"Υπέροχη Μοναξιά"

"When life leaves us blind, love keeps us kind"

Περπατάω στον στενό δρομο οπου οδηγη προς το σπίτι μου, δεν εχω και την μεγαλη επιθυμία να παω, αλλα ειναι μια συνήθεια και αυτο ούτως ή άλλως.
Εχω τοποθετημένα τα ακουστικά μέσα στα αφτιά μου, καθως κανω τα βήματα μου νιώθω τον δυνατό ηχο της μουσικής να με κατακλύζει. Αφερουμενος για λιγο πριν τερματίσω το περπάτημα μου προς την εξώπορτα, ακούω θορύβους απο το σπιτι μου, που ομως ξεπερνάνε τους μεμονωμένους τοίχους της πολυκατοικίας.
Ισως και να μην ανέβω τελικά, σκέφτομαι για ελάχιστα δευτερόλεπτα..
Ειμαι εξαντλημένος υπερβολικά πολυ ομως για να δώσω σημασία στους προβλεπόμενους καβγάδες τους.
Κλείνω την πορτα πίσω μου και αποφασίζω να παρω τις σκάλες, κατι το οποιο δεν συνηθίζω να κανω.
Ανεβένοντας τις σκάλες μια προς μια, συνειδητοποιώ πως θα μπορουσε να είναι η ζωη μου, διαφορετική. Τελειως  διαφορετικά ολα γύρω μου. Θα μπορουσα να ανεβενω καθε μερα και απο ενα σκαλοπάτι στην ζωη μου.
Παρ'όλα αυτα το μονο που νιώθω ειναι να κατεβενω καθε μερα που περνάει ακομα ενα.
Καθε ημέρα που περνά.
Ακομα ενα.
Ξανα.
Ξανα.

Φτάνω επιτέλους στην είσοδο του σπιτιού και βγάζω τα κλειδιά μου απο την τσέπη μου για να ανοιξω την πορτα. Οταν εισχώρησε το σωμα μου μεσα στο σπιτι και εγινα αντιληπτός απο ολους, σταμάτησαν να μιλανε.
"Δεν μπορείτε μια φορα να μην μιλάτε δυνατα εδω μεσα?"
Ρώτησα χωρις ομως να θελω απαρετητα μια απάντηση.
Δεν μου εδωσε σημασία κανένας τους. Τι προβλέψιμο.
Ορισμένες φορες νιώθω σαν να χάνετε η ησυχία μου μεσα στην φασαρία τους.
Και αλλες φορές νιωθω σαν να ειμαι μια κινούμενη φασαρία. Αλλα μάντεψε, παλι χανομαι.
Χάνομαι.
Αλλα κανεις δεν με βρίσκει.
Η απίστευτη επιθυμία μου να κλειστώ για λιγο σε εναν δικο μου χώρο έστω τεσσάρων τοίχων, καταρρίπτεται.
Ποτε μου δεν ειχα αυτη την "πολυτέλεια" θα ελεγα.
Αφήνω την τσαντα μου στο πάτωμα και επιτα αφαιρώ το πανωφόρι μου.
Κάθομαι για λιγο στο κρεβατι του αδερφού μου, μεχρι να μπει μεσα.
"Ολα καλα? "Ρωτάει.
"Καλα" του απαντάω χωρίς να τον κοιτάζω.

Ειναι περίεργο που θελω να μένω μονος μου? Εστω για λιγη ωρα μεσα στην ημέρα. Θα μου έφτανε. Θελω να ειμαι μονος μου ολο και πιο πολυ, και συνειδητοποιώ οτι χτίζω την μοναξιά μου σιγα σιγα με το πέρασμα του χρονου.
Την δική μου μοναξιά.
Αφου αυτο το συναίσθημα με κυριεύει.
Μοναξιά.