laten om te zuchten. Mijn hoofd deed pijn en het was niet alleen maar vanwege een tekort aan eten en drinken. Door deze tijd alleen, ging ik veel te veel nadenken. Ik ging me zorgen maken.

Met mijn hoofd achterover, leunde ik tegen de koude muur aan. Nog steeds kijkend in het niets. Terwijl de tijd voorbij bleef strijken.

~

"Ze is onhandelbaar! Dat weet jij net zo goed als ik. We kunnen niets met haar aan en hier zorgt ze alleen maar voor problemen. De andere kinderen zijn doodsbang voor haar. Iedereen loopt op eieren, alleen omdat ze bang zijn om haar kwaad te maken. Ze vrezen voor hun leven! Dit kan zo niet langer door gaan!" De stemmen waren luid en droegen ver. Op dit tijdstip was er niemand meer in de gangen. Anders had iedereen waarschijnlijk het hele gesprek meegekregen. Maar er was een iemand wakker op dit tijdstip. Ineengedoken zat het magere figuur van een meisje, verborgen tussen de boekenkasten. Aandachtig luisterend, wetend waar alles over ging. Ze dacht na, maar er was geen reactie te zien op haar emotieloze, bleke gezicht.

Het gesprek ging nog zo'n vijf minuten door. Maar het geschreeuw begon wel zijn einde te naderen. Inmiddels was het ook al diep in de nacht. De maan scheen hoog aan de hemel en het was stil in het hele huis. Iedereen lag op een oor. En inmiddels had het meisje besloten om hetzelfde te doen. Ze had haar schuilplaats tussen de kasten verlaten en begaf zich door de duistere gangen de trap op, naar de hoger gelegen verdiepingen.

'Levensgevaarlijk'
Was het laatste dat door de gangen heen dreef.

~

Ineens was daar geluid. Drijvend door de mogelijke gang heen. Het waren voetstappen. Ik kwam meteen overeind en mijn ketenen rammelden. Naast me hoorde ik hoe Luken zich ook roerde. Zijn ketenen rammelden luid, terwijl de jongen in beweging kwam. In mijn reflex siste ik hem "Luken, stil!" toe. Gelukkig hoorde hij me nog en stopte hij meteen met bewegen. Afwachtend luisterde ik. Terwijl de voetstappen dichterbij kwamen. De meeste mensen zouden nu om hulp roepen. Dat was altijd het eerste wat ze deden. Ze dachten niet na over de gevolgen die er zouden kunnen komen. De regel van het overleven was om eerst af te wachten. Je moest eerst je situatie peilen. Altijd eerst de situatie peilen. Wachten totdat je wist wie, of wat er voorbij kwam.

Al moet ik wel zeggen, dat dat makkelijker is als je iets kan zien.

Luken wist duidelijk niets van overleven. Zodra de voetstappen dichterbij kwamen, riep de jongen. "Help! Help ons!" Inwendig grommend, hield ik mezelf doodstil. Naast me hoorde ik hoe er een deur open werd gemaakt. Luken zijn ketenen werden losgemaakt. Aangezien ik ze op de grond hoorde vallen. Maar daarna volgde er het volgende. "Hal..wa..he..mmpf." Terwijl de jongen zijn stem gesmoord werd. Ik hoorde hoe de jongen probeerde tegen te werken. Maar hij was te ernstig verzwakt. Al heel snel werd Luken meegesleept. Het geluid verdween in de verte. Nu was ik echt alleen.