Sweet Creature

The Best Kind Of Human.

// my love had been frozen deep blue but you painted me golden //

-Tι;

Ειπε ο Λοκι σχεδον βουρκωμενος ενω ο Θορ κοιταζε το χερι του που πριν με αυτο ειχε μεταφερει την σκεψη του στον Λοκι. Ξεροκαταπιε. Το μυαλο του εκανε σχεδια και συνηρμους για το τι ακολουθησε. Toυ σηκωθηκε η τριχα. Ενας κομπος δημιουργηθηκε στο στομαχι του στο γεγονος οτι καποιος αλλος ακουμπουσε το δερμα της. Καποιος αλλος φιλαγε τα ατελειωτα ποδια της. Καποιος αλλος την εκανε να ουρλιαζει απο ηδονη. Αμα το ειχε καταφερει βεβαια να την κανει να φωναζει οπως αυτος. Και ισως σκεφτηκε οτι , οτι ποτε της δεν τον αγαπησε.

Kαι του ελιωνε την καρδια οτι θα την αφησει και θα επερπε ζησει χωρις την σκεψη της. Και τον διέλυε το γεγονος οτι θα την βλεπει μονο στα ονειρα του και δεν θα μπορεσει να γυρισει τιποτα πισω. Και ισως μετα απο χρονια να ξαναβρεθουν, ισως και να τον ρωτησει αμα της λειπει καθολου. Εκεινος θα ελεγε ψέματα αν απαντουσε οχι, θα ελεγε ψεματα αν ελεγε οτι δεν την σκεφτεται , γιατι απλα το μονο που θα ηθελε ειναι να διπλωσει το κορμι του διπλα της, τιποτα αλλο.

Και ειναι τοσο περιεργο.

-Λοκι, λυπαμαι αλλ-

-Μπορεις να φυγ ε ε ις;

-Ενταξει και εμεις αγαπησαμε δεν καναμε ετσι.

-Εσε ις δεν ειχατε Α α ν τ ι γ ο ο νη.

Ειπε τραυλιζοντας. Δεν μπορουσε να πει το ονομα της. Σαν τατουαζ ποναγε στο σωμα του. Σαν να του τρυπουσαν την γλωσσα.
Κοιτουσε το πατωμα, δεν μπορουσε να μιλησει πια. Ποναγε τοσο πολυ. Ειχε τήν χειρότερή, πιο λυπητερή, αυτη που ποναει πιο πολυ, θλιψη. Αυτη που δεν μπορεις να κλαψεις και απλα ο πονος σου τρυπάει τα κοκκαλα και προσπαθεί να αποδρασει με κραυγες. Που νιωθεις λες και εισαι αναμεσα σε δυο τοίχουςπου στενεύουν, αλλα δεν κλαις γιατι δεν μπορεις να κάνεις τιποτα για αυτο. Απλα το αποδεχεσαι και ας σε καιέι σαν ολοκαυτωμα σε καθε εκατοστο του σωματος σου.

Χωρις να βγάλει μιλια, ο Θορ εφυγε απο την πορτα του σπιτιου χτυποντας την δυνατα.

Κταπ!

Τον αφησε μονο του στο πιο κρυο σπιτι που μπορει κανεις να φανταστει. Κρυο, επειδη δεν ηταν εκεινη.

Πηρε μια βαθια ανασα να προλαβει τα δακρυα αλλα πολυ αργα γιατι ενα ηδη ειχε χυθει στο κοκκινο μαγουλο του. Κατεληξε στα χειλια. Ο Λοκι εκλεισε αργα τα ματια του. Εφιξε της γροθιες του.
Tι θα της πει μολις την δει; Και αμα εκεινη βαλει τα κλαμματα; Δεν θα αντεξει, το ξερει. Ισως να ηταν καλυτερα να φυγει και να μην την ξαναδει.
Ναι αυτο ηταν. Αυτο θα κάνει.
Θα φυγει απο το σπιτι στο οποίο πέρασε την πιο ωραια βραδια της ζωης του και θα γυρισει στο Ασγκαρντ.
Μονο ενα σημείωμα ισως να της αφησει. Ισως. Ισως και να την περιμενει σημερα το βραδυ. Λογικα θα περασει σκεφτηκε. Άμα περασει ισως τον βρει εκει. Και ισως προλαβουν να μιλήσουν λιγο. Να δει τα μάτια της και μαλλον η αντιγονη τα καταλαβει ολα και ζητησει συγγνώμη και ολα φτιάξουν. Και, και , και...