Op de kroeg.. - De columns die de krant wel haalden

Haa Jee

Haa Jee

Een nieuwe huisgenoot is een jaarlijks terugkerend fenomeen in studentenhuizen. Na lange hospitatierondes, die soms wel wat weg hebben van een talentenjacht, wordt er één gekozen die als Haa Jee het kleinste en smerigste kamertje van het huis mag betrekken. En hij is er nog blij mee ook. Nog wel… Want zijn takenpakket als HJ kent hij nog niet. Als oudere bewoner zie ik het als mijn taak om de nieuwe spruit een beetje op te voeden.

Zo zonder zijn moeder weet hij zich immers geen raad. In het begin is het vooral zaak het ‘onbedorven’ jongetje wat naïviteit en slechte, door zijn moeder aangeleerde maniertjes, te laten kwijtraken. Een goede manier is het uithalen van wat kleine geintjes. Als huis hebben we bijvoorbeeld de traditie om er een weekendje gezellig opuit te gaan, elke keer als net een nieuwe HJ zijn kamer betrokken heeft.

Natuurlijk mag de HJ niet mee, hij moet immers op het huis letten en zorgen voor de goudvissen. Het aardige is dat elke nieuwe HJ dat heel normaal vindt en totaal geen nattigheid voelt. Net voor vertrek wordt door onze meest gevaarlijk uitziende huisgenoot met dreigende stem verteld dat hij de HJ zal verdrinken in het aquarium als er wat met de vissen gebeurt. Natuurlijk knikt de HJ dan braaf en belooft plechtig dat hij goed voor de vissen zal zorgen. Zijn bangheid en naïviteit zorgen ervoor dat hij onze lachende gezichten niet opmerkt.

We maken zijn taak als huisoppas namelijk niet makkelijk. Zo worden er elke keer een aantal dingen in huis ‘aangepast’. Iets voor vertrek wordt een fles wodka in het aquarium gegoten zodat de vissen het niet overleven en de spoelbak van het toilet wordt onklaar gemaakt met enkele bakstenen. Vervolgens vertrekken wij en wordt de HJ alleen achter gelaten. Tijdens een dergelijk weekend hebben we natuurlijk de grootste lol. Want wij weten wel dat de eerste avond enkele goudvissen naar boven komen drijven. En het toilet bezorgt de HJ in de volgende dagen ook de nodige problemen.

Steeds zal hij een emmer moeten meenemen voor het doorspoelen, want aan sabotage denkt meneer natuurlijk NOG niet. Die naïviteit is eigenlijk best schattig. Terugkomen is vervolgens ook geweldig. De Haa Jee staat al met een bang gezicht te wachten. Als één van ons vraagt hoe het is gegaan met de goudvissen breekt het zweet hem uit en vertelt hij stotterend dat die zijn overleden. Hij snapt niet waarom. Hij maakt zich klaar voor een vijandige reactie maar in plaats daarvan staan wij lachend voor hem.

Vanaf dat moment is hij altijd op zijn hoede voor geintjes en zal hij nooit meer naïef gedrag vertonen, anders halen we nog wel wat geintjes met hem uit. Alle ouders van onze (oud)huisgenoten mogen ons hiervoor dankbaar zijn.

Wij nemen hun taak immers belangeloos over en pakken de mogelijke naïviteit keihard aan. En mocht de HJ dit niet aankunnen en vertrekken, ach, dan houden we als huis gewoon nog een aantal hospitatierondes, kandidaten genoeg.