Snow || NEDERLANDS

Er was eens  een meisje dat ooit adembenemend mooi was. Haar zwarte haren glansden, haar lippen waren kersenrood en haar ogen waren zo diepbruin dat je er bijna in verdronk. Maar Adriana zag er al langer niet meer zo uit. Haar zwarte haren waren dof geworden, haar lippen gescheurd en opgedroogd en haar ogen straalden niets meer uit. Leegte. Alles in haar ogen werd beschreven met het woord leegte.

Het was alsof ze ergens op wachtte, maar ze wist niet waarop. Alsof ze leefde voor een bepaald moment, maar ze wist niet welk moment. Maar met iedere dag die verstreek, begon Adriana te beseffen dat het enige waar ze op wachtte, de Dood was. Met ieder uur dat verstreek, hoopte Adriana dat de Dood snel zou komen. Met iedere minuut die verstreek, dacht Adriana na om de Dood zelf op te roepen.

‘Snow.’ Adriana keek op, Snow was haar bijnaam omdat ze abnormaal bleek leek in het licht van de stripclub en haar zwarte haren als een lijst om haar witte gezicht hingen.

‘Klant, tafel drie, lapdance,’ deelde Mr LaVerne mede, hij was de eigenaar. Mr LaVerne was een man van weinig woorden en vele eisen. Adriana knikte behoedzaam en deed wat haar gevraagd werd. Het zeventienjarige meisje duwde haar gevoelens aan de kant terwijl ze haar routine deed. De man stonk naar sigaretten en zweet. Hij zat aan haar op plekken waar ze van zich af zou moeten bijten, maar ze dacht aan het geld wat het op zou leveren. En hier had ze gelijk in. De man schoof wat fooi in haar blauwe slipje en Adriana vluchtte weer weg naar hun kleedkamer.

‘Hoeveel heb je?’ vroeg Ilene, die zichzelf Kate noemde tegenover haar klanten, terwijl ze een sigaret opstak. Adriana telde het geld met wat moeite.

‘Honderd,’ mompelde ze tegen zichzelf, ‘plus dertig euro fooi.’

‘Goed zaken doen,’ verzuchtte Kate, ‘je krijgt altijd de gulle mannen. Mr LaVerne heeft een zwakke plek voor je.’ Adriana snoof spottend.

‘Ik heb moeite met dat te geloven.’ Ilene haalde haar schouders op.

‘Dat, of hij probeert je in bed te krijgen.’ Adriana’s bleke wangen kregen een kleur en ze mompelde een protest. Het gerucht ging dat Mr LaVerne met zijn werkneemsters sliep. Adriana kon niet ontkennen dat Mr LaVerne geprobeerd had om met haar te flirten, maar ze was er nooit op in gegaan. Ilene lachte om haar.

‘Gezien het werk wat je doet, is het verrassend hoe onschuldig je nog eigenlijk bent.’ Ilene was de enige collega van Adriana waarmee ze sprak. De anderen konden Adriana niet uitstaan. Ze begreep niet waarom. Ilene vertelde haar altijd dat het kwam omdat Adriana zo mooi was en dat ze jaloers waren, maar daar twijfelde Adriana zelf aan. Ze werkte nu bijna een jaar bij deze stripclub, want ze was weggelopen van huis. Haar moeder was overleden toen ze klein was, waarna haar vader hertrouwde. Haar vader stierf toen ze veertien was, waarna Adriana werd behandeld als een slaaf. Ze werd geslagen door haar stiefmoeder als ze het niet goed genoeg deed en op een dag had ze er genoeg van. Ze was er zo klaar mee, dat ze vertrok. En nu was ze hier. Adriana wist niet waar ze beter af was. Ze had zich nooit echt ergens thuis gevoeld en begon steeds meer te geloven dat er voor haar simpelweg geen plek op aarde was.

‘Kate,’ klonk de hese stem van Mr LaVerne. Dat kwam door alle sigaren die hij rookte. Ilene keek op en doofde haar sigaret toen Mr LaVerne binnen stapte. ‘De muziek wacht niet op je.’ Ze knikte en blies een kushandje naar Adriana, waarna ze vertrok.

‘Snow,’ sprak Mr LaVerne, ‘een jongen voor je.’

‘Tafel?’ vroeg Adriana en ze betrapte zichzelf erop dat ze extreem vermoeid klonk. Ze probeerde het te verbergen, niemand wilde iemand die chagrijnig voor zich uitstaarde. Daarom had ze vaak een lach op haar gezicht, ze was de baby van het gezelschap. Voor mannen die wat zieker in hun hoofd waren, zei Ilene altijd. Maar van binnen was ze gebroken. De eenzaamheid was overweldigend. De harde muziek dreunde in haar hoofd en bezorgde haar nog meer ellende. Het enige geluid wat ze hoorde, was de luide muziek, wat haar nog meer deed realiseren hoe eenzaam ze was. Soms zou ze willen dat haar stiefmoeder hier zou komen om haar uit te schelden. Er was een kans dat Adriana daar van zou genieten. Ja, de woorden deden pijn, alsof iemand haar in haar maag stompte. Maar geen woorden deden pijn alsof ze in haar maag gestoken werd met een zwaard. Eenzaamheid maakte haar wanhopig.