De Speler

I.

De dag dat iemand achttien werd was in gewone landen héél bijzonder.

Je mocht alles doen wat je maar wilde.
Autorijden, alcohol drinken, roken...

Maar in een land zoals waar ik toen leefde lag het net ièts het anders.
Het enige wat namelijk bijzonder was wat achttienjarigen te wachten stond was namelijk de Uitschakeling.

Mijn voorhoofd rimpelde van bezorgdheid alleen al wanneer ik aan dat woord dacht. Over een èèn dag werd ik al achttien en over een week begon de Uitschakeling al! Ik kon mezelf en de andere achttienjarigen hier nooit uit redden, nooit. Het was onmogelijk. En overleven ging ook lastig, daar was de Uitschakeling veels te moeilijk en te dodelijk voor.

De Uitschakeling was een soort evenement in ons land Orion.
Orion, het grote land waar wij woonden, was een land dat bestuurd werd door een president genaamd Athos Thunder. Oftewel president Thunder. Hij reisde voortdurend de wereld rond, om contact te maken met andere wereldleiders en om vredesakkoorden te ondertekenen met andere landen.
Zijn voorouders hadden de Uitschakeling bedacht, als traditie om te testen of de achttienjarigen volwassen genoeg waren om te blijven leven en of ze het waard waren om in Orion te mogen blijven rondlopen. De Uitschakeling bestond in mijn tijd al 155 jaar.
De achttienjarigen werden trouwens Spelers genoemd.

Orion bestond uit vier zogeheten grote sectoren, wat wij "steden" noemden: Erato, Thalia, Urania en Clio.
Elke stad had zijn eigen geschiedenis en cultuur.
De stad waarin ik ben opgegroeid en geboren was Erato.
Die staat al generaties lang bekend om zijn hoge studies voor liefdespoëzie, waarin ik trouwens erg slecht ben.

De Uitschakeling was zeg maar een soort examen voor de laatstejaars op de bovenschool.
Er waren die soorten scholen in Orion: de onderschool, de middenschool en de bovenschool.

Onderschool: 4 jaar tot 12.
Middenschool: 12 tot 16
Bovenschool: 16 tot 18

En het laatste jaar was de Uitschakeling. Het relaxte aan dat jaar was dan wel dat je niet naar school hoefde, héél dat jaar lang. Maar het vreselijke daaraan was dat je in September met de andere 18 jarigen naar een eiland moest gaan en daar de arena in moest gaan.

De Uitschakeling bestond uit tien dodelijk uitdagingen, vol gevaar, lastige keuzes en aanwijzingen voor de volgende uitdagingen.
En uiteindelijk was er steeds maar een handje vol overlevers en dat waren de vier beste, uit elke stad 1.

Onze onschuldige buurlanden hadden nog nooit van zoiets als de Uitschakeling gehoord. Zij hadden geluk dat het alleen in ons land was.

Iedereen haatte president Thunder. Iedereen gaf hem de schuld van het feit dat de Uitschakeling nog steeds bestond.
Iedereen, behalve natuurlijk zijn dochter Grace misschien, die dat jaar ook voor het eerst meedeed met de Uitschakeling. Er waren geen uitzonderingen, dat had zijn voor vader zelf gezegd. En dus moest onze president er zich ook aan houden.

Ik begreep er nog niet veel van toentertijd, maar wel snapte ik, dat de kans dat ik dat jaar als èèn van de winnaars uit de arena zou stappen, zeer klein was.

De meeste Orianen hebben sterke vaardigheden, zoals ik.
Maar...bij mij leken ze niet echt nuttig.
Ik had een goede conditie en kon erg hard lopen, maar wat had ik daaraan? Er zou vast wel 1 onderdeel komen waarin ik dat kon toepassen, maar de rest van de Uitschakeling zou ik het met mijn kennis, kracht en andere sterke punten moeten doen, die ik niet bepaald had.

En dan was er nog een probleem.
Er was èèn bepaalde jongen, wie ik haatte. Hij maakte bij mij iets los, waarvan ik niet begreep of wilde begrijpen wat. Hij was van ongeveer mijn leeftijd toen en ongelooflijk populair, knap en rijk.

Waarschijnlijk zou dat, die afleiding, die jongen, mijn dood betekenen. En niet alleen omdat ik mijn focus dankzij hem zou kunnen kwijtraken, maar ook omdat mijn hart me dingen dwingt te doen, dingen die mijn geweten mij had gesmeekt niet te doen.

Maar...hoe vaak luister ik eigenlijk naar mijn geweten?
Nee wacht...de correcte vraag is...wanneer luister ik überhaupt wèl naar mijn geweten?

Ik volg gewoon mijn hart.