-Tomboy- BTS ff

Tomboy

Αυτή η ιστορία είναι καθαρά φαντασίας και είναι εποχής. Οι ήρωες και ο τρόπος που συμπεριφέρονται δεν έχει σχέση με τα πραγματικά πρόσωπα. H ιστορία θα είναι σαν το ημερολόγιο της ηρωίδας που θα γράφει τις περιπέτειές της και τους διαλόγους της με τα πραγματικά πρόσωπα.

Είμαι η Δήμητρα και ζω σε ένα απομακρυσμένο χωριό στην Νότια Κορέα. Η μητέρα μου είναι Κορεατισσα και ο μπαμπάς μου Έλληνας και ζούμε... ζούσαμε όλοι μαζί στην Ελλάδα, στο σπίτι του μπαμπά μου. Πριν τρία χρόνια ξέσπασε πόλεμος και οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με στείλουν στους παππούδες μου στην Κορέα για την ασφάλειά μου. Από τότε δεν έχω νέα τους.
Η ζωή στο χωριό είναι πολύ σκληρή. Όλοι εκεί πέρα σε κρίνουν και σε κακοχαρακτηρίζουν χωρίς καν να σε ξέρουν. Ήμουν η πρώτη -και λογικά η τελευταία- κοπέλα που φόρεσε αγορίστικα ρούχα και όλοι πίστευαν ότι ήμουν ομοφυλόφιλη, επειδή είχα διαφορετικό γούστο στα ρούχα. Προσπάθησα να μιλήσω στους ανθρώπους, να τους κάνω να καταλάβουν πως είμαστε όλοι ίσοι, να τους αφυπνισω. Αλλά τι κατάφερα; Να με εξορισουν. Η πλειοψηφία δέχθηκε, οι υπόλοιποι απλά δεν με ήξεραν. Μέχρι και η γιαγιά και ο παππούς μου ντρεποντουσαν για μένα. Τι αίσχος.
Αυτό σήμαινε λοιπόν πως θα έπρεπε να τραβήξω την δικιά μου πορεία.

Είχα ακούσει πολύ παλιότερα από την γιαγιά μου έναν θρύλο πως υπάρχει ένα μικρό χωριό μερικές βδομάδες ταξίδι από 'δω, στο οποίο υπάρχουν μόνο αγόρια. 'Πως γίνεται να υπάρχουν μόνο αγόρια γιαγιά;' Θυμάμαι που την ρώταγα. Εκείνη μου έλεγε πως ήταν όλο μαγικό και πως τα αγόρια εκεί πέρα έμεναν για πάντα παιδιά.
Είναι σαν το αντίστοιχο Πίτερ Παν, αλλά στην κορεατική έκδοση.

Αποφάσισα να ψάξω για εκείνο το χωριό μιας και δεν είχα και τίποτα να χάσω.

Ταξιδεύω 27 μέρες τώρα, σχεδόν ένας μήνας έχει περάσει από τότε που έφυγα κι ακόμα κανένα ίχνος του χωριού. Αυτές τις 27 μέρες έκανα κάποιες αλλαγές στον εαυτό μου ώστε σε περίπτωση που έβρισκα το χαμένο χωριό, να μπορούσα να προσαρμοστώ.
Έκοψα τα μαλλιά μου, άλλαξα τα ρούχα μου, βυζια δεν έχω έτσι και αλλιώς .
Σ'ευχαριστώ πολύ μητέρα φύση! Πραγματικά το εκτιμώ !!

Παρ'όλα αυτά θα κάνω αρκετή διαφορά απ'τα αλλά παιδιά, γιατί τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου τα πήρα απ'τον μπαμπά μου. Που σημαίνει κυρίως, γαλαζοπράσινα και ελαφρώς αμυγδαλωτά μάτια. Αλλά δεν με απασχολεί τόσο αυτό. Εκείνο που με νοιάζει τώρα είναι να βρω το χωριό, αν πραγματικά υπάρχει.
Καθώς περπάταγα έπεσα σε μια τεράστια τρύπα στο έδαφος καλυμμένη με φύλλα.