Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 20 - Νεφέλη

Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από το περιστατικό με τον Δημήτρη. Δεν έχω μιλήσει καθόλου με τον Άρη. Πήρε τον φορτιστή του λάπτοπ του, τον λόγο για τον οποίο είχε επιστρέψει, και έφυγε. Μου λείπει πολύ. Όχι τόσο σαν το αγόρι μου αλλά περισσότερο σαν φίλος μου. Ήταν ότι καλύτερο είχε έρθει στην ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Και εγώ τα έκανα θάλασσα, όπως συνήθως.

Πέρασε μια εβδομάδα, που ήμουν κλεισμένη στο σπίτι και στον εαυτό μου. Δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να διαβάζω το ημερολόγιο της. Ζήλευα τόσο πολύ! Είχε την τέλεια ζωή! Το τέλειο αγόρι και την καλύτερη κολλητή. Ήθελα και εγώ να έχω τετοιοα πρόσωπα στην ζωή μου. Και ίσως να είχα, πριν τα καταστρέψω όλα.

Θεωρούσα την φιλία της με την Λένα πρωτυπο, δεν φανταζομουν όμως πως δύο τόσο καλες φίλες θα καταλήγαν να τσακωθουν τόσο άσχημα! Και όλα αυτά για ένα αγόρι, τον πατέρα μου.

17/5/1996, Αθήνα

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη! Έπειτα από το χθεσινό πάρτυ, πήγα να δω τι κάνει η Λένα. Είχε πιει αρκετά χθες και όλο το βράδυ ανησυχούσα πολύ.

Όταν χτύπησα το κουδούνι μου άνοιξε η μητέρα της και μου είπε να πάω στο δωμάτιο της να την ξυπνήσω γιατί είχε πια μεσημεριασει. Η μητέρα της πάντα με τρόμαζε. Είναι ψυχρή γυναίκα και η Λένα πάντα είχε το παράπονο ότι δεν της έχει φερθει μητρικά. Το μόνο το οποίο την απασχολεί είναι να είναι τέλειοι για τα μάτια του κόσμου και αυτό πληγώνει την Λένα.

Μπήκα στο δωμάτιο της να της κάνω έκπληξη, αλλά η έκπληξη ήταν δική μου. Βρισκόταν στο κρεβάτι της ημίγυμνη μαζί με τον Πάνο. Όταν άκουσε την πόρτα πετάχτηκε και σκεπάστηκε με το σεντόνι. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Τα μάτια μου βουρκωσαν. Ξέσπασα σε κλάματα και άρχισα να φωνάζω. Δεν έχω ιδέα τι της έλεγα εκείνη την στιγμή, αλλά δεν μπορούσα να το διανοηθω. Η κολλητή μου με το αγόρι μου. Η Λένα πάντα ήταν πρώτη στο να παίρνει λάθος αποφάσεις, αλλά αυτό απλά δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου. Και εκεί που οριομουν το μόνο που μου είπε ήταν "μην φωνάζεις θα σε ακούσουν οι γονείς μου". Τόση αναισθησία. Ούτε μια εξήγηση, ένα συγνώμη, τίποτα! Έπειτα από τόσα χρόνια φιλίας μόνο αυτό είχε να μου πει.

Ο Πάνος εκεινη την στιγμή κοιμόταν και δεν πήρε χαμπάρι μέχρι να φύγω. Την υπόλοιπη μέρα την πέρασε κάτω από το μπαλκόνι μου φωνάζοντας μου να βγω έξω. Αλλά εγώ έμεινα μέσα. Δεν μπορώ να χωνέψω κάτι τέτοιο!