"İhtiyacım var" kelimesindeki ciddiyeti kimse anlamıyor galiba? İhtiyacım var dediğimde, bahsettiğim şeye olan bağımlılığımı belirtiyorum, onsuz yaşayamayacağımı belirtiyorum. Ama galiba bazıları bunu yanlış anlıyor. Onlar sanıyor ki bu "ihtiyaç" kelimesi sadece bir abartı. Kendini acındırıyor, ne istediğini bilmiyor daha. Anlamıyorlar ki, laf yetiştiremiyorum size. Ben "ihtiyacım var" diyince şaka yapıyorum zannediyorlar. Saflara bak (!). Benim ihtiyacım var, onsuz yaşayamam. Onsuz zaman geçmiyor, bir dakika bile uzak duramıyorum ondan. Bağımlıyım ve o, benim hayatımın anlamsızlığından kafamı alıyor, unutturuyor. O benim uyuşturucum ve o olmayınca sadece acı çekiyorum. Tüm hayatım acı içinde çünkü o yok. Ve komik olan nedir biliyor musunuz? O hiçbir zaman yoktu. (Ve gelecekte olucağından da şüpheliyim) Ben onun düşüncesine bile bağımlı hale geldim, uzaktan izlemeye bile bağımlı hale geldim. Anlamıyorsunuz, anlatamıyorum ama ben onsuz yaşayamam. Bugüne kadar nasıl yaşadım bilmiyorum ama bir gün daha geçmez böyle. Geçmiyor. İçime kapanıyorum, ağlıyorum da ağlıyorum ama faydası yok. O bana gelmiyor. Ben de ona gitmeye korkuyorum. Tüm hayatım korku yüzünden acı doluyor. Hayatıma tat katıcak yegane şeye elim uzanmıyor. Onsuz bir hayat düşünemiyorum, çok acı olur. Ama gelin görünki işte o düşünemediğim hayatı yaşıyorum.
Sid
Aralık 2017
