Maybe In Our Next Life (one-shot)

Cacai’s P.O.V.

"hi babe!" masayang bati ko sa boyfriend kong si Von.

ako nga pala si cacai. 20 years old at 5 years na kami ng boyfriend ko.

"hi babe." ganting bati nya sabay halik sa pisngi ko.

Nandito ako sa kanila, malimit naman kasi ako dito. sa 5 years na relasyon namin ni von masaya naman kami. Kahit na pag minsan hindi maiwasan ang pag-aaway. Pero kahit ganon, nalalampasan naman namin.

“babe maaga ang pasok ko bukas, tatapusin ko kasi yung paperworks ko sa psychology eh, deadline na bukas” nakapout na sabi ko kay Von.

Alam ko kasi na medyo nagtatampo na sya sakin kasi wala akong masyadong time sa kanya ngayong nagcollege na kami.

“ok” walang ganang sagot niya.

“hmm-babe ok ka lang ba?”

nagdive siya sa sofa nila at nagtaklob  ng unan.

“umuwi ka na lang muna cacai, tutulog muna ako. Puyat ako kagabi eh. Pumunta ka na lang pag di ka na busy”

“hays. Babe naman, wag ka ng magtampo. Please? Babawi ako next time promise. Ok?” hinapos ko siya kahit na nakadapa siya sa sofa.

Wala akong tugon na nakuha sa kanya. I sighed.

Umalis na lang ako at nagpaalam sa kanya.

*****

3 weeks simula nun hindi na kami nagkikita ni Von, pag pinupuntahan ko siya wala siya sa kanila. Tapos hindi rin niya sinasagot ang text at tawag ko.

I trust Von, maaayos din namin to. We just need time.

“tita andyan po ba si Von?” tanong ko kay tita.

Weird yung expression nya kasi parang naiiyak siya na ewan.

Lumingon siya sa loob ng bahay.

“be strong cacai. Okay?”

Kinabahan ako sa sinabi ni tita Anie.

Nakita ko ang isang babae na umiiyak sa tabihan ni Von. Nakita kong tulala si Von. Napansin ko din ang isang babae at isang lalaki na medyo may katandaan na kausap ni tito lance.

            “anong balak niyo? Kelan ang kasal?” sabi nung matandang lalaki habang patuloy pa rin sa pag-iyak yung babae.

            Halos hindi ako makahinga sa narinig ko. Pilit ko mang wag isipin, pero alam ko kung ano ang nangyayari. Tumulo ang luha ko ng hindi ko namamalayan.

            Naramdaman kong hinahagod ni tita anie ang likod ko, nang sa wakas ay napatingin sa gawi ko si Von. Nabigla siya ng Makita niya akong umiiyak, umiling ako at tumakbo palabas.

            “cacai! Cacai!” tawag sa akin ni Von. Naabutan niya ako at hinila sa braso.

            I slapped him hard as I could. I want him to feel the excruciating pain that I’m feeling right this moment. All those dreams we built together is now crashing into pieces.

            I’M BROKEN.

            I’M HOPELESS.

            I’M EXHAUSTED.

            “Listen to me cacai. Hindi ko sinasadya yun. I’m drunk that time, and I’m longing for you. She came in the way, and it happened, but believe me I didn’t mean that babe, please! Please!” lumuhod siya sa harapan ko habang nakahapos sa baywang ko.

            Inalis ko yung pagkakayapos niya at sumakay sa sasakyan ko. Nagdrive ako 140 kmph. DRIVING TO HELL!

*booooooooooogssssh!*

            Happy memories flashed back.

            As I close my eyes, i wish that...

            Maybe some other time, maybe some other place, MAYBE IN OUR NEXT LIFE.

            Von’s P.O.V.

            1 year to be exact since she left, i hated myself, I hated that girl, I hated the world. I hated everything.

            *flashback*

            “von I’m sorry, hi-hindi ko alam na it’ll turn out this way. I’m really sorry” patuloysapag-iyaksi Bianca habangnakauposatabi ko saloob ng hospital.

hindi ko siyasinasagotsasobranglaki ng galit ko sakanya. pinipigilan ko ang sarili ko dahilhindi ko alam kung anongmagagawa ko sakanya. isinasaalangalang ko pa rin ang batangnasasinapupunanniya.

            Namataysicacai, at dahildon, sinabiniya ang totoo. Hindi ako ang ama ng dinadalaniya. Akolang ang last resort niyakayasiyanagsinungaling. Pero ng dahilsakanyanamataysi cacai.. At dahil din yunsakin. alam kongKasalanan ko lahatlahat.

            Kung hindiakonagpatuksohindi din magagawani Bianca yun.

            And this is the price I need to pay. Cacai was took away from me by fate.

Napapikit ako sa pag-alala sa sakit na nararamdaman ko. Hanggang ngayon wala pa ring kasing sakit ang pagkawala niya. Halos mamanhid na rin ako, sobrang mahal na mahal ko siya, siya lang ang babaeng minahal ko, pero ng dahil sa isang pagkakamali nawala lahat, nawala siya sa akin ng ganon ganon na lamang. I know I don’t deserve her, but I hope that…

MAYBE SOME OTHER TIME,

MAYBE SOME OTHER PLACE,

MAYBE IN OUR NEXT LIFE.

*****

-franz ♥