Penalty

24

Hoofdstuk 24

Met haar oortjes in fietste ze naar huis. Laura had de muziek iets harder staan dan normaal, maar dat maakte haar niet uit.

Het regende keihard en dus was ze al helemaal doorweekt. Ze versnelde haar tempo, zodat ze sneller thuis zou zijn.

Bij het laatste kruispunt keek ze, onwijs dom, slechts naar links. Normaal gesproken kwam er niemand van rechts, maar deze keer kwam er een auto aan. Ze probeerde af te remmen en de auto ook. Met een harde klap kwam Laura op de grond terecht.

'Fuck,' schold ze.

Laura probeerde op te staan en te staan door op haar handen te leunen, maar een pijnscheut ging door haar pols.

Gelijk werd de autodeur opengeslagen en knielde de chauffeur naast haar.

'Sorry,' hoorde ze hem verontschuldigen. Laura herkende zijn stem, maar ze wist niet waarvan.

Ze keek op en zag dat het Carel was.

'Laura?' Verbaasd staarde hij haar aan.

'Het spijt me nogmaals.'

'Het geeft niet. Ongelukken gebeuren nu eenmaal.'

'Heb je ergens pijn?' vroeg Carel bezorgd.

'Ja, aan mijn pols. Het doet enorm veel zeer als ik hem probeer te bewegen,' antwoordde Laura.

'Mag ik eens kijken?'

Ze knikte.

'Doet dit pijn?' Voorzichtig voelde Carel aan haar pols.

Laura's gezicht betrok, waardoor Carel zijn conclusie trok. 'Ja, dus.'

'En dit?'

'Au,' ze moest moeite doen haar tranen binnen te houden.

'Hier moet een dokter naar kijken,' was Carel van mening.

'Woon je hier dichtbij? Je pols moet namelijk eerst gekoeld worden, dat is tegen de zwelling.'

'Ja, twee minuten hier vandaan,' reageerde ze.

'Kom, ik help je met opstaan en terwijl ik jouw fiets in mijn auto zet, neem jij alvast plaats in de auto,' zei Carel en hielp haar overeind.

'Ga jij lekker zitten, dan ga ik op zoek naar iets om je pols te kunnen koelen.'

Carel kwam terug, ging zitten en startte de motor.

'Waar moet ik heen?'

'Aan het einde van de straat rechtsaf en daarna linksaf.'

'En dan kun je hier parkeren,' vertelde Laura.

Ze stapte Carels auto uit en liep regelrecht naar het appartement toe.

'Carel, zou jij misschien de deur open kunnen maken?' vroeg ze.

'Natuurlijk.'

Ze waren de enige twee in het appartement en ergens verbaasde dat Laura, omdat Maaike had gezegd dat ze vroeg thuis zou zijn.

Laura nam plaats op de bank en liet een zucht vallen. Wat was ze dom en impulsief geweest om niet goed naar links en rechts te kijken. Ook had ze geluk gehad dat het enkel haar pols was die pijn deed.

'Oké, heb je hier ergens een icepack liggen?' riep Carel vanuit de keuken.

'Ja, in de de vriezer!'

Haar pols begon al op te zwellen en de koeling was zeker nodig.

'Alsjeblieft,' Carel gaf Laura het icepack aan.

'Ik zelf beter moeten opletten,' verzuchtte Carel, die met zijn ellebogen op zijn knieën stonden.

'Je kon er niks aandoen. Het was mijn eigen domme fout,' probeerde ze hem van zijn schuldgevoel af te praten.

'Zal ik bellen met de Eerste Hulp en een afspraak maken? Daarna bel ik Matthijs, goed?'

'Is goed.' Ze zag zelf ook in dat het zo niet ging.

-

'Matthijs,' glimlachte Laura, toen hij aangelopen kwam.

Ze zat al een tijdje te wachten op de uitslag van de röntgenfoto. Het was druk op de SEH, wat er voor zorgde dat het waarschijnlijk lang ging duren voordat ze aan de beurt was.

Met drie bekertjes thee kwam hij onhandig op haar en Carel afgelopen.

'Dit kon ik zeker gebruiken,' gaf ze toe, waarna ze haar mond opnieuw zucht verliet.

'Hoelang zitten jullie al te wachten op de uitslag van de foto?'

'Ruim tien minuten,' antwoordde Carel.

'Hoe is het eigenlijk gebeurd? Carel heeft me wat dingen verteld, maar niet het complete verhaal,' zei Matthijs.

'Carel kon er niks aandoen; ik reed gewoon door bij een kruispunt en toen botsten we tegen elkaar op.'

'Laura van Vliet,' werd er omgeroepen.

Ze stond op en liep richting de arts.

'Dokter Brinkman,' stelde de arts zich voor.

'Laura.'

'Loop maar mee naar de spreekkamer.'

'Zoals je hier kunt zien, is het hief gebroken,' viel de arts met de deur in huis, terwijl de man de breuk aanwees.

'Het is een breuk waaraan je niet geopereerd hoeft te worden en die dus met gips zal genezen. Je zult vier weken in het gips moeten, maar het kan ietsje langer worden. Het hangt er vanaf hoe snel het bot weer aangroeit.'

-

'Mooie kleur gips, Lau,' gniffelde Maaike, toen ze met Matthijs binnenkwam. Laura had voor de kleur rood gekozen.

'Misschien een schrale troost: ik heb een cake gebakken voor jou, omdat je zo zielig bent,' glimlachte Celeste. 'Ik neem aan dat je een stukje lust.'

'Wat ben je toch een schat,' glimlachte ze.

'Jij ook Matthijs?'

'Doe maar,' knikte hij.

'Mag je dat wel hebben?' plaagde Laura hem.

Matthijs negeerde de opmerking, waardoor ze in de lach schoot.

Celeste zette het bordje met taart voor haar op tafel.

'Thanks, Celes.'

Meteen pakte ze het en zette het bord op haar schoot en merkte dat cake eten met één hand moeilijker was dan gedacht.

De mitella was ze nu al zat en ze kon niet wachten voordat ze mitella en het gips eraf mochten.

'Lukt het?' grinnikte Matthijs.