I Think This Is Fate!/ვფიქრობ რომ ეს ბედია!

ბრძოლის შემდეგ I

    ყველანი შევედით სახლებში.

- აბა აბა... ქალბატონო შირო!!!! დაბრძანდი და დროზე მოყევი ყველაფერი- ყველაფერი არ გარკვეულა გარეთ, ამიტომ ისევ მკაცრი ტონით დავიწყე

- აუ კაი რა... რა უნდა მოგიყვე, ყველაფერი იმ ლაწირაკმა წამოიწყო და ნერვები ამიშალა- შირო

- მაინც რა გითხრა ასეთი?- ნატა

- აუ კაით რა დამანებეთ თავი- შირო

- კაი ერთი! შენ გგონია ჩვენ გვსიამოვნებს? აქ გასართობათ შეგკრიბეთ, შენ კიდე ჩხუბი წამოიწყე იმ ადამიანის მეგობართან ვინც მომწონს!!!!!- გაბრაზებულა ყველაფერი მივაყარე რასაც ვფიქრობდი და ვერ გავაანალიზე რა ვთქვი ბოლოში. ნატა და შირო პირდაღებულები მიყურებდნენ. საშინლად შემრცხვა და სულ გავწითლდი.

- რ.რ.რაოოო????- ძლივს თქვა ნატამ- ბ.ბოლოს რა თქვიიი???

- არ არსებობსსსს!!!!!! შენ, ვისაც ბიწების ატანა არ ჰქონდა სკოლიდან მოყოლებული ვიღაც მოგწონსსს????- გაოცებით თქვა შირომ- არ არსებობს!!! შეუძლებელია!!!!!!

- საზიზღრებოოოოო!!!!!!!! მეგობარმა ასეთი მნიშვნელოვანი რაღაც გითხრათ, თქვენ კიდე სასაცილოდათაც არ გყოფნით და საერთოდ არ გადარდებთ- თვალები ამიცრემლიანდა

- არა და საერთოდ არ აპირებდი თქმას- შირო

-ეგ მართალია, შემთხვევით წამოგცდა- ნატა

- საზიზღრებო!!!!- ფუი გამომიწირეს

- ჰაჰ- ჩაიცინა ნატამ

- საზიზღარი შენ ხარ! ასეთი მნიშვნელოვანი რამის დამალვას რომ აპირებდი. კიდევ კაი რომ წამოგცდა - შირო

- დროზე - ნატა

- რა დროზე??? - ნეკო

- მოყევი ყველაფერი რა და როგორ მოხდა. სად გაიცანი? როგორ გაიცანი? როგორ შეგიყვარდა? რამდენი ხანია გიყვარს?ჩვენთვის როდის აპირებდი თქმას ან თუ გამოუტყდი უკვე გრძნობებში? რა ქვია მას? რამდენი წლისაა? სად მუშაობს? დედა? მამა? და? ძმა?- მომაყარა ნატამ.