Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 19 - Νεφέλη

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά από την ώρα που είχε φύγει ο Άρης. Έφτιαξα λίγο καφέ και κάθισα στον καναπέ με το ημερολόγιο της μαμάς. Σκόπευα να περάσω την υπόλοιπη μέρα διαβάζοντας το. 

Τα περισσότερα που έγραφε ήταν για εκείνη και την καλύτερη της φίλη την Λένα. Ήταν σαν αδερφές. Μοιραζόντουσαν τα πάντα μεταξύ τους.

2/4/1996, Αθήνα

Αν υπάρχει κάποιο άτομο που μπορώ να εμπιστευτώ περισσότερο από τον οποιονδήποτε είναι η Λένα. Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη φίλη. Την νιώθω σαν την αδερφή που δεν είχα ποτέ. Μοιράζομαι μαζί της τα πάντα. Είναι η μόνη που ξέρει για τον Πάνο και πως νιώθω για αυτόν. Δεν της τον έχω γνωρίσει ακόμα, αλλά θα γίνει και αυτό. 

Χθες στα γενέθλια της, της έκανα δώρο ένα μεταγίον φιλίας. Όταν το είδα σκέφτηκα ότι θα το λάτρευε. Είναι μια ασημί καρδιά που κρέμεται από έναν σπάγκο. Είναι απλό, αλλά πανέμορφο. Δεν της είπα όμως το μυστικό που κρύβει. Μέσα στην κούφια καρδιά έβαλα το αντικλείδι του ημερολογίου μου ως συμβολισμό για την ειλικρίνεια μεταξύ μας. Φαίνεται λίγο μελό, για αυτό δεν της το είπα, αλλά πάντα μου άρεσαν κάτι τέτοια

[...]

Το μεταγιόν αυτό ήταν που μου έδωσε ο Δημήτρης, είχε και το κλειδάκι μέσα. Αλλά πως βρέθηκε στα χέρια της μητέρας του; Προσπάθησα να καταλάβω και μόνο δύο εκδοχές περάσαν από το μυαλό μου. Ή η Λένα είχε χαρίσει σε κάποιον άλλον το μεταγιόν της ή..

Έψαξα ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ το κινητό μου και όταν το βρήκα έστειλα μήνυμα στον Δημήτρη να έρθει στο σπίτι μου και ότι ήταν επείγον. Για να λέμε την αλήθεια δεν ήταν τόσο, αλλά με έτρωγε η περιέργεια να μάθω περισσότερα για την μητέρα μου.

Μετά από πέντε λεπτά χτύπησε το κουδούνι. Ήρθε αμέσως. Ακούμπησα την κούπα μου στο τραπεζάκι δίπλα από τον καναπέ και πήγα να ανοίξω. Εκείνος μπήκε φουριόζος στο σπίτι και εγώ τον κοίταξα παραξενεμένη.

"Είσαι καλά;" ρώτησε φανερά αναστατωμένος.

"Ναι μια χαρά" είπα ξαφνιασμένη.

"Και τι είναι το επείγον;" ρώτησε μπερδεμένος.

"Ωχ, χίλια συγνώμη! Ήμουν λίγο υπερβολική. Κάτσε. Να σου φτιάξω καφέ;"

"Αν δεν μπαίνεις σε κόπο"

Αφού έφτιαξα τον καφέ κάθισα δίπλα του και τον κοίταξα. Μου φαινόταν λίγο περίεργο να του ξεφουρνίσω ξαφνικά όσα είχα διαβάσει.

"Τι κάνει η Νατάσα;" ρώτησα το πιο άκυρο που μου ήρθε στο μυαλό.

"Μια χαρά είναι" απάντησε και για λίγο επικράτησε σιωπή. "Νεφέλη, γιατί είμαι εδώ;" ρώτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα. Θα ακουγόταν κουλό, αλλά ήθελα να ξέρω.

"Πως λένε την μάνα σου;"

"Νεφέλη, αν με έφερες εδώ για πλάκα καλύτερα να πηγαίνω"

"Δημήτρη, όχι. Περίμενε" είπα, αλλά ήταν ήδη στην πόρτα. Είναι πολύ ευαίσθητος σε όσον αφορά την μητέρα του. "Την λένε Λένα;" πήρα το θάρρος να ρωτήσω. Γύρισε ξαφνιασμένος και με κοίταξε περιμένοντας απαντήσεις. 

"Έλενα" είπε μονότονα και ξανακάθησε δίπλα μου. Του αφηγήθηκα την όλη ιστορία με το ημερολόγιο και αυτός παρέμεινε ανέκφραστος. 

"Ώστε οι μανάδες μας ήταν φίλες" διαπίστωσε.

"Ναι"

"Που να το ξέραμε όταν γνωριστήκαμε" είπε και άφησε ένα γελάκι.

"Και πριν τα φτιάξουμε" είπα και αμέσως το μετάνιωσα.

"Ήμασταν καλά. Πριν φύγεις εννοώ" είπε και κατάλαβα πόσο είχε πληγωθεί.

"Δημήτρη... σου έχω πει πόσο λυπάμαι"

"Ναι και τώρα είμαστε καλά έτσι;" ρώτησε και έγνεψα καταφατικά. 

Κοιταχτήκαμε αμήχανα για μια στιγμή και ακριβώς την επόμενη είχαμε ορμήσει ο ένας στα χείλη του άλλου. Μου είχε λείψει τόσο πολύ το συναίσθημα. Εκείνη την στιγμή είχε θολώσει το μυαλό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν εκείνος. Και εκείνος ήθελε εμένα. Μπορούσα να το νιώσω μέσα από τα φιλιά μας. 

Νόμιζα πως δεν θα μας σταματούσε τίποτα, μέχρι που ακούστηκε η πόρτα. Μπροστά μας ήταν ένας τσαντισμένος Άρης έτοιμος να του ορμήσει. Αμέσως με κατέκλυσαν τύψεις. Πως παρασύρθηκα έτσι; Με τις βλακείες μου θα τον χάσω και είναι πολύ σημαντικός για μένα. Σηκώθηκα από τον καναπέ και έκανα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Πέρασα μέσα στα μαλλιά μου τα δάχτυλα μου, ενώ με το άλλο κρατούσα τα χείλη μου. Μα τι έκανα.

"Δημήτρη καλύτερα να πηγαίνεις" είπα τελικά.

"Εγώ.." πήγε να πει αλλά επέμενα και τελικά έφυγε.

Μείναμε οι δυο μας, ο Άρης και εγώ. Η σιωπή ήταν ατελείωτη. Έβραζα μέσα μου. Δεν είχα ιδέα που θα κατέληγε αυτό. Δεν ήθελα να τον χάσω. Ήλπιζα να με συγχωρήσει, αλλά ήταν δύσκολο. Με είχε βρει με άλλον πριν καν κλείσουμε μία βδομάδα και έπειτα από μία αξέχαστη βόλτα στην Καλαμάτα.

"Να πάρει Νεφέλη" φώναξε τσαντισμένος κλοτσώντας το πόδι του τραπεζιού. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Γιατί να καταλήξει έτσι;

"Συγνώμη. Δεν ήθελα να γίνει αυτό"

"Έγινε όμως!" είπε έξαλλος. "Να πάρει δεν θέλω να σε χάσω" είπε βουρκωμένος. Έτρεξα και τον αγκάλιασα.

"Ούτε εγώ" ψιθύρισα. 

Με έσφιξε πάνω του. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα απομάκρυνε τα χέρια μου από πάνω του και γύρισε από την άλλη χωρίς καν να με κοιτάξει.