Melekler

bolum 1

Yil 1698'dı ve kasabamiz cok kotu duruma duşmustu, yemek ve su bulmak imkansizdi, soguk havalar tokat gibi çarpiyordu. Günde inanamadiğimiz sayida insan kaybediyorduk. Kasabamiz bir mezarliğa donustu resmen!

Insan yasamak cabasi vermiyor.  Ve bu canimi cok yakiyordu. Yasamanin anlami, mucadele vererek yasamaktir, mucadele vermezsen, hayatin anlami var?

Hayatimda yeteri kadar olum gordum.  Kendime soz verdim. Benim icin mucadeleden geri cekilenler icin hayatimda daha cok mucadele edecegim, onlarin hayatlarinin bosa gitmesini istemiyorum.

Gozlerim kan kirmizisini gormekten her cansizin ruhu gorunuyordu. Kendimi sucluyorum bazen, illaki Ben yiyip icecegim diye kendilerini feda ediyorlar.

Kurum toplanti olusturduk, ben,birkaç yasli kisiler, ve Katieyle tom.

" ne yapacagiz?"

Dedi tom.

" Bence oldurmeliyiz birkac kisiyi!"

Kafami kaldirip elimi kaldiridim. Kimse bana bakmamisti.

" biliyorum"

Dedim ama kimse bakmadi.

" hey!"

Diye seslendim ama hala kimse bakmiyordu bana. Etrafima bakip cam bardak buldum. Elimi uzattim ve hizlica yere attim.  Herkesin dikkati hizlica bana dondu.

Derin nefes aldim ve sozume basladim

" gonullu olarak birkaç kisiyle bir sonraki kasabadan yardim istemeye gidecegim"

" ama char..."

Diye basladi Katie ama dinlemedim.

Eve kosup cantama kiyafetlerim ve birkaç yiyecek bir de su. Emin bir yuzle  Atlara dogru gidiyordum ki  yanima tanidik bir yuz durdu. Yuzume bir uzun gulumse yapistirildi. Tanidik benim karsimda durup ellerini bellinin arkasina sıkıştirdi.

" max"

Dedim icimden derin bir nefes alarak.
Max karsimda gulerek bana bakiyordu. Gozleri oyle bir maviydi ki, dunyada oyle bir renk var mi onu bilemiyorum. deniz mavisinden daha cok maviydi. Bana bakti. Bana her baktiginda kalbim biraz daha hizlanirdi. Boyle gulumsemesi kesinlikle butun kizlarin kalbini eritiyordu. Bu dusunce hep yuzume gulumse koyuyordu. Ne yapayim? Tuaf gelirdi. Bazende aglayordum, kizla   baya iyi vakit gecirdiyse. Ama cok nadiren agliyorum,

Gulumsesi yavasca tersine donmustu. Bana umitsizlikle bakiyordu. Daha cok yavru kopek gibi gorunusu vardi ama yinede cok uzucuydu.

" Geri gelemezsen?"

Diye sordu. O zaman kalbim durdu. O korkunc resmi gozumun onune getirdim. Ben oylece hayatsiz yatarken max benim yanimda uyanmami bekliyor.  O guzel Gozlerinden yavasca damla damla gozyasi akiyor. Icim acidi onu dusunerek. Max benim resmi cocukluk arkadasim. Annemle babam beni biraktiginda max' ın ailesi beni kendi cocuklari gibi yetistirdi.

Max' ın yuzunu ellerimin arasina koydum ve hafifce gulumsedim.

" senin icin Geri donecegim"

Dedim nazikce.  Aglamak istemiyorum onun onunde, zaten yeteri kadar agladim bu son gunlerde, ya kabustu ya da max'ın birisiyle flirt etmesinden dolayidir, bazende sebepsiz yere.

Onun icin Geri donecegim, beni oldurse bile.....