ေဆာင္းမနက္ခင္းေစာေစာရဲ႕ ေနမင္းအလင္းေရာင္ဖ်ာက်ေနတဲ့ေအာက္ဝယ္ လူသားမ်ား ဝမ္းေရး၊ပညာေရး၊စီးပြားေရးအတြက္ လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကၿပီေလ။
လိုင္းကား၊အငွါးကား၊ကိုယ္ပိုင္ကားမ်ား တဝီဝီျဖတ္သန္းသြားလာေနေသာ ကားလမ္းမႀကီးရဲ႕ ေဘးဝယ္ မ်က္မွန္ကိုင္း ေသးေသးဝိုင္းဝိုင္းေလး တပ္ဆင္ကာ ဖုန္းတလံုးကိုင္ထားေသာ ေကာင္ေလးတေယာက္၊ အျဖဴေရာင္႐ွပ္အက်ႌနဲ႔ အျပာေရာင္အကြက္ပုဆိုး ဝတ္ဆင္ထားၿပီး တဘက္ကားလမ္းကူးဖို႔ ဘယ္ျခမ္းေလးငဲ့ၾကည့္ေနတုန္း လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ဖုန္းေလးျမည္တမ္းလာသည္။ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေသာ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ မျမင္ရတဲ့တဘက္လူကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေလေတာ့သည္။ answerဘက္ကိုဆြဲကာ
"အကိုရဲထြန္း ကြၽန္ေတာ္လာေနၿပီ ေစ်းသစ္ေရာက္ေနၿပီဗ်"
တဘက္လူကို 'hello'လို႔ မႏႈတ္ဆတ္သလို နားေထာင္ျခင္းလဲမ႐ွိဘဲ ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေတြသာ ကြၽန္ေတာ္ေပးလိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္အေၾကာင္းသိေသာအကိုကလဲ
"မင္း တကယ္ ေစ်းသစ္ေရာက္ေနတာ ဟုတ္လို႔လား။ မညာနဲ႔ေနာ္။"
"တကယ္ပါ အကိုရာ ကားလမ္းေတြပိတ္ေနလို႔ပါဗ်ာ့"
"မင္းအိမ္က သေဘၤာက်င္းမွာ။ ေစ်းသစ္မွာကားပိတ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တာကိုလိမ္စမ္းပါ သီဟသူရိန္ရယ္"
"အကိုကလဲ ၈ခြဲေက်ာ္ေနၿပီေလ ေရေၾကာင္းမွာပိတ္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္လာေနပါၿပီဗ်ာ။ ေဒါသမထြက္နဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္လာရင္ ဘယ္လာခဲ့ရမလဲ။ ဘုရားခန္းပဲလား။"
"ေအး ဘုရားခန္းပဲလာခဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့အကို၊ ကားထဲမွာၾကပ္ေနလို႔ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီေနာ္"
'မုသားမပါလကၤာမေခ်ာ' ဆိုသလို သီဟသူရိန္တေယာက္ လိမ္လည္ကာ ကားလမ္းကူလိုက္ေတာ့ YBS-23ေရာက္လာတာနဲ႔ တက္လိုက္လာခဲ့သည္။
သီဟသူရိန္ပါလာေသာ YBSကားျကီးႏွစ္မွတ္တိုင္ေက်ာ္ သံုးမွတ္တိုင္ေျမာက္ အုတ္က်င္းမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ေကာင္ငယ္ေလးတေယာက္တက္လာကာ သီဟသူရိန္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာရပ္ေနသည္။ ထိုေကာင္ေလး
