Şimdiye kadar hiç bir şey,yapmamanın acısıyla fazlasıyla yaşadiğim nefesimden nefret ediyorum.çünkü insan olarak insan gibi yaşayamadiğimin farkına vardığimda,her şeyin geç olduğunu sandım,ama artık hiç bir şey için geç degil.ben düşünen bir insan olduğum,için her şeyi,düşünüyorum fazlasıyla çünkü hayatta roman yazmakdan şiir yazmakdan gerçeği olmayan bilgilerle uğraşmak zaman kaybı, olduğunun farkına,vardığimda,her şeye sıfırdan başlamak isteme kararımı aldım.ben hqyatımda hep başkalarını düşündüm buda benim içimdeki mutluluk yada bu benim tek gerçeğimdi.çünkü ben bir insani sevince mutlu oluyorum.çünkü ben bir insana yardim edince mutlu oluyor kendimi tanrıya yakın hissediyorum.yapdıklarım yapacaklarımın garantisi olmaya bilir çünkü insanlarin çok kaybettikleri değerleri geri kazanmak çok zor bir insani kolay severken.bir insan beni kolay sevemez.çünkü içimizdeki saygıyı bilmiyoruz içimizdeki sevgiyi nasıl kullanaçagimizi bilmiyoruz çünkü bir insan nasıl davranılacağini bilmiyoruz çünkü biz yaşarken hayati hep yanliş yaşadik.hep yanlişlarla sevk uğruna heyacan uğruna egomusu yenemedik ve bu yüzden paraya tapdık tanrı gibi onun için yaşadınız. Ben para için asla yaşamadim para benim için hiç bir şey ifade etmiyor.
